INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 21 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania pracy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z wyznaczonego miejsca parkowania z/do miejsca wykonywania pracy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) jest zakładem produkcyjnym, którego podstawowym profilem działalności jest produkcja komponentów silników lotniczych, budowa kompletnych jednostek napędowych, projektowanie nowych elementów silników lotniczych, świadczenie specjalistycznych usług obróbki metali. Spółka zatrudnia niemal 4.000 pracowników, dla których jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu przepisu art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa.

Działalność Spółki realizowana jest w głównym kompleksie produkcyjnym o powierzchni ponad 500 tys. m², na którym rozproszonych jest około 90 budynków produkcyjnych i administracyjnych. W wybranych wydziałach, produkcja realizowana jest w trybie trzyzmianowym (całodobowym). Obszar produkcyjny Spółki jest ogrodzony i monitorowany przez służby ochrony, jednak z uwagi na rozmiar i rozproszenie budynków po terenie kompleksu, niekorzystne ukształtowanie terenu i jego znaczne zadrzewienie, dozorowanie mienia posiadanego przez Spółkę wiąże się z istotnymi problemami technicznymi. Z tego powodu Wnioskodawca do minimum ogranicza składowanie majątku i wyposażenia poza wyznaczonymi powierzchniami zamkniętymi nadzorowanymi przez służby ochrony. W ostatnim czasie, Spółka zakupiła lub przyjęła do użytkowania samochody osobowe, przekazane do wykorzystywania osobom na stanowiskach dyrektorskich lub członkom zarządu, odpowiedzialnych za terminową, optymalną kosztowo i jakościowo realizację procesów biznesowych Spółki. Czas pracy takich osób jest czasem nienormowanym, tj. osoby takie rozliczane są ze swych obowiązków w systemie zadaniowym, w którym podstawowym elementem oceny efektywności jest osiągnięcie zadanych celów jakościowych, ilościowych i terminowych. We wskazanym przez Spółkę modelu, obowiązkiem każdego z dyrektorów jest niezwłoczne reagowanie na pojawiające się problemy – bez względu na miejsce i czas jego wystąpienia, co wymaga z ich strony znaczącej mobilności i elastyczności (zwłaszcza w kontekście produkcji trzyzmianowej realizowanej w części wydziałów Spółki).

Dążąc do zapewnienia maksymalnej mobilności kadry zarządzającej i dyrektorskiej, skrócenia czasu reagowania na pojawiające się problemy, oraz minimalizacji ryzyka uszkodzenia lub utraty pojazdów służbowych pozostawianych w godzinach nocnych bez specjalistycznego nadzoru na rozproszonym terenie zakładu, Spółka zamierza zobowiązać poszczególnych użytkowników do indywidualnego garażowania pojazdów poza siedzibą Spółki, w miejscu zamieszkania każdego użytkownika. Zobowiązanie do garażowania i dbania o powierzone pojazdy wynikać będzie z obowiązującego w Spółce regulaminu korzystania z samochodów służbowych, oraz potwierdzone zostanie w indywidualnych umowach o korzystanie z mienia, zawartych z każdym z użytkowników pojazdu. W intencji Spółki, zobowiązanie użytkownika do parkowania lub garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania w ramach obowiązków służbowych nie ma prowadzić do generowania po ich stronie dodatkowego przychodu ze stosunku pracy, lecz do dostarczenia im narzędzia i środków niezbędnych do wykonywania obowiązków służbowych w sposób możliwie efektywny, w drodze utrzymania stałej gotowości do świadczenia pracy. Tym samym, głównym celem Spółki jest intensyfikacja osiąganych przychodów i gwarancja bezpieczeństwa powierzonego mienia, którego skuteczny dozór, w kontekście rozmiarów zaplecza produkcyjnego Spółki (niemal pół miliona mkw powierzchni), oraz znaczącego rozproszenia obiektów produkcyjnych i administracyjnych po terenie zakładu, wiązałby się z dodatkowymi kosztami dla Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z przekazaniem samochodów służbowych pracownikom Spółki, oraz zobowiązaniem ich do parkowania lub garażowania pojazdów służbowych w miejscu zamieszkania, z tytułu przejazdów z miejsca zamieszkania (parkowania samochodu służbowego) do siedziby Spółki lub innego miejsca wykonywania pracy i z powrotem, Spółka będzie zobowiązana do ustalania przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Spółka stoi na stanowisku, iż korzystanie przez pracownika z samochodu służbowego podczas przejazdów do/z miejsca parkowania (garażowania) do siedziby Spółki (lub innego miejsca wykonywania pracy), nie będzie stanowić dla poszczególnych osób nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Konsekwentnie, po stronie użytkownika pojazdu, nie wystąpi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie w przypadku, kiedy poza wskazanym powyżej celem służbowym dojdzie do odrębnego wykorzystania przez pracownika powierzonego mu mienia do celów prywatnych, świadczenie takie stanowić będzie dla niego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu stosunku pracy, od którego Spółka, działając w charakterze płatnika, zobowiązana będzie pobrać i odprowadzić należny podatek dochodowy.

