DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa /tj. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm./, art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1 pkt 1, art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm./, po rozpatrzeniu zażalenia złożonego przez F na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 31 maja 2005 r., znak: 1471/NTR2/443-246/05/MŻ w sprawie udzielenia interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania prawa podatkowego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia:

- odmówić zmiany postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 05 maja 2005 r. Strona wystąpiła o potwierdzenie, iż czynność polegająca na przeniesieniu własności gruntu przeznaczonego na cele publiczne w trybie przewidzianym w ustawie o gospodarce nieruchomościami, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Postanowieniem z dnia 31 maja 2005 r., znak: 1471/NTR2/246/05/MŻ Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony przedstawione we wniosku za nieprawidłowe.

Na powyższe postanowienie Strona złożyła zażalenie, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm./ w związku z art. 2 i 4 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. oraz wadliwość formalnoprawną, wynikającą z naruszenia art. 14a § 3 oraz art. 121 § 1, art. 121 § 2, art. 122 i art. 124 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa /tekst jednolity Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm./.

W ocenie Strony organ pierwszej instancji błędnie uznał przedmiotową transakcję za czynność opodatkowaną na podstawie art. 7 ust 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, przyjmując, iż bez znaczenia dla kwalifikacji tej czynności pozostaje fakt, że Strona zrzekła się przysługującej jej zgodnie z prawem rekompensaty.

Strona podnosi, iż uznanie danej transakcji za odpłatną jest uwarunkowane dwoma czynnikami, które muszą być spełnione łącznie, tzn. wykonane zostało świadczenie oraz wypłacono wynagrodzenie.

W przedmiotowej sprawie – jak podkreśla Strona – wynagrodzenie nie miało zostać wypłacone, ponieważ z uwagi na przeznaczenie gruntu oraz cel i charakter inwestycji, przeniesienie własności – w drodze porozumienia stron – ma nastąpić nieodpłatnie. Wyklucza to zatem uznanie, że mamy do czynienia z przypadkiem przewidzianym w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, ponieważ ma on zastosowanie wyłącznie do transakcji pomiędzy podatnikiem a Organem władzy publicznej realizowanych za wynagrodzeniem (rekompensatą).

Tak więc, fakt rezygnacji z rekompensaty przesądza – zdaniem Strony – o tym, że transakcja jest dokonywana bez wynagrodzenia i w konsekwencji pozwala na zastosowanie art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, a nie art. 7 ust. 1 tej ustawy.

W dalszej części zażalenia Strona podnosi, iż nie zgadza się ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu Skarbowego wyrażonym w zaskarżonym postanowieniu, odnośnie traktowania jej w rozpatrywanym przypadku jako podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT.

Strona podkreśla, iż „nie miała i nie ma zamiaru dokonywać podobnych czynności w sposób częstotliwy, zaś dokonana transakcja ma charakter jednostkowy i sporadyczny i nie jest związana z jej działalnością gospodarczą”.

Na zakończenie zażalenia Strona wskazuje, iż niemożliwa jest szersza polemika ze stanowiskiem organu pierwszej instancji, ponieważ jest ono lakoniczne, co stanowi naruszenie art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej /niedostateczna ocena prawna stanowiska Strony, składająca się wyłącznie z przytoczenia przepisów prawa/, a także zasad postępowania, co uzasadnia zdaniem Strony konieczność zmiany postanowienia przez organ drugiej instancji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po zapoznaniu się z całością zgromadzonego w sprawie materiału mając na uwadze zarzuty Strony zawarte w zażaleniu zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług /Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm./, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.W myśl art. 7 ust. 1 w/w ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1) przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie; (...).

Wskazać przy tym należy, że czynność jest odpłatna, jeżeli strona która dokonała przysporzenia otrzymuje lub ma otrzymać w zamian korzyść majątkową stanowiącą ekwiwalent tego przysporzenia, czynność jest nieodpłatna, jeżeli takiego ekwiwalentu brak.

W przedmiotowej sprawie w związku z lokalnymi potrzebami Gmina przejmie od Strony własność gruntu, z przeznaczeniem na cele publiczne /budowa drogi gminnej/. Nieruchomość zostanie przejęta przez Gminę w trybie administracyjnym, wynikającym z przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm./. Działka gruntu wydzielona pod drogę publiczną przejdzie z mocy prawa, na podstawie art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościami na własność Gminy.

