Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) stwierdzam, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 06.06.2005r., który wpłynął w dniu 15.06.2005r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15.06.2005r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Transport towarów jest w większości przypadków realizowany przez przewoźników (spedytorów) na zlecenie nabywcy. W chwili odbioru towarów przez przewoźników sporządzane są dokumenty przewozowe CMR, z których jeden egzemplarz – oryginał pozostaje w Spółce, natomiast pozostałe są przekazywane przewoźnikowi.

Spółka pyta, jak należy rozumieć zapisy zawarte w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług „(...) z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju...” i czy dołączony do wniosku dokument CMR spełnia powyższy wymóg...

Spółka stoi na stanowisku, iż dołączony do wniosku dokument CMR spełnia wymogi dokumentu określonego w art. 42 ust. 3 pkt 1 i upoważnia Spółkę do zastosowania stawki 0% podatku od towarów i usług.

Ocena prawna stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Zgodnie z przepisem art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz 535 z późn. zm.), wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Przepis art. 42 ust. 3 ustawy stanowi, iż dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Zapis art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług mówi, iż w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy. Natomiast, dokumenty wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy.

W przekonaniu organu podatkowego, intencją ustawodawcy było wskazanie w przepisie art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług dokumentów, które mają być dowodami potwierdzającymi dostarczenie towaru do nabywcy znajdującego się poza terytorium kraju. Ustawodawca nie wyraża wprost wymogu posiadania trzech osobnych dokumentów. Wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, dokumenty mają bowiem łącznie potwierdzać spełnienie warunku z art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, a ustawodawca nie określił żadnych szczegółów, dotyczących formy, w jakiej mają występować – nie liczy się zatem ilość dokumentów, ale to, co wynika z ich treści. Z powołanych przepisów - art. 42 ust. 3 i 42 ust. 11 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług - można wysnuć wniosek, że dokumenty, jakimi podatnik powinien się posłużyć dla wykazania, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, winny okoliczność tę jednoznacznie, w sposób nie budzący wątpliwości potwierdzać. Z dowodów, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 winno wynikać kto, komu, co, gdzie i kiedy dostarczył, gdyż informacje te są niezbędne dla potwierdzenia dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, jej przedmiotu, oraz momentu powstania obowiązku podatkowego. Okoliczności te musi udowodnić podatnik stosujący stawkę 0%, gdyż to na nim, jako korzystającym z uprawnienia będzie ciążył obowiązek dowodowy. Koniecznym dokumentem, który stanowi dowód potwierdzający dostarczenie towaru do nabywcy znajdującego się poza terytorium kraju jest kopia faktury, o której mowa w art. 42 ust. 3 pkt 2. Dokument przewozowy CMR potwierdza dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do miejsca ich przeznaczenia (nabywcy) znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, jeżeli spełnia określone warunki tzn. w polu 24 dokumentu CMR powinien znajdować się podpis odbiorcy, jego firmowa pieczątka, data oraz miejsce odbioru towaru. Wówczas można stwierdzić, iż z dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Wobec powyższego dokument przewozowy CMR dołączony przez Spółkę do przedmiotowego wniosku nie spełnia wyżej wymienionych warunków, ponieważ w polu 24 dokumentu nie znajduje się podpis odbiorcy, jego firmowa pieczątka, data oraz miejsce odbioru towaru. Tym samym z tegoż dokumentu nie wynika jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zatem zastosowanie będzie miał przepis przywołanego art. 42 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Interpretacji ww. przepisów prawa podatkowego udzielono wg stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku, ponieważ wnioskodawca nie określił, kiedy przedmiotowe zdarzenie miało miejsce.

Niniejsze postanowienie - na mocy art. 143 § 2 pkt 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa - wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.