Działając na podstawie art. 216 § 1 w związku z art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), art. 22 ust. 1, art. 23 ust. 1 pkt 12 i pkt 43 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), art. 3 ust. 1, art. 10 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 399), § 4 ust. 1 pkt 5 i 6, ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 5.12.2000 r. w sprawie szczegółowych zasad poboru podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 108, poz. 1153 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku strony z dnia 19.05.2005 r. (data wpływu: 20.05.2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej wyjaśnienia: czy podatek od czynności cywilnoprawnych stanowi koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej polegającej na auto-handlu, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie postanawia uznać stanowisko podatnika za prawidłowe.

W dniu 20.05.2005 r. do tut. organu podatkowego wpłynął wniosek pana Wiesława M. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, polegającej m.in. na handlu samochodami, podatnik w celu dalszej odprzedaży nabywa ww. rzeczy na podstawie umów kupna-sprzedaży, w których zawarta zostaje klauzula o treści: „wszystkie koszty transakcji wynikające z realizacji niniejszej umowy ponosi kupujący”. Powstaje więc pytanie czy w tej sytuacji podatek od czynności cywilnoprawnych stanowi koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej. Zdaniem podatnika zapłacony podatek od czynności cywilnoprawnych stanowi koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej w zakresie auto-handlu.

Dokonując oceny prawnej przedstawionego stanowiska podatnika, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego w piśmie, wyjaśnia, co następuje:

Przed udzieleniem odpowiedzi na postawione pytanie niezbędne jest przedstawienie treści przepisów ustawy z dnia 9.09.2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 399). Artykuł 3 ust. 1 tej ustawy stanowi, że obowiązek podatkowy powstaje m.in. z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej, a w przypadku, gdy płatnikami są nabywcy rzeczy przeznaczonych do przerobu lub odprzedaży - z chwilą wypłacenia należności. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy płatnikami podatku są nabywcy rzeczy - od umów sprzedaży, jeżeli nabywca kupuje te rzeczy do przerobu lub sprzedaży. Płatnicy pobierają, przy wypłacie należności za nabyte rzeczy, podatek od czynności cywilnoprawnych, a ponadto są obowiązani do zamieszczania na dokumentach stwierdzających dokonanie czynności cywilnoprawnej adnotacji o pobraniu podatku, ze wskazaniem kwoty podatku i pozycji rejestru, pod którą kwota ta została wpisana. Zasady poboru tego podatku określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 5.12.2000 r. w sprawie szczegółowych zasad poboru podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U. Nr 108, poz. 1153 ze zm.). Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 5 i 6 tego rozporządzenia płatnicy podatku od czynności cywilnoprawnych są obowiązani przekazywać podatek na rachunek bankowy organu podatkowego (właściwego zgodnie z ustawą ze względu na siedzibę płatnika) w terminie do 7 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano podatek. Stosownie zaś do treści ust. 2 tegoż § 4, płatnicy są obowiązani w terminach przekazywania podatku sporządzić i przesłać właściwemu miejscowo organowi podatkowemu deklarację o należnościach wpłaconych przez płatnika z tytułu podatku (PCC-2). Biorąc pod uwagę treść powołanych wyżej przepisów, płatnik - dokonujący poboru i przekazania podatku od czynności cywilnoprawnych na rachunek organu podatkowego - nie ponosi wydatku na jego zapłacenie, zatem nie stanowi on wówczas dla płatnika kosztu uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. Natomiast z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że podatnik w ramach działalności gospodarczej prowadzonej w zakresie auto-handlu do kosztów uzyskania przychodów zalicza podatek od czynności cywilnoprawnych, gdyż z postanowień umów sprzedaży, w których stroną kupującą jest podatnik, wynika że opłacenie tego podatku ciąży na stronie kupującej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, zarówno bezpośrednim jak i pośrednim. Prowadzenie działalności gospodarczej łączy się z koniecznością opłacania podatków, i tak, obok podatków dochodowych, na przedsiębiorcach ciąży także obowiązek odprowadzania innych podatków. Wypełnienie tego obowiązku jest koniecznym warunkiem prowadzenia działalności, a zatem osiągania przychodów w ogóle. Z tego też punktu widzenia podatki mogą być niewątpliwie uznane za koszt w rozumieniu ustaw o podatku dochodowym, pod warunkiem jednak, że nie są wyraźnie wyłączone przez ustawodawcę spod kategorii kosztów. Ustawodawca z kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 12 wyżej powołanej ustawy, wyłączył podatek dochodowy oraz podatek od spadków i darowizn, a na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 43 tej ustawy – podatek od towarów i usług w przypadkach określonych w tym przepisie.

Zatem stosownie do przytoczonych przepisów podatkowych oraz przedstawionego stanu faktycznego, podatek od czynności cywilnoprawnych, jako koszt związany pośrednio z przychodem firmy z tytułu zbycia samochodów, będzie stanowił koszt uzyskania przychodów, ale dopiero w momencie jego faktycznego poniesienia, tj. w dacie zapłaty.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że stanowisko pana przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia. Przedstawiona interpretacja jest aktualna według stanu prawnego na dzień jej dokonania i do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę. Na podstawie art. 14b § 1 i § 2 ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, jednakże wiąże właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej – do czasu jej zmiany lub uchylenia. Organ podatkowy dokonujący interpretacji nie jest uprawniony ani zobowiązany do badania, czy przedstawione we wniosku zaszłości są zgodne ze stanem faktycznym.