P O S T A N O W I E N I E

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 1997r. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), w związku z pismem Strony z dnia 17.03.2005r. (wpływ do tut. Urzędu 17.03.2005r.), uzupełnionego pismem z dnia 11.04.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

postanawia

- uznać stanowisko Strony przedstawione w piśmie z dnia 04.03.2005r. za nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, iż jest agentem turystycznym nabywającym towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, jako podstawę opodatkowania stosuje marżę. Marżę opodatkowuje stawką 22% podatku VAT, zarówno na wyjazdy krajowe jak i zagraniczne (odbywane w ramach państw Wspólnoty Unii Europejskiej oraz poza nią).
Podatnik zwraca się z pytaniem czy może opodatkować marżę stawką 0% na świadczenie usług turystycznych odbywanych poza terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej.

Zdaniem Podatnika "marża powstaje w kraju, dlatego stosuje podatek 22%, niezależnie od tego czy wyjazdy są odbywane do państw Unii Europejskiej, czy poza Wspólnotę, Jednak wg art. 119 ust. 7 ww ustawy, usługi turystyki nabywane dla bezpośredniej korzyści turysty, świadczone poza terytorium UE podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%."

Do opisanego stanu faktycznego mają zastosowanie następujące przepisy prawa podatkowego:
- art. 119 ust. 1,2 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535), zgodnie z którym podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.
- art. 119 ust. 7, 8 i 9 w/w ustawy zgodnie z którym usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Wspólnoty. Jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Wspólnoty, jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0% tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Wspólnoty. Przepisy ust. 7 i 8 stosuje się pod warunkiem posiadania przez podatnika dokumentów potwierdzających świadczenie tych usług poza terytorium Wspólnoty.
- art. 41 ust. 1 ustawy zgodnie z którym stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Powyższą ocenę prawną uzasadnia się w sposób następujący:
Na podstawie art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535) świadczenie usług turystycznych objęte zostało procedurą szczególną. Jej wyrazem jest szczególne określenie podstawy opodatkowania. Otóż w myśl art. 119 ust. 1 podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki (niezależnie od ich rodzaju) jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Ustawa podaje również definicję marży (art. 119 ust. 2 ustawy). Przez marżę, o której mowa w ust. l, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Natomiast przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.
W myśl art. 41 ust. l ustawy stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem (...) art. 119 ust. 7 (...). Zgodnie z art. 119 ust. 7 ustawy usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0 %, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Wspólnoty. Należy zaznaczyć, iż ustawa nie posługuje się pojęciami usług turystyki wyjazdowej i przyjazdowej, a jedynie świadczeniem usług na i poza terytorium Wspólnoty, i od tego rozróżnienia uzależnia stawkę podatku. Jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone zarówno na terytorium Wspólnoty jak i poza nim, to usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0 % tylko w części, która dotyczy usług świadczonych poza terytorium Wspólnoty. Ustawa nie przewiduje innej preferencyjnej (obniżonej) stawki podatku dla opodatkowania poszczególnych usług turystycznych.
Reasumując do świadczenia usług turystycznych stosuje się podstawową stawkę podatku (tj. 22 %), chyba że usługi zakupione od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone na terytorium kraju 3-go, nie będącego Państwem Członkowskim Unii Europejskiej.
W konsekwencji w opisanym przez Podatnika stanie faktycznym podstawą opodatkowania przy świadczeniu usług turystycznych odbywanych poza terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej jest marża, natomiast stawką właściwą jest stawka 0%, pod warunkiem posiadania przez podatnika dokumentów potwierdzających świadczenie tych usług poza terytorium Wspólnoty.
W związku z powyższym tut. organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia.
Jednocześnie tut. organ podatkowy informuje, że zgodnie z art. 14b § 1 niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosowali się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. W myśl § 2 w/w artykułu interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

Pouczenie

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.