Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu, działając na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) - w odpowiedzi na pismo z dnia ... (wpływ: ...),w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego - uprzejmie wyjaśnia:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 obowiązującej do 30.04.2004 r. ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlegała sprzedaż towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle art. 5 tej ustawy, podatnikami podatku VAT były osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne mające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej polskiej, jeżeli wykonywały we własnym imieniu i na własny rachunek czynności określone w art. 2 w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy nawet jeśli zostały wykonane jednorazowo, a także wówczas, gdy czynności te polegały na jednorazowej sprzedaży rzeczy w tym celu nabytej.

W art. 14 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy ustawodawca zwolnił od podatku podatników, u których wartość sprzedaży towarów w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 3 (...) nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty wyrażonej w złotych, odpowiadającej kwocie 10.000 EURO.

Kwota, o której mowa w art. 14 ust. 1 pkt 1 została określona przez Ministra Finansów w drodze rozporządzeń:

- z dnia 30.10.2002 r. w sprawie określenia kwoty uprawniającej do zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 190, poz. 1588) - w wysokości 40.900 zł.

Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1stycznia 2003 r.,

- z dnia 17.11.2003 r. w sprawie określenia kwoty uprawniającej do zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 202, poz. 1962) - w wysokości 45.700 zł.

Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.

Świadcząc usługi najmu w 2003 r., Sąd wykonywał czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jeżeli wartość świadczonych usług przekroczyła w 2003 r. kwotę 40.900 zł. tozwolnienie, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 1 straciło moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstał z chwilą jej przekroczenia powodując, iż opodatkowana winna zostać nadwyżka ponad kwotę 40.900 zł. (art. 14 ust. 3 ustawy o VAT z 08.01.1993 r.).

W przeciwnym wypadku (do 31.12.2003 r.) obowiązuje zwolnienie, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jeżeli natomiast wartość sprzedaży w rozumieniu art. 2 za cały 2003 r. przekroczyła kwotę 45.700 zł to Sąd winien dokonać zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług i składać w urzędzie skarbowym deklaracje dla podatku od towarów i usług począwszy od miesiąca stycznia 2004 r.

Od 1 maja 2004 r. obowiązuje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535). Uregulowania zawarte w tej ustawie (przede wszystkim nowe pojęcie podatnika) pozostają jednak bez wpływu na omawiane w nin. piśmie kwestie utraty prawa do zwolnienia od podatku VAT.

W rozumieniu art. 15 ust. 1 ww. ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza zgodnie z art. 15 ust. 2 obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (np. najem dzierżawa).

Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Sąd, wykonując czynności na podstawie umów cywilnoprawnych jest zatem podatnikiem zarówno w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 8.01.1993 r. jak i ustawy z dnia 11.03.2004 r.