P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 oraz art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity: Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) w związku ze złożonym w dniu 29.03.2005r. wnioskiem Pana z dnia 29.03.2005r. prowadzącego działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą s. c. NIP z siedzibą przy ul. , , w sprawie interpretacji prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów biletów parkingowych wydawanych w kraju i zagranicą.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Międzyrzeczu

o analizie własnego stanowiska wnioskodawcy, który uważa, że bilety parkingowe wystawione za parkowanie i konieczny postój na odpoczynek kierowcy samochodów służbowych w kraju i zagranicą można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów.

p o s t a n a w i auznać stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe

W dniu 29.03.2005r. do Urzędu Skarbowego w Międzyrzeczu wpłynął pisemny wniosek Pana z dnia 29.03.2005r. prowadzącego działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą z siedzibą przy ul. o interpretację zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa, kontrola skarbowa, postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wnioskodawca pyta: Czy bilety parkingowe wystawiane w kraju i zagranicą za parkowanie i konieczny postój samochodów służbowych można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów....

Z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, że podatnik ponosi koszty związane z parkowaniem samochodów służbowych oraz z koniecznym postojem na odpoczynek kierowcy.W tym celu ponoszone są koszty na zakup biletu parkingowego w kraju, który zawiera miejsce parkingu, numer parkingowy, datę i godzinę parkowania, kwotę bez VAT; oraz zagranicą który zawiera nazwę miasta i ulicy parkowania, numer biletu parkingowego, godzinę parkowania i kwotę za parkowanie.

Po analizie przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Międzyrzeczu stwierdza, że zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Oznacza to w praktyce, że podatnik może zaliczyć w koszty uzyskania wszelkie wydatki, koszty i inne wartości o tym charakterze, jeżeli pomiędzy kosztami a przychodami istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Jeżeli więc podatnik udowodni, że poniesiony wydatek (koszt) jest w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami ( osiągniętymi lub zamierzonymi) oraz nie znajduje się na wykazie wydatków ( kosztów) nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów według art. 23 ust. 1 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to ma prawo zaksięgować ten wydatek ( koszt) w koszty uzyskania przychodu.

Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi on zostać prawidłowo udokumentowany. Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych rozliczający się z tego podatku w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów obowiązani są dokumentować operacje gospodarcze zgodnie z art. 24a w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem zasad określonych przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów ( Dz. U. Nr 152, poz. 1475 z późn. zm).

Zapisy w księdze, zgodnie z art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia winny być dokonywane w sposób staranny, czytelny i trwały, na podstawie prawidłowych i rzetelnych dowodów, którymi są m. in. faktury VAT, dokumenty celne, faktury korygujące, noty korygujące oraz inne dowody, wymienione w § 13 i 14, stwierdzające fakt dokonania operacji gospodarczej zgodnie z jej rzeczywistym przebiegiem.

Zgodnie z § 14 ust. 1 i 2 w/w rozporządzenia za dowody można uznać również sporządzone dokumenty zaopatrzone w datę i podpis osób, które bezpośrednio dokonały wydatków ( dowody wewnętrzne ), określające: przy zakupie – nazwę towaru oraz ilość, cenę jednostkową i wartość, a w innych przypadkach – przedmiot operacji gospodarczych i wysokość kosztu ( wydatku), z tym że dowody te mogą dotyczyć wyłącznie m. in. wydatków związanych z parkowaniem samochodu w sytuacji, gdy są one poparte dokumentami nie zawierającymi danych, o których mowa w § 12 ust. 3 pkt 2; podstawą wystawienia dowodu wewnętrznego jest bilet z parkometru, kupon, bilet jednorazowy załączony do sporządzonego dowodu.

W świetle powyższego stwierdza się, że przepisy w/w rozporządzenia przewidują możliwość uznania paragonu za prawidłowy dowód księgowy. Jednakże konieczne jest w tym przypadku uzupełnienie paragonu na jego odwrotnej stronie o nazwisko podatnika ( nazwę zakładu), adres oraz rodzaj ( nazwę) zakupionego towaru.

W konsekwencji powyższego organ podatkowy stoi na stanowisku, że bilety parkingowe powinny być udokumentowane dokumentem wewnętrznym sporządzonym na podstawie posiadanego paragonu. Tak udokumentowane koszty będą stanowiły koszty uzyskania przychodów, o ile zostały faktycznie poniesione, z zastrzeżeniem zapisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niniejsze postanowienie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14b § 1 w/w ustawy – Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, jeżeli jednak wnioskodawca zastosuje się do niej, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej jego zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia niniejszego postanowienia, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Niniejsza interpretacja – zgodnie z art. 14 b ust. 2 w/w ustawy – Ordynacja podatkowa jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji.