W dniu 23 listopada 2005r. spółka z o.o. złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który następnie został uzupełniony w dniu 26 stycznia 2006r.

Wnioskodawca informuje, iż pracownik został zwolniony z dniem 30.11.2003r. W "Porozumieniu o rozwiązaniu umowy o pracę pomiędzy pracownikiem a pracodawcą", pracownik został upoważniony do używania samochodu służbowego, telefonu komórkowego oraz komputera przez okres 7 miesięcy od dnia rozwiązania umowy o pracę. Koszty używania ww. narzędzi ponosił pracodawca. Ponadto, pracownikowi została przyznana odprawa w wysokości sześciomiesięcznego wynagrodzenia, którą na wniosek pracownika wypłacano co miesiąc w kwocie 1/6 przyznanej odprawy. W miesiącu maju zostało podpisane ponowne "Porozumienie miedzy pracownikiem a pracodawcą", na mocy którego okres od dnia 01.12.2003r. do dnia 31.05.2004r. zaliczono do okresu zatrudnienia. Pracownik w tym okresie nie świadczył pracy, a narzędzia pracy używał do celów prywatnych. Samochód służbowy oraz komputer pracownik zwrócił w dniu 30 czerwca 2004r., natomiast telefon komórkowy został pracownikowi sprzedany.

Koszty ponoszone przez zakład pracy na rzecz pracownika zwolnionego ze świadczenia pracy zostały ujęte w PIT-8C za rok 2004.

W związku z powyższym, Spółka zwróciła się z zapytaniem, czy podstawą do uznania za przychód pracownika, kosztów ponoszonych przez Podatnika na rzecz pracownika, który korzysta z narzędzi pracy takich jak samochód służbowy, telefon komórkowy czy komputer, w okresie zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy jest art. 12 ust.1, czy też art. 20 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Spółki, w tak określonym stanie faktycznym, wydatki ponoszone przez Wnioskującą na sprzęt użytkowany przez pracownika, zwolnionego z obowiązku wykonywania pracy nie stanowią dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, natomiast stanowią dla takiego pracownika przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z faktem, iż niemożliwe do udowodnienia jest, że pracownik w okresie zwolnienia z obowiązków świadczenia pracy, wykorzystywał udostępnione przez pracodawcę przedmioty do celów służbowych, należy przyjąć, iż były one wykorzystywane do celów prywatnych, a zatem wszelkie wydatki poniesione przez pracodawcę, stanowią przychód pracownika. W opinii Wnioskującej, taki przychód należy kwalifikować jako przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie art. 20 ust.1 ustawy, gdyż pomimo zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy, pracownik pozostawał w okresie wypowiedzenia umowy o pracę, a zatem był faktycznie przez pracodawcę zatrudniony. Spółka wskazuje, iż przychód uzyskany w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy należy opodatkować w trybie art. 31 podatku dochodowego od osób fizycznych. Spółka jako płatnik winna odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy w miesiącu, w którym pracownik stosowne świadczenie otrzymał.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się, co następuje:

Stosownie do art. 9 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: z 2000r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei art. 12 ust. 1 wskazanej ustawy, określa, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przytoczona powyżej definicja przychodów ze stosunku pracy określa, iż do przychodów pracownika zaliczyć należy zarówno świadczenia pieniężne jak i niepieniężne.

Przychodem pracownika jest więc każde świadczenie otrzymane w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą, bez względu na źródło finansowania tego świadczenia, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych w art. 21 ust. 1 wskazanej ustawy podatkowej. Przepis ten zawiera katalog zwolnień przedmiotowych, tj. przypadków, w których określone przychody lub dochody podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych. Zatem, przychodami ze stosunku pracy będą zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze, wartość pieniężna świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

"Inne nieodpłatne świadczenia" to wszelkie świadczenia, które są pobierane bez jakiejkolwiek odpłatności. Ich przedmiotem może być świadczenie usług lub udostępnianie rzeczy lub praw. Wartość pieniężną "innych nieodpłatnych świadczeń" ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a ustawy podatkowej.

Stosownie do wskazanego przepisu, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się: 2a. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

- jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 11 ust. 2a pkt 1 ustawy),

- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu (art. 11 ust. 2a pkt 2),

- jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku (art. 11 ust. 2a pkt 3),

- w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia(art. 12 ust. 2a pkt 4).

Jednocześnie, na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, w okresie od 01.12.2003r. do 31.05.2004r. pracownik pozostawał w stosunku pracy, na podstawie porozumienia został zwolniony z obowiązku świadczenia pracy, korzystał natomiast z przedmiotów stanowiących własność Pracodawcy do celów prywatnych, czego koszty ponosił tenże Pracodawca. Jak już wskazano, na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla zakwalifikowania określonego przychodu do źródła przychodów, o którym mowa w art. 12 ustawy, istotna jest wyłącznie więź prawna łącząca pracownika z pracodawcą, którą stanowi umowa o pracę.

W opisanych okolicznościach w okresie pozostawania w stosunku pracy, pracownik korzystał dla celów prywatnych z narzędzi Pracodawcy, zaś udostępniający narzędzia nie uzyskał wzajemnej korzyści majątkowej (ekwiwalent).

W tej sytuacji uznać należało, iż pracownik otrzymał nieodpłatne świadczenie, którego wartość pieniężną ustala się w oparciu o przywołany przepis art. 11 ust. 2a ustawy podatkowej. Wobec faktu, iż otrzymane nieodpłatne świadczenia są przychodami ze stosunku pracy, po stronie Wnioskodawcy powstały obowiązki płatnicze, o których mowa w art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Konkludując, wyrażone we wniosku stanowisko Płatnika, uznające wskazane świadczenia za przychody ze stosunku pracy, jest prawidłowe, nieprawidłowe zaś było ujęcie przedmiotowych świadczeń w informacji PIT-8C za rok 2004.

Przedmiotowa interpretacja, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.