DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60), po rozpatrzeniu zażalenia Pana P. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w stwierdzające, iż stanowisko podatnika przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej momentu zaliczenia nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest nie prawidłowe - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach odmawia zmiany zaskarżonego postanowienia.

UZASADNIENIE

Wnioskiem Pan P. zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie dotyczącej momentu zaliczenia nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów.
W ww. piśmie wnioskodawca stanął na stanowisku, że zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) wartość wierzytelności nieściągalnych, odpowiednio udokumentowanych może zostać zaliczona przez podatnika (rozliczającego podatek dochodowy za pomocą metody kasowej) do kosztów uzyskania przychodów roku, w którym zostały faktycznie poniesione. W świetle bowiem art. 22 ust. 4 ww. ustawy o momencie zaliczenia konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów danego roku podatkowego decyduje dzień zapłaty, a więc moment faktycznego dokonania wydatku.

Postanowieniem Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał wyżej przedstawione stanowisko wnioskodawcy za nie prawidłowe.
Na powyższe postanowienie podatnik złożył zażalenie wnosząc o zmianę lub uchylenie ww. postanowienia, zarzucając błąd co do prawa oraz brak uzasadnienia prawnego.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdza, co następuje:
Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) - za przychody z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Przychody te wykazuje się do opodatkowania niezależnie od tego czy zostały zapłacone. Dostrzegając skutki prawne tego aspektu działalności podatników ustawodawca umożliwił zaliczenie - po spełnieniu określonych przepisami wymogów - wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodów. W świetle art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie te wierzytelności nieściągalne, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Sposoby udokumentowania nieściągalnych wierzytelności, dające podstawę do odpisania ich w koszty, ustawodawca wskazał w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 23 ust. 2 pkt 1 nieściągalność wierzytelności może być udokumentowana postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.
Z powyższego wynika, że aby można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność nieściągalną musza zostać spełnione łącznie dwa warunki tj.:
1. wierzytelność ta uprzednio na podstawie art. 14 ww. ustawy została zarachowana do przychodów należnych,
2. nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona w myśl ww. art. 23 ust. 2 ww. ustawy.
Należy zauważyć, że zgodnie z przedstawionym przez podatnika stanem faktycznym, w 2001 r. wystawił on faktury VAT na rzecz swojego kontrahenta. Kwoty wynikające z tych faktur zostały zaliczone do przychodów należnych. Z uwagi na fakt, że dłużnik zalegał z zapłatą należności, podatnik skierował sprawę do sądu powszechnego o wydanie nakazu zapłaty. Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem nakazał pozwanemu zapłatę na rzecz wnioskodawcy. Następnie Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym powiadomił wnioskodawcę pismem z lutego 2005 r. o bezskuteczności prowadzonego postępowania egzekucyjnego.
Postanowieniem z kwietnia 2005 r. umorzył postępowanie egzekucyjne i zwrócił tytuł wykonawczy.
Zatem obie przesłanki pozwalające na zaliczenie wierzytelności nieściągalnej do kosztów uzyskania przychodów zostały spełnione w roku 2005 i dopiero w tym roku należało ją ująć w kosztach uzyskania przychodów. Do czasu udokumentowania nieściągalności wierzytelności zgodnie z ww. art. 23 ust. 2, wierzytelność ta nie jest kosztem uzyskania przychodów co wynika jasno z treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy.
Słusznie zauważa podatnik w zażalenie na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, iż organ pierwszej instancji nie odniósł się do powołanego przez stronę na poparcie własnego stanowiska art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowy od osób fizycznych, niemniej jednak nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy bowiem przytoczony przez podatnika ww. przepis nie ma zastosowania do wierzytelności nieściągalnych. Zgodnie z ww. art. 22 ust. 4 koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i 6, są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Wierzytelność nieściągalna nie jest kosztem uzyskania przychodów będącym wydatkiem podlegającym zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z ww. artykułem, a jedynie kosztem uzyskania przychodów powstałym w związku z zaistnieniem określonej sytuacji faktycznej i prawnej jaką ustawodawca przewidział w przepisach prawa podatkowego.
Za chybiony należy uznać zarzut strony dotyczący braku uzasadnienia prawnego jako, że ww. postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego zawiera wyjaśnienie podstawy prawnej postanowienia wraz z przytoczeniem przepisów prawa (str. 2).
Biorąc powyższe pod uwagę Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie znajduje podstaw do zmiany ww. postanowienia organu pierwszej instancji. Decyzja niniejsza jest ostateczna. Na mocy art. 143 cyt. ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa wydana została z upoważnienia Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.