Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach działając na podstawie art. 14a § 1 i 4 oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) po rozpatrzeniu wniosku z dnia 14.12.2005 r. płatnika w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych dot. kosztów uzyskania przychodów dla pracowników, którzy zatrudnieni byli przez cały rok 2005 a wypłacono im 11 wynagrodzeń stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego we wniosku z dnia 14 grudnia 2005 r. wynika, iż płatnik od stycznia 2005 roku zmienił termin wypłaty wynagrodzeń z ostatniego dnia miesiąca za miesiąc bieżący na 10 dzień następnego miesiąca. W związku z tym w styczniu 2005 r. nie było wypłat gdyż za ten miesiąc pracownicy otrzymali wynagrodzenia 10 lutego. Rok 2005 zawierał 11 wypłat.

Płatnik pyta:

-Czy pracownicy mają prawo do kosztów uzyskania przychodów za 12 miesięcy?

-Czy w PIT-11 należy wpisać koszty uzyskania przychodów za 11 czy 12 miesięcy?

We wniosku prezentuje stanowisko, że pracownicy mają prawo do kosztów uzyskania przychodów za 12 miesięcy, ponieważ świadczyli pracę przez cały rok. Natomiast w PIT-11 za 2005 r. należy wykazać koszty uzyskania przychodów za 11 miesięcy z adnotacją o wysokości przysługujących kosztów uzyskania przychodu (za 12 m-cy) i informacją, że pracownik przepracował 12 miesięcy. Dokonując rocznego obliczenia podatku pracodawca (PIT-40) lub pracownik wykazuje koszty uzyskania przychodu za 12 miesięcy.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach dokonując oceny stanu faktycznego i stanowiska wnioskodawcy przedstawionego we wniosku, w świetle obowiązujących przepisów prawa podatkowego, stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14 poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23

Z kolei wysokości kosztów uzyskania przychodów ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych zostały ustalone w sposób zryczałtowany w art. 22 ust. 2 w/w ustawy.

W myśl art. 22 ust. 2 ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku, gdy:

�podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy - wynoszą 102 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł,

�podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy - nie mogą przekroczyć łącznie 1.840 zł 77 gr za rok podatkowy,

�miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - wynoszą 127 zł 82 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533 zł 84 gr,

�podatnik uzyskuje przychody równocześnie od więcej niż jednego zakładu pracy, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, i podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - nie mogą przekroczyć łącznie 2.300 zł 94 gr za rok podatkowy.

Istotą pracowniczych kosztów uzyskania przychodu jest to, że są one należne, a zarazem limitowane, zarówno w okresach miesięcznych jak i rocznych. Koszty uzyskania przychodu w określonej przepisami prawa wysokości należą się pracownikowi jeżeli uzyskał on w danym miesiącu przychód. Przychodami ze stosunku pracy są wyłącznie kwoty otrzymane lub pozostawione do dyspozycji pracownika (art. 11 ust. 1 ustawy podatkowej). Jeżeli zatem pracownik nie otrzymał przychodu, choćby był on należny, to nie ma podstaw do uwzględnienia w tym miesiącu pracowniczych kosztów uzyskania przychodów. Płatnik ma obowiązek uwzględnić kwotę miesięcznych kosztów uzyskania przychodów w przypadku dokonywania wypłat wynagrodzeń w danym miesiącu.

Powyższe nie oznacza jednak, że pracownik nie będzie miał prawa do uwzględnienia kosztów za wszystkie miesiące, w których świadczył pracę. Koszty te będą mogły być jednak uwzględnione dopiero w zeznaniu rocznym.

Stosownie do art. 39 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, obowiązani są przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru.

Na 2005 rok wzór informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11/8B) stanowi załącznik nr 7 do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20.12.2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie określenia niektórych wzorów oświadczeń, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. z 2004 r. nr 276 poz. 2736). Z objaśnień zawartych w informacji PIT-11/8B (pkt 3) również wynika, iż w kwocie kosztów uzyskania przychodów wykazuje się koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek.

Zatem Wnioskodawca - płatnik sporządzając informację PIT-11/8B dla pracownika za 2005 r. obowiązany jest wykazać koszty uzyskania przychodów w wysokości faktycznie potrąconej od przychodów, tj. za 11 miesięcy 2005 r. mimo przepracowania przez pracownika 12 miesięcy w 2005 roku.

W przypadku rozliczenia podatnika przez zakład pracy, zgodnie z art. 37 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na formularzu PIT-40 - roczne obliczenie podatku, gdy ten pozostawał w stosunku pracy przez cały 2005 r., płatnik ma prawo zastosować koszty uzyskania przychodów w wysokości przysługującej podatnikowi (pracownikowi) w rocznej wysokości.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.