P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 26.09.2005r. (data wpływu do Urzędu 04.10.2005r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. czy Spółka jako najemca samochodów osobowych może zaliczyć bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów całość wydatków związanych z użytkowaniem samochodów osobowych poniesionych na zakup paliwa, czynsz najmu, części zamiennych z tytułu naprawy pojazdów itp., bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów. Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

- uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że działalność Spółki obejmuje promocję i reklamę produktów leczniczych. W tym celu Spółka zatrudnia przedstawicieli medycznych, promujących produkty lecznicze m.in. poprzez odwiedzanie osób uprawnionych do wystawienia recept oraz osób prowadzących zaopatrzenie w te produkty. Przedstawiciele medyczni użytkują samochody osobowe na podstawie umowy najmu długoterminowego zawartej przez Spółkę z firmą X. Przedmiotem umowy najmu długoterminowego jest najem samochodów osobowych. Firma X przekazała Spółce w ramach umowy najmu do odpłatnego korzystania samochody osobowe. Umowa najmu zawarta została na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji samochodów osobowych oraz suma ustalonych w umowie najmu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej najmowanych samochodów osobowych. Z tytułu umowy Spółka ponosi różne koszty, takie jak: czynsz najmu samochodów, paliwo, materiały eksploatacyjne do samochodów itp.
Zdaniem Spółki umowa najmu długoterminowego samochodów osobowych zawarta z firmą X spełnia warunki, o których mowa w art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), jako inna umowa, na mocy której jedna ze stron, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, podlegające amortyzacji środki trwałe w postaci samochodów. Umowa zawarta przez Spółkę z firmą X spełnia mianowicie wymogi ustalone w art. 17b ust. 1 ustawy dla leasingu podatkowego, tzn. suma opłat ponoszonych przez Spółkę w podstawowym okresie umowy z tytułu używania samochodów osobowych, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej samochodów osobowych oraz umowa została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji samochodów osobowych. W związku z powyższym w ocenie Spółki jako najemca samochodów osobowych może ona zaliczyć bezpośrednio w ciężar kosztów uzyskania przychodów całość wydatków związanych z użytkowaniem najmowanych samochodów osobowych bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.
W ocenie Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego przedstawiona przez Stronę argumentacja jest prawidłowa. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Według art. 16 ust. 1 pkt 51 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych nie stanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić, według obowiązującego wzoru , ewidencję przebiegu pojazdu. Jednakże na mocy art. 16 ust. 3b ustawy o pdop, przepis ust. 1 pkt 51 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, zgodnie z którym przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.
Nazwana umowa leasingu, unormowana w kodeksie cywilnym, jest więc tylko jedną z wielu umów, które mieszczą się w tym katalogu. Podatkową umową leasingu może być każda umowa posiadająca cechy określone w art. 17a pkt 1 - niezależnie od nazwy. Skutkiem tego, strony takiej umowy będą zobowiązane do odpowiedniego wykazywania przychodów i kosztów dla potrzeb podatku dochodowego. Odnosić się to może, np. do tzw umów licencyjnych, umów najmu, dzierżawy czy ograniczonego prawa rzeczowego, jakim jest odpłatne użytkowanie.
O tym, czy umowa może być zakwalifikowana jako podatkowa umowa leasingu decydują następujące cechy, które muszą być spełnione łącznie:
1. przedmiotem umowy mogą być wyłącznie rzeczy lub prawa stanowiące środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji "podatkowej", a także grunty,
2. świadczenie polega na tym, że jedna strona umowy oddaje drugiej przedmiot umowy do używania i pobierania pożytków, zaś druga strona zobowiązana jest za to zapłacić. Może to nastąpić w wyniku ustanowienia ograniczonych praw rzeczowych, a także wyniku stosunku zobowiązanego,
3. gdy przedmiotem umowy są podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne (w przypadku tzw. leasingu operacyjnego):umowa musi być zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo musi być zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są nieruchomości,suma opłat ustalonych w umowie, pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej przedmiotu umowy.
Dla stwierdzenia zatem, czy w konkretnym przypadku mamy do czynienia z umową leasingu w rozumieniu art. 17a, czy też innym rodzajem umowy, istotna jest treść tejże umowy, a nie jej nazwa. Na podstawie przepisów normujących umowę leasingu w rozdziale 4a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić można, że warunkami, które determinują fakt zawarcia umowy leasingu w rozumieniu tej ustawy, są:zawarcie umowy na czas oznaczony,ustalenie w umowie, że suma opłat pomniejszonych o należny podatek od towarów i usług musi odpowiadać co najmniej wartości początkowej przedmiotu umowy.
Jeżeli którykolwiek z w/w warunków nie jest spełniony, to umowa nie ma charakteru podatkowej umowy leasingu, a wywołuje skutki podatkowe przewidziane dla umów najmu i dzierżawy. Powyższe oznacza, że np. Umowa o oddaniu rzeczy do używania zawarta na czas nieoznaczony, nie może być uznana za podatkową umowę leasingu, a jedynie za umowę wywołującą skutki umowy najmu i dzierżawy.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż umowa najmu długoterminowego zawarta przez Spółkę z firmą X, spełnia wymienione wyżej warunki umowy leasingowej określone w art. 17a oraz 17b ust. 1 ustawy o pdop, w związku z tym wydatki związane z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie w/w umowy najmu, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów.
Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak na wstępie.
Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.

P o u c z e n i e

Niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Strony i jest wiążąca dla organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej właściwych dla Strony #8722; do czasu jej zmiany lub uchylenia (art. 14b § 1 i 2 ustawy-Ordynacja podatkowa). Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty jego doręczenia (art. 14a § 4 ustawy-Ordynacja podatkowa).