D E C Y Z J A
Działając na podstawie art. 14b § 2 oraz § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu po rozpatrzeniu zażalenia na postanowienie Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego z dnia 18.07.2005 r. nr PPI/443/1/167/05 udzielające pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zasad opodatkowania nabywanego poza granicą RP paliwa do samochodów służbowych oraz wykazywania kwot podatku naliczonego przy zakupie paliwa w pozycji 57 deklaracji VAT, odmawia uchylenia zaskarżonego postanowienia.
U Z A S A D N I E N I E
W dniu 19.04.2005 r. do Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Podatnika o udzielenie pisemnej interpretacji co do sposobu i zakresu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.
We wniosku Strona wyjaśniła, że jej pracownicy odbywają liczne podróże służbowymi samochodami do krajów UE oraz do państw trzecich. Paliwo do samochodów w czasie podróży poza granicami RP nabywane jest na stacjach należących do sieci EuroShell. W związku z tym Strona sformułowała dwa pytania:
- czy nabywane za granicą paliwo do samochodów, będących własnością Podatnika i wykorzystywanych przez niego do działalności gospodarczej, stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów lub import towarów oraz
- czy nieodliczony podatek od wartości dodanej, naliczony przez zagranicznego wystawcę faktury, winien być wykazywany w poz. 57 deklaracji VAT-7?
W opinii Podatnika wskazane czynności nie stanowią wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów ani też importu towarów. Z kolei podatek wynikający z faktur za paliwo nabywane za granicą nie może być wykazywany w poz. 57 deklaracji VAT-7, ponieważ nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. (dalej: ustawa o VAT).
W oparciu o stan faktyczny przedstawiony w zapytaniu Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego w postanowieniu z dnia 18.07.2005 r. Nr PPI/443/1/167/05 stwierdził, że stanowisko prezentowane przez Podatnika jest nieprawidłowe. Jego zdaniem przewożenie przez granicę RP paliwa w zbiorniku samochodowym jest czynnością podlegającą opodatkowaniem podatkiem VAT. Jednakże zgodnie z art. 44 pkt 2 i art. 77 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy czynności te są zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Natomiast w kwestii podatku wykazywanego na fakturach wystawionych z tytułu nabycia paliwa poza granicami kraju, organ pierwszej instancji zaaprobował podgląd Spółki, iż podatek ten nie jest podatkiem naliczonym w rozumieniu ustawy o VAT i nie podlega wykazaniu w poz. 57 deklaracji.
Na powyższe postanowienie Strona wniosła zażalenie, w którym zarzuciła organowi pierwszej instancji naruszenie art. 2 ust. 7 oraz art. 9 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT a także art. 14a § 3 i art. 219 w związku z art. 210 § 1 pkt 6 ustawy Ordynacja podatkowa i wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia.
Argumentując swoje żądanie Spółka podniosła, że przewożenie lub transportowanie towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy o VAT nie obejmuje sytuacji, kiedy paliwo przewożone jest przez granicę RP w baku samochodu i ulega na bieżąco spalaniu. Według niej interpretacja przyjęta przez urząd skarbowy zmusza podatnika do "absurdalnego działania" polegającego za szacowaniu ilości paliwa w zbiorniku przy każdorazowym przekroczeniu granicy. Podatnik zarzucił również organowi pierwszej instancji całkowite pominięcie kwestii podniesionej w drugim pytaniu związanym z wykazywaniem kwot podatku naliczonego w deklaracji VAT-7 w poz. 57.
Dyrektor Izby Skarbowej, po przeanalizowaniu materiałów sprawy, stwierdził co następuje:
Zgodnie z art. 14b § 5 pkt 1 Ordynacji podatkowej organ odwoławczy w drodze decyzji zmienia albo uchyla postanowienie zawierające pisemną interpretację co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego jeżeli uzna, że zażalenie wniesione przez podatnika, płatnika lub inkasenta zasługuje na uwzględnienie. Analiza sprawy dokonana w kontekście pytania zadanego przez Stronę oraz zajętego przez nią stanowiska wskazuje, że interpretacja udzielona przez organ pierwszej instancji jest prawidłowa.