Na poparcie swojego stanowiska Spółka wskazała, iż zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód ze stosunku pracy uważa się m.in. wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, wartość świadczeń pieniężnych ponoszonych za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z uwagi na fakt, iż przepisy ww. ustawy nie zwierają definicji ustawowej nieodpłatnych świadczeń – zdaniem Wnioskodawcy – przy interpretacji przedmiotowego pojęcia należy posłużyć się definicją wypracowaną przez orzecznictwo sądowe.

W tym miejscu Spółka powołuje się na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt: FPS 9/02, według którego nieodpłatne świadczenia występują wówczas, gdy spełnione są co najmniej trzy podstawowe przesłanki:

1. skutkiem danego działania jest korzyść tylko dla jednej ze stron, tj. brak jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego z tytułu uzyskanego przez tę stronę świadczenia,
2. skutkiem danego działania jest koszt tylko dla jednej ze stron,
3. dane świadczenie ma konkretny wymiar finansowy (skutkuje powstaniem określonego przysporzenia majątkowego).
   
   

Oznacza to, iż w sytuacji, kiedy zachowana zostaje ekwiwalentność świadczeń, nie można mówić o nieodpłatnym świadczeniu, stanowiącym przychód podlegający opodatkowaniu.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, użytkowanie przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych, stanowić będzie dla niego nieodpłatne świadczenie, z uwagi na powstanie konkretnego przysporzenia majątkowego po stronie pracownika bez odpowiedniej ekwiwalentności świadczenia po stronie pracodawcy. Równocześnie jednak, w odniesieniu do przejazdów z miejsca garażowania pojazdów do siedziby Spółki, realizowanym w celu wykonywania obowiązków służbowych, Spółka będzie miała do czynienia ze świadczeniem wzajemnym, nie powodującym powstania przychodu ze stosunku pracy. Otrzymując na podstawie aktów wewnętrznych Spółki (regulamin) i odpowiednich umów cywilnoprawnych pojazdy służbowe użytkownicy pojazdów zobligowani zostaną do bezpiecznego parkowania i garażowania pojazdów w miejscu zamieszkania, celem skrócenia czasu reakcji na pojawiające się problemy produkcyjne Wnioskodawcy. Jak wskazywała Spółka, obowiązki służbowe kadry zarządzającej wykonywane są bez względu na standardowy wymiar i rozkład czasu pracy, co niejednokrotnie wymaga od nich stawiennictwa się w przedsiębiorstwie w trybie pilnym, w późnych godzinach wieczornych lub nocnych, w dni ustawowo wolne od pracy. W przedmiotowym kontekście, powierzenie im narzędzia niezbędnego do osiągnięcia zadanego celu, uwarunkowane będzie istotną potrzebą pracodawcy. Umożliwienie pracownikowi dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem (w tym również w nietypowych porach), da Spółce możliwość prowadzenia niezakłóconej działalności gospodarczej. Oznacza to, iż przejazdy z oraz do miejsca garażowania, nie powinny generować przychodu ze stosunku pracy (przejazdy te bowiem stanowić będą realizację celu służbowego), a tym samym do zwiększenia osiąganych przez Spółkę przychodów i redukcji ponoszonych kosztów.

