P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 27.09.2005 r.

postanawia

- uznać stanowisko Podatnika za nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Zgodnie ze stanem faktycznym Podatnik (Spółka) był najemcą lokalu, w którym prowadził restaurację japońską. Spółka poczyniła nakłady w celu ulepszenia i przystosowania wynajętego lokalu do działalności restauracyjnej.W dniu 31.05.2002 r. Spółka musiała zawiesić prowadzenie działalności gastronomicznej w zajmowanych pomieszczeniach. Po zmianie właściciela budynku Podatnik został zmuszony do wycofania się z inwestycji ponosząc koszty jej budowy w kwocie 344.614,93 zł. Wycofanie się z inwestycji spowodowane było z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności gospodarczej. Wyrokiem Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej umowa najmu lokalu została rozwiązana w 2003 r. z winy wynajmującego.

Podjęcie decyzji o zaprzestaniu wykorzystywania inwestycji w obcym środku trwałym do celów prowadzonej działalności gospodarczej spowodowane było faktami niezależnymi od Spółki. W tej sytuacji fakt fizycznej likwidacji poniesionych nakładów, zdaniem Spółki stanowi podstawę uznania ich wartości za koszt podatkowy.Poniesiona strata wynikła stąd, iż Podatnik nie miał możliwości fizycznej jej likwidacji, jak również nie miał możliwości sprzedaży tej inwestycji, tylko po prostu zmuszony był zaprzestać jej używania.

Spółka zwraca się z prośbą o uznanie spisanych nakładów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym za koszt uzyskania przychodów.

Na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Do inwestycji w obcych środkach trwałych zaliczamy m. in. wydatki na ulepszenie wykorzystywanych środków trwałych, ale stanowiących obcą własność. Warunkiem jest, aby umowa, na podstawie której środki są używane, była odpłatna. Jeżeli podatnik prawidłowo zakwalifikował dany wydatek jako inwestycję w obcym środku trwałym, to nie może poniesionych z tego tytułu kosztów zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu, natomiast może do nich zaliczyć odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym. Jak stanowi art. 15 ust. 6 w/w ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16. Przepis ten stanowi, że amortyzacja będzie kosztem podatkowym, jeżeli będzie dokonywana tylko i wyłącznie zgodnie z przepisami. W myśl art. 16j ust. 4 pkt 1 podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla przyjętych do używania inwestycji w obcych środkach trwałych, z tym że dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Powyższe ograniczenie oznacza, że Spółka dokonując przebudowy wynajmowanych pomieszczeń dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej nie zamortyzuje całości wydatków inwestycyjnych w okresie najmu trwającym krócej niż 10 lat. Po zakończeniu korzystania z najmowanych pomieszczeń Podatnik nie będzie mógł zaliczać odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów z uwagi na fakt, że nieruchomość nie będzie już wykorzystywana w jego działalności gospodarczej, a więc nie będzie używana w celu osiągnięcia przychodu.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. Podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów kosztów ich uzyskania, pod tym jednak warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź też może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W przedmiotowej sprawie Spółka nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu nie zamortyzowanej części wydatków poniesionych na obcy środek trwały, po zakończeniu używania tego środka trwałego. Spółka zaprzestała wykorzystywania najmowanego lokalu do prowadzenia działalności gastronomicznej w dniu 31.05.2005 r. Od tego momentu brak jest związku kosztów poniesionych na inwestycję w obcym środku trwałym z osiąganymi przez Spółkę przychodami.

W przypadku zwrotu obcego środka trwałego właścicielowi, nie zamortyzowane wydatki na inwestycję w obcym środku trwałym może zrekompensować jedynie właściciel. Jak stanowi art. 676 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z dnia 18 maja 1964 r. Nr 16, poz. 93) jeśli najemca ulepszył rzecz najętą, wynajmujący, w braku odmiennej umowy, może według swego wyboru albo zatrzymać ulepszenie za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości w chwili zwrotu, albo żądać przywrócenia stanu poprzedniego.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego.Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.Na podstawie art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia. W przypadku wniesienia zażalenia należy wnieść opłatę skarbową zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 oraz art. 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 253 z 2004 r., poz. 2532) w wysokości 5 zł od podania oraz 0,50 zł od każdego załącznika.