Wedle art. 5 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega m. in. import towarów oraz wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Importem towarów jest przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. W przypadku importu podatnikiem jest podmiot, na którym ciąży obowiązek uiszczenia cła (również kiedy dany towar jest zwolniony z cła). Wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów jest to nabycie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Nabywcą oraz dokonującym dostawy muszą być podmioty określone w art. 9 ust. 2 ustawy. W świetle przywołanych przepisów przywożenie paliwa w zbiorniku samochodowym przez granicę RP jest czynnością, która co do zasady podlega ustawie o VAT i to zarówno jeżeli jest ono przywożone z kraju należącego do Unii Europejskiej jak i z kraju trzeciego.
Należy jednak pamiętać, iż stosownie do art. 77 ust. 1 pkt 2 oraz art. 44 pkt 2 ustawy zarówno import jak i wewnątrzwspólnotowe nabycie paliw są zwolnione z podatku, jeżeli jest ono przewożone w standartowym zbiorniku samochodowym w ilości nie większej niż 200 litrów na środek transportu. W związku z tym, biorąc pod uwagę pojemność większości zbiorników samochodowych, przywożenie paliwa przez granicę RP w zbiornikach pojazdów podlegać będzie zwolnieniu z podatku VAT. W sytuacji zaś kiedy zakup paliwa oraz jego zużycie mają miejsce poza granicami RP, wówczas takie czynności w ogóle nie podlegają polskiej ustawie o VAT.
Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej art. 77 ust. 1-3 wyraźnie wskazuje, że ustawodawca traktuje przewożenie paliwa w zbiorniku samochodowym jako czynność, która podlega ustawie o VAT. Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem Strony, że art. 2 ust. 7 lub art. 9 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1, wykluczają opodatkowanie czynności polegającej na przewożeniu przez granicę paliw, które znajdują się w zbiorniku samodzielnie poruszającego się samochodu, pogląd taki nie znajduje bowiem żadnego oparcia w przepisach ustawy ani w powszechnie przyjętych regułach wykładni prawa podatkowego.
Reasumując w odniesieniu do pierwszego pytania interpretacja udzielona przez organ pierwszej instancji jest prawidłowa i nie ma podstaw do jej uchylenia.
W odniesieniu do drugiej kwestii dotyczącej tego, czy nieodliczony podatek od wartości dodanej naliczony przez zagranicznego wystawcę faktury winien być wykazywany w poz. 57 deklaracji VAT-7, stwierdzić należy, że organ pierwszej instancji udzielił interpretacji. W uzasadnieniu postanowienia wyraźnie przyznał Podatnikowi rację i podzielił pogląd, że podatek wynikający z faktur wystawionych poza granicami RP nie powinien być ujmowany w deklaracji VAT-7 w poz. 57.
Za nietrafny należy uznać zarzut naruszenia art. 14a § 3 ustawy Ordynacja podatkowa. Przepis ten stanowi, iż interpretacja prawa podatkowego winna zawierać ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. Zaskarżone postanowienie niewątpliwie zawiera wspomnianą ocenę, uznaje bowiem stanowisko Podatnika za nieprawidłowe, w uzasadnieniu zaś przywołuje szereg przepisów stanowiących podstawę tejże oceny prawnej.
Nieporozumieniem jest też zarzut naruszenia art. 219 w związku z art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej. Co prawda wiążące interpretacje prawa podatkowego mają formę postanowienia, nie oznacza to jednak, aby można było wobec nich stosować wszystkie przepisy regulujące postępowanie podatkowe. Należy pamiętać, że interpretacja nie jest władczym rozstrzygnięciem organu administracji w zakresie praw i obowiązków Strony. Mając na uwadze postanowienia art. 14a Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej pragnie zaznaczyć, iż postanowienia takie nie zawierają nigdy uzasadnienia faktycznego, w tym bowiem zakresie organ bazuje wyłącznie na opisie stanu faktycznego dokonanym przez Stronę. Sama wykładnia przepisów obywa się zaś poprzez ocenę prawną stanowiska, które zajął pytający.
Decyzja niniejsza jest ostateczna.