Spółka wskazuje ponadto, iż przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy (w tym nieodpłatnych świadczeń), rozpatrywać należy w kontekście obowiązujących pracowników przepisów w zakresie użytkowania i dbania o powierzone przez pracodawcę mienie (głównie: ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy). W zdarzeniu przyszłym, pracownicy Spółki zobligowani zostaną do właściwego i bezpiecznego garażowania powierzonych pojazdów w miejscu zamieszkania, celem zapewnienia bezpiecznych warunków przechowywania powierzonego mienia. Jak wskazywała Spółka, w kontekście rozmiarów posiadanego parku produkcyjnego (ponad pół miliona mkw powierzchni), rozproszonej sieci budynków i niekorzystnego ukształtowania terenu (pagórki, znaczące zadrzewienie), dozorowanie mienia pozostawionego na wewnętrznych parkingach Spółki powodowałoby po stronie Wnioskodawcy dodatkowe, nieracjonalne koszty dozoru i ochrony. W takiej sytuacji, rozwiązaniem korzystniejszym kosztowo będzie przeniesienie miejsca garażowania pojazdów służbowych poza teren zakładu. Konsekwentnie, przejazdy pomiędzy miejscem garażowania (zamieszkania) pracownika a miejscem wykonywania pracy, stanowić będą realizację zadań służbowych pracownika. Z dyspozycji art. 124 § 1 i § 2 Kodeksu pracy wynika, że pracownik odpowiada w pełnej wysokości za szkodę w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Nałożenie na pracownika obowiązku garażowania w miejscu zamieszkania prowadzić będzie do należytego zabezpieczenia samochodu przed kradzieżą, zniszczeniem lub uszkodzeniem, gwarantując optymalny poziom bezpieczeństwa i dbałości o mienie przez Spółkę. Realizacja obowiązków służbowych przez pracownika, przejawiająca się m.in. poprzez przejazdy z miejsca garażowania zamieszkania do miejsca wykonywania pracy i z powrotem (stanowiąca konsekwencję zawarcia umowy cywilnoprawnej przechowania samochodu służbowego), nie powinna w tej sytuacji generować dla pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, określenie miejsca garażowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania pracowników, ma za zadanie osiągnięcie dwóch podstawowych celów przez Spółkę:

1. zapewnienia optymalnej dyspozycyjności i efektywności ze strony pracowników, oraz
2. obniżenia kosztów ochrony i dozoru mienia pozostawionego w kompleksie produkcyjnym Spółki (przeniesienie kosztów garażowania pojazdów na pracowników).
   
   

Oznacza to, iż przydzielenie samochodu służbowego pracownikowi i wyznaczenie miejsca garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania takiej osoby, skutkujące koniecznością przejazdów na trasie pomiędzy miejscem garażowania a miejscem siedziby Spółki, nie będzie stanowić w ocenie Spółki przychodu pracownika ze stosunku pacy w rozumieniu przepisu art. 11 oraz art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Równocześnie podkreślić należy, iż w sytuacji, kiedy powierzone samochody wykorzystywane zostaną przez pracowników do celów prywatnych, świadczenie takie stanowić będą przychód z tytułu stosunku pracy. Z tego powodu, wraz z nałożeniem na pracowników obowiązków garażowania pojazdów w miejscu zamieszkania, Spółka zobowiąże ich do równoczesnego składania miesięcznych oświadczeń o korzystaniu z pojazdów do celów prywatnych. Składane oświadczenia stanowić będą dla Spółki podstawę kalkulacji wartości przekazanego pracownikom świadczenia w naturze, które podobnie jak inne świadczenia z tytułu stosunku pracy, podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie swojego stanowiska Spółka powołuje szereg interpretacji indywidualnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie.