W związku z powyższym zdarzeniem – co podkreśla Strona – nie uzyska ona żadnych bezpośrednich korzyści, w tym w szczególności wynagrodzenia. Zgodnie bowiem z ustaleniami pomiędzy Stroną a Gminą, Strona zrzeka się przysługującej jej rekompensaty za utracony w drodze decyzji administracyjnej grunt.

Stosownie do wyżej wskazanych regulacji, mając na uwadze przedstawiony przez Stronę stan faktyczny, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podtrzymuje stanowisko Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wyrażone w zaskarżonym postanowieniu.

Przedmiotowa czynność polegająca na przeniesieniu na Gminę w oparciu o prawomocną decyzję administracyjną wydaną na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, wypełnia określone w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług przesłanki uprawniające do uznania tej czynności za podlegającą opodatkowaniu tym podatkiem.

W tym miejscu Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne (...).

Za działki gruntu, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości. /art. 98 ust. 3/.

Należy podkreślić, iż odszkodowanie, o którym mowa w cyt. przepisach pełni w istocie funkcję wynagrodzenia za przeniesienie prawa własności towaru (ekwiwalent za przekazany grunt), dlatego też fakt rezygnacji z przysługującego Stronie odszkodowania nie wpływa na zmianę charakteru /odpłatność/ tej czynności. Zresztą jak wskazano we wniosku z 5 maja 2005 r. (str. 5) Spółka będzie korzystała z wybudowanej drogi jako jeden z wielu beneficjentów inwestycji zrealizowanej przez Gminę, w czym również można dopatrzyć się elementu ekwiwalentności świadczeń Strony.

Tym samym Dyrektor Izby Skarbowej podziela stanowisko organu pierwszej instancji o braku zastosowania w rozpatrywanej sprawie art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do zarzutu Strony dotyczącego bezpodstawnego uznania Jej w przypadku omawianej czynności za podatnika VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, należy zauważyć, iż w myśl art. 15 ust 1 powołanej ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza /ust. 2/ obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Oznacza to, że aby stać się podatnikiem podatku od towarów i usług, podmiot musi spełniać dwa podstawowe warunki dotyczące swojego statusu:

1. być osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną niemającą osobowości prawnej,
2. być producentem, handlowcem, usługodawcą, rolnikiem względnie osobą wykonującą wolny zawód.

Jeżeli te warunki są spełnione i dany podmiot wykonuje jakąkolwiek działalność, wówczas działalność ta może zostać uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a w związku z tym podmiot ten - jeżeli działalność tę prowadzi samodzielnie - będzie uznany za podatnika w rozumieniu art. 15 powołanej ustawy.

Warte zauważenia jest – w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej – iż przedmiotem działalności Strony wskazanym w KRS, jest m.in. zagospodarowanie i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek, kupno i wynajem nieruchomości na swój rachunek. Tym samym za bezzasadne uznać należy twierdzenie Strony, że dokonana czynność nie była związana z działalnością gospodarczą. Trudno też przyznać rację Stronie w kontekście wyżej przedstawionej argumentacji, że Spółka nie miała i nie ma zamiaru dokonywać podobnych czynności w sposób częstotliwy. Wykonując bowiem działalność gospodarczą polegającą m.in. na profesjonalnym obrocie nieruchomościami Spółka winna mieć na uwadze, że uregulowania prawne w zakresie w/w działalności dopuszczają możliwość dokonania przez organy państwa /w tym samorządy terytorialne/ ograniczenia praw związanych z nieruchomościami /np. wywłaszczenie czy przejęcie nieruchomości w trybie ustawy o gospodarce nieruchomościami/.

Z tych względów podnoszone w tej kwestii zarzuty Strony nie znajdują uzasadnienia.Dyrektor Izby Skarbowej zauważa, iż nie dopatrzono się także błędów, wbrew podnoszonym zarzutom, w zakresie zastosowania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej.

Przedmiotowe postanowienie – stosownie do zakresu wniosku Strony - zawiera bowiem informację jakie przepisy prawa mają zastosowanie w przedstawionym stanie faktycznym wraz ze stosownym tego uzasadnieniem.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak sentencji decyzji.