Pismem z 4.04.2005 r. Podatnik zwrócił się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w odniesieniu do następującego stanu faktycznego:

Podatnik jako pracodawca zatrudniający blisko 1600 osób zobowiązany jest do nieodpłatnego udostępnienia środków ochrony indywidualnej, w tym obuwia i odzieży roboczej, pracownikom zatrudnionym na określonych stanowiskach pracy. Obowiązek ten wynika z Kodeksu pracy – Dział 10 „Bezpieczeństwo i higiena pracy” – Rozdz. IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” (art. 2376 – art. 23710). Ponadto art. 2379 K.p. nakłada na pracodawcę dodatkowe zobowiązanie zapewnienia prania, konserwacji, naprawy, odpylania i odkażania środków ochrony indywidualnej w celu zapewnienia ich właściwości ochronnych i użytkowych. W przypadku, gdy pracodawca nie może zapewnić prania odzieży roboczej, czynności te mogą być wykonywane przez pracownika, pod warunkiem wypłacania przez pracodawcę ekwiwalentu pieniężnego w wysokości kosztów poniesionych przez pracownika.

Zasięg terytorialny prowadzenia działalności gospodarczej przez Podatnika, oraz wykonywanie pracy przez pracowników w posterunkach energetycznych położonych na terenie województw podlaskiego, warmińsko-mazurskiego i części mazowieckiego powoduje, że zorganizowanie prania odzieży roboczej przez pracodawcę jest praktycznie niewykonalne. Przyjęto więc w regulacjach wewnętrznych zasadę, że Spółka wypłaca pracownikom ekwiwalent za pranie odzieży roboczej.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Poadtnik wnosi o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w następującym zakresie:

Czy zwrócone pracownikowi w formie ekwiwalentu koszty poniesione na pranie odzieży roboczej, udokumentowane złożonym przez niego pisemnym oświadczeniem o wysokości poniesionych wydatków stanowią dla pracodawcy koszt uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych...

Według stanowiska Spółki, poniesione przez pracodawcę wydatki na wypłatę pracownikowi ekwiwalentu za pranie odzieży roboczej, stanowią koszt uzyskania przychodu pracodawcy.

Na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku stwierdza co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz.654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami. Są nimi koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskiwanym przychodem oraz koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika czyli związane z funkcjonowaniem firmy. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zgodnie z generalnie obowiązującą zasadą wszelkie wypłaty i świadczenia na rzecz pracowników są w całości zaliczane do kosztów uzyskania przychodów zakładu pracy i zarachowane do okresu, którego dotyczą. Stad też i ekwiwalenty wypłacane pracownikom za pranie odzieży roboczej, jako element wynagrodzenia, stanowiąc koszty pracownicze, są zaliczane na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodu u pracodawcy.

Mając powyższe na uwadze, organ podatkowy podziela stanowisko Strony w tym zakresie, stąd też postanowił jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla Wnioskodawcy – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Interpretacja niniejsza wiąże organ podatkowy do czasu zmiany przepisów prawa.

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku, za pośrednictwem Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 14a § 4 oraz art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zażalenie, zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, powinno określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać podstawy uzasadniające to żądanie.