Z przedstawionego we wniosku stanowiska wynika, że koszty sądowe zasądzone od dłużnika w postępowaniu sądowym przy rozpatrywaniu sprawy związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą nie stanowią przychodu, a jedynie pokrywają poniesione koszty wynikające z procesu.

Odnosząc się do powyższej kwestii Naczelnik Urzędu Skarbowego Łódź-Widzew stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) przychodem z działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. (…). Zatem zgodnie z dyspozycją przywołanego przepisu za przychody należne rozumieć należy te należności, które są następstwem czynności podejmowanych w ramach wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej. Do przychodów tych stosownie do art. 14 ust. 3 pkt 3 a cytowanej ustawy nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z treści zapytania, w związku z prowadzoną u Pana działalnością gospodarczą pojawiła się konieczność prowadzenia wobec dłużnika procesu sądowego. W następstwie dochodzonych na drodze sądowej wierzytelności dłużnikowi zasądzono zwrot kosztów sądowych, które w Pana opinii stanowią rekompensatę dla strony sporu, jako zwrot poniesionych przez nią kosztów procesu, które uprzednio nie znalazły odzwierciedlenia w kosztach działalności.

W związku z przywołanymi powyżej przepisami zasądzony na rzecz podatnika i otrzymany zwrot kosztów procesu ma charakter zwrotu wydatków, które jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu. Biorąc pod uwagę powyższe, stanowisko podatnika należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.