DECYZJA

Na podstawie art. 233 i 239 w związku z art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60) oraz art. 16 ust. 1 pkt 26 i art. 16 ust. 3f ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Banku wniesionego pismem z dnia 16.09.2005r. na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 06.09.2005r. Nr 1472/ROP3/423-24/05/WND dotyczące wniosku Banku z dnia 16.06.2005r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie Banku - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

- zmienić przedmiotowe postanowienie organu pierwszej instancji i uznać stanowisko zawarte we wniosku Podatnika z dnia 16.06.2005r. za prawidłowe

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 16.06.2005r. Bank zwrócił się do Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z prośbą o wydanie interpretacji co do zakresu stosowania przepisu art. 16 ust. 3f w związku z art. 16 ust. 1 pkt 26 lit. d ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.)
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Bank prowadzi działalność w zakresie udzielania kredytów osobom fizycznym oraz podmiotom gospodarczym. Działając w oparciu o przepisy Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10.12.2003r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz. U. z 203r. Nr 218 poz. 2147), Bank ma obowiązek tworzenia rezerw celowych na ryzyko związane z prowadzoną działalnością w odniesieniu do ekspozycji kredytowych zakwalifikowanych do kategorii:

• "normalne" z pożyczek i kredytów detalicznych
• "pod obserwacją"
• "zagrożone", "poniżej standardu", "wątpliwe" lub "stracone"

Natomiast w przypadku ekspozycji kredytowych wynikających z pożyczek i kredytów detalicznych w/w Rozporządzenie przewiduje tylko dwie kategorie "normalne" i "stracone".

W opinii Banku, zgodnie z art. 16 ust. 3f w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodów uważa się 25% kwoty kredytów/pożyczek zakwalifikowanych do kategorii straconych których nieściągalność nie została uprawdopodobniona, a wymieniony przepis nie wprowadza wymogu wcześniejszego utworzenia rezerwy na kredyty "wątpliwe".
W związku z powyższym Bank zwrócił się z pytaniem czy zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku zakwalifikowania przez Bank kredytów (pożyczek) do kategorii straconych, a których nieściągalność nie została uprawdopodobniona , za koszty uzyskania przychodów uważa się wysokość rezerwy ustalonej w wysokości 25% kwoty tych kredytów (pożyczek) bez wymogu wcześniejszego utworzenia dla danej należności rezerwy celowej na kredyty "wątpliwe"?

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dnia 06.09.2005r. Nr 1472/ROP3/423-24/05/WND uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe.
W uzasadnieniu postanowienia organ I instancji stwierdził, że przepis art. 16 ust. 3f w/w ustawy, nie stanowi samoistnej podstawy do uznania za koszt uzyskania przychodów rezerw tworzonych na kredyty stracone. Powyższy przepis bowiem dotyczy przypadku przekwalifikowania wierzytelności z kategorii "wątpliwych" do kategorii "straconych", przy braku uprawdopodobnienia nieściągalności tej wierzytelności.W przedstawionym przypadku bank ma prawo uznać za koszt uzyskania przychodów wysokość rezerwy utworzonej zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 26 lit d w/w ustawy, tj w wysokości rezerwy uprzednio utworzonej na pokrycie 25% kwoty kredytów/pożyczek zakwalifikowanych do kategorii wątpliwych należności z tytułu gwarancji/ poręczeń spłaty kredytów/pożyczek udzielonych przez bank po dniu 1 stycznia 1997r.
Zatem w przypadku gdy dana ekspozycja kredytów zakwalifikowana jest bezpośrednio do kategorii "straconych" a nieściągalność kredytu nie jest uprawdopodobniona zgodnie z art. 16 ust. 2a, rezerwa utworzona na kredyt nie stanowi kosztu uzyskania przychodów.

W dniu 16.09.2005r. Bank złożył zażalenie w którym zarzuca przedmiotowemu postanowieniu naruszenie:

• przepisów prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art.16 ust. 3f oraz art. 16 ust. 1 pkt 26 lit d ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) przez wadliwe stwierdzenie, że w przypadku, gdy dana ekspozycja kredytów jest bezpośrednio zakwalifikowana na podstawie Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10.12.2001r. w sprawie szczegółowych zasad rachunkowości banków (Dz. U. z 2001r. Nr 149 poz. 1673 ze zm.) do kategorii straconych a nieściągalność kredytu nie jest uprawdopodobniona, zgodnie z art. 16 ust. 2a ustawy, rezerwa utworzona na kredyt nie stanowi kosztu uzyskania przychodu;
• przepisów postępowania podatkowego poprzez naruszenie art. 122, 187, 191 oraz 194 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa poprzez wydanie postanowienia bez uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego oraz podjęcia rozstrzygnięcia z pominięciem przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10.12.2003r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków (Dz. U. z 2003r. Nr 218 poz. 2147) a także nie uwzględnienie wyjaśnień Ministerstwa Finansów zawartych w piśmie z dnia 20.05.2005r. Nr PB3/169-8213-32/05.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia, stwierdza co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa sie za koszt uzyskania przychodów rezerw utworzonych na pokrycie wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, z wyłączeniem tych, które powyższy przepis zezwala zaliczyć w ciężar kosztów a które zostały wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 26 lit a-e w/w ustawy.
Jednocześnie przepis art. 16 ust. 3f w/w ustawy zezwala na zaliczenie w ciężar kosztów podatkowych rezerwy ustalonej zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 26 lit d w/w ustawy w przypadku zakwalifikowania kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek udzielonych przez bank ( z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 26 lit a tiret drugie i lit c w/w ustawy) do kategorii straconych, których nieściągalność nie została uprawdopodobniona. Zatem za koszt uzyskania przychodu bank ma prawo uznać, w świetle powyższego przepisu, wysokość rezerwy utworzonej na pokrycie 25% kwoty kredytu (pożyczki) oraz należności z tytułu gwarancji (poręczenia) spłaty kredytów i pożyczek udzielonych przez bank po dniu 1 stycznia 1997r.
W opinii Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, wbrew opinii wyrażonej przez organ I instancji zawartej w uzasadnieniu postanowienia, przepis. art. 16 ust. 3f w/w ustawy nie wymaga dokonania wcześniejszego zakwalifikowania kredytu (pożyczki) do kategorii "wątpliwy" aby rezerwa ustalona zgodnie z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 26 lit d w/w ustawy mogła zostać zaliczona w ciężar kosztów w przypadku kredytów straconych, których nieściągalność nie została uprawdopodobniona. Powyższy przepis stwierdza jedynie, że w razie zakwalifikowania kredytu (pożyczki) do kategorii "stracone" którego nieściągalność nie została uprawdopodobniona koszt podatkowy dla tego kredytu ustala się w sposób analogiczny, jak w przypadku kredytów (pożyczek) "wątpliwych". Zatem w myśl powołanego przepisu art. 16 ust. 3f w/w ustawy Bank dokonując kalkulacji kosztów uzyskania przychodów w każdym przypadku gdy dochodzi do utworzenia rezerwy celowej na wierzytelność zakwalifikowaną do kategorii "stracone", której nieściągalność nie została uprawdopodobniona podatkowo winien, dla celów ustalenia prawidłowej wartości kosztów uzyskania przychodów, dokonać kalkulacji tejże rezerwy w sposób określony w art. 16 ust. 1 pkt 26 lit d w/w ustawy, a następnie ustaloną w powyższy sposób część obciążającej koszty Banku rezerwy celowej na wierzytelność zakwalifikowaną do kategorii "stracone", uwzględnić w kosztach podatkowych.
W związku z powyższym orzeczono jak na wstępie.