Z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wynika, iż pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Spółka zakupiła lub przyjęła do użytkowania samochody osobowe, przekazane do wykorzystywania osobom na stanowiskach dyrektorskich lub członkom zarządu, odpowiedzialnych za terminową, optymalną kosztowo i jakościowo realizację procesów biznesowych Spółki.

Spółka dążąc do zapewnienia maksymalnej mobilności kadry zarządzającej i dyrektorskiej, skrócenia czasu reagowania na pojawiające się problemy, oraz minimalizacji ryzyka uszkodzenia lub utraty pojazdów służbowych pozostawianych w godzinach nocnych bez specjalistycznego nadzoru na rozproszonym terenie zakładu, zamierza zobowiązać poszczególnych użytkowników do indywidualnego garażowania pojazdów poza siedziba Spółki, w miejscu zamieszkania każdego użytkownika. Zobowiązanie do garażowania i dbania o powierzone pojazdy wynikać będzie z obowiązującego w Spółce regulaminu korzystania z samochodów służbowych, oraz potwierdzone zostanie w indywidualnych umowach o korzystanie z mienia, zawartych z każdym z użytkowników pojazdu.

W intencji Spółki, zobowiązanie użytkownika do parkowania lub garażowania pojazdu w miejscu zamieszkania w ramach obowiązków służbowych ma prowadzić do dostarczenia mu narzędzia i środków niezbędnych do wykonywania obowiązków służbowych w sposób możliwie efektywny, w drodze utrzymania stałej gotowości do świadczenia pracy. Tym samym, głównym celem Spółki jest intensyfikacja osiąganych przychodów i gwarancja bezpieczeństwa powierzonego mienia, którego skuteczny dozór, w kontekście rozmiarów zaplecza produkcyjnego Spółki (niemal pół miliona mkw powierzchni), oraz znaczącego rozproszenia obiektów produkcyjnych i administracyjnych po terenie zakładu, wiązałaby się z dodatkowymi kosztami dla Spółki.

Mając powyższe na uwadze wyjaśnić należy, że przydzielenie samochodów służbowych pracownikom do używania ich w celu wykonywania wszelkich czynności służbowych oraz umożliwienie (na mocy regulaminu oraz indywidualnych umów zawartych z każdym z użytkowników pojazdu) przez płatnika garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym bezpieczeństwo samochodu, a tym samym zapewnienia optymalnej dyspozycyjności i efektywności ze strony ww. pracowników (wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku) nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych.

W konsekwencji przejazdy z/do wyznaczonego przez pracodawcę miejsca garażowania nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy w postaci innych nieodpłatnych świadczeń o ile miejsce parkowania samochodów służbowych zostało wyznaczone przez Spółkę zgodnie z obowiązującymi indywidualnymi umowami zawartymi z użytkownikami pojazdów. Przejazdy te bowiem będą stanowiły realizację celu służbowego przejawiającego się w intensyfikacji osiąganych przychodów i gwarancji bezpieczeństwa powierzonego mienia poprzez garażowanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania. Tym samym Spółka jako płatnik nie będzie obowiązana do wypełnienia dyspozycji art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie, przejazdy pracowników samochodami służbowymi z miejsca zamieszkania i garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania pracy oraz z miejsca pracy do miejsca garażowania samochodów – o ile nie będą służyć osobistym celom pracowników lecz zostaną wykorzystane w ramach realizacji zadań służbowych – nie będą stanowić dla pracowników w świetle przepisów art. 11 i art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem, a zatem ich wartość nie można uznać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

W związku z tym Spółka nie będzie zobowiązana jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Obowiązek ten, jak słusznie wskazał Wnioskodawca, wystąpi jednak wówczas, gdy ww. osoby powierzone im samochody będą wykorzystywały dla celów prywatnych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.