Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz art. 22 ust. 1, art. 23 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3.08.2005 r. (…) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w kwestii wyjaśnienia, czy prawidłowe jest zaliczenie do bieżących kosztów działalności wydatków poniesionych na zakup garażu oraz remont budynku, w którym prowadzona jest działalność, a który nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych tylko stanowi współwłasność małżeńską podatnika, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ropczycach uznaje stanowisko przedstawione w przedmiotowym wniosku za prawidłowe.

W dniu 3.08.2005 r. wpłynął do tut. organu podatkowego wniosek w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w zakresie stosowania prawa podatkowego w indywidualnych sprawach w trybie art. 14a ordynacji podatkowej. Z treści przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że prowadzi pan działalność gospodarczą od 11.07.2005 r. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej poniósł pan wydatki dotyczące zakupu garażu blaszanego za kwotę 1.400,00 zł., w którym zlokalizowany będzie między innymi magazyn. Dokonał pan również remontu budynku gospodarczego będącego współwłasnością małżeńską, niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, w celu przystosowania go do działalności gospodarczej, polegającego między innymi na; wymianie stolarki okiennej i drzwiowej, instalacji elektrycznej i grzewczej, posadzki. Wydatki związane z remontem budynku nie przekroczyły kwoty 3.500,00 zł i były wykonane po rozpoczęciu działalności gospodarczej. Pytanie podatnika brzmi; czy prawidłowe jest zaliczenie do kosztów prowadzonej działalności wydatków poniesionych na zakup garażu oraz remont budynku, w którym prowadzona jest działalność, działalność, który nie jest wprowadzony do ewidencji środków trwałych tylko stanowi współwłasność małżeńską podatnika.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają wyszczególnione w tym przepisie środki trwałe, które spełniają następujące kryteria:

1. stanowią własność lub współwłasność podatnika,
2. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przejęcia do używania,
3. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
4. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Przy kwalifikacji do środków trwałych określonego składnika majątku nie ma znaczenia wartość jednostkowa - decydującym kryterium jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok.

Przepisy podatkowe dają podatnikom dużą swobodę w zakresie uznawania za środki trwałe lub wyposażenie składników majątku o niewielkiej wartości (do 3.500 zł.), a mianowicie:

• można nie zaliczać ww. składników do środków trwałych, trwałych wydatki poniesione na ich nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 wyżej powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• można zaliczyć te składniki do środków trwałych i:

1. dokonywać odpisów amortyzacyjnych na ogólnych zasadach lub,
2. dokonać amortyzacji jednorazowo w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu

następnym (art. 22f ust. 3 ustawy).

W uzupełnieniu należy dodać, iż zgodnie z art. 22d ust. 2 ustawy składniki majątku wymienione w ust. 1 tego artykułu, tj. których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł nie podlegają objęciu ewidencją środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Jednak podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów, stosownie do przepisów § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26.08.2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr. 152, poz. 1475 ze zm.), są obowiązani objąć te składniki ewidencją wyposażenia, jeżeli ich wartość początkowa przekracza 1.500 zł.

Z przedstawionego w pana piśmie stanu faktycznego wynika, że zakupił pan na potrzeby działalności gospodarczej garaż blaszany za kwotę 1.400 zł (z przeznaczeniem na magazyn). Wydatki związane z zakupem zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Pana zdaniem postąpił pan prawidłowo.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W związku z powyższym, biorąc pod uwagę fakt, iż zakupiony garaż ma bezpośredni wpływ na uzyskane przychody i jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, koszty jego zakupu należało zaewidencjonować w księdze w momencie poniesienia wydatku.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że stanowisko pana w powyższej kwestii -przedstawione we wniosku jest prawidłowe.

Jeśli chodzi o uznanie za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na remont budynku niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych (będący współwłasnością małżeńską), w którym prowadzona jest działalność gospodarcza, polegający na wymianie stolarki okiennej i drzwiowej, instalacji elektrycznej i grzewczej, posadzki itp., których wydatki nie przekroczyły kwoty 3.500 zł, to ma tu zastosowanie ogólna zasada wynikająca z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcie przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23. Należy pamiętać, że wydatki powinny służyć prowadzonej działalności i mieć związek z powstaniem przychodów.

Z treści złożonego przez pana pisma (oraz wyjaśnienia) wynika, że lokal ten nie będzie wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a wszelkie wydatki poniesione w celu przystosowania lokalu na potrzeby działalności gospodarczej zostały poniesione po rozpoczęciu działalności gospodarczej i są kosztem uzyskania przychodu. Charakter prowadzonej przez pana działalności - produkcja mebli i wyrobów i drewna wymagał dostosowania lokalu do tej działalności. W rozpatrywanej sprawie należy rozważyć, czy poniesione wydatki dotyczą odtworzenia pierwotnego stanu technicznego i użytkowego, czy też jego adaptacji dla potrzeb działalności gospodarczej. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost ich wartości użytkowej. Wydatki poniesione na remont lokalu, podyktowane jego stanem technicznym można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Odmiennie można potraktować jedynie modernizację, na którą w roku podatkowym wydatkowano nie więcej niż 3.500,00 zł. Wydatki nieprzekraczające tej kwoty, jak również nakłady polegające jedynie na przywróceniu stanu technicznego można bezpośrednio odnosić w koszty uzyskania przychodu.

Mając na uwadze wyżej przedstawiony stan faktyczny i prawny, zdaniem tut. organu podatkowego, przedstawione przez pana stanowisko w ww. sprawie jest prawidłowe.

Należy mieć jednak na względzie zapis art. 22e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowiący o konsekwencjach niezaliczenia lokalu do środka trwałego w przypadku faktycznego okresu użytkowania dłuższego niż 1 rok.