W dniu 18.10.2005r. Zespół ...... wystąpił do tut. Organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W dniu 10.11.2005r. Wnioskodawca złożył do tut. organu podatkowego uzupełnienie do w/w wniosku. Wniosek dotyczy podatku od towarów i usług.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w miesiącu sierpniu 2005r. podczas inwentaryzacji zdawczo- odbiorczej w magazynie drewna powstał niedobór, którego wartością ( notą księgową) został obciążony pracownik materialnie odpowiedzialny - niedobór powstał z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy.
Opierając się na różnych interpretacjach w deklaracji VAT-7 za miesiąc sierpień 2005r. w poz. 43 skorygowano nabycie towarów i usług o wartość niedobru, tj. 25.833,77 zł, a w poz. 44 skorygowano podatek naliczony o kwotę 5.683,43 zł.
Pytanie Wnioskodawcy:
Czy wartość netto zakupów i podatek naliczony winny być korygowane w deklaracji VAT-7 o wartość niedoboru i o podatek VAT należny od tego niedoboru, czy też nie?
Stanowisko Wnioskodawcy:
W związku z zakończeniem umowy o pracę na czas określony pracownika materialnie odpowiedzialnego za powierzone mu mienie w jednym z magazynów została przeprowadzona inwentaryzacja i jej rozliczenie zgodnie z art. 26-34 ustawy o rachunkowości ( Dz. U. nr 121 poz. 591 wraz z późn. zm.).
W wyniku rozliczenia inwentaryzacji powstał niedobór, którego wartością netto został obciążony notą księgową pracownik odpowiedzialny materialnie za powierzone mu mienie zgodnie z art. 114 Kodeksu Pracy.
W deklaracji VAT-7 został pomniejszony podatek naliczony o wartość podatku naliczonego od powstałego niedoboru.
Zdaniem Wnioskodawcy w rozumieniu art. 119 Kodeksu Pracy pracownik został obciążony odszkodowaniem w wysokości wyrządzonej szkody.
Ustawa z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług ( Dz. U. nr 54 poz. 535 z późn. zm.) nie przewiduje naliczenia podatku od szkody i w związku z powyższym zakład nie może obciążyć pracownika.
Zakład zmniejszając podatek naliczony poniósł koszty nie z własnej winy.
Stanowisko Organu Podatkowego:
Niniejszym postanowieniem udzielono interpretacji dotyczącej jedynie zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej korygowania deklaracji VAT-7 w przypadku stwierdzenia niedoboru, w zakresie zaliczenia przedmiotowego niedoboru do kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym wydane zostanie odrębne postanowienie.
Zakres czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług został określony w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). W przepisie tym postanowiono, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:
1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2)eksport towarów,
3)import towarów,
4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 w/w ustawy o podatku od towarów i usług przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 w/w ustawy. W związku z powyższym niedobory zawinione i niezawinione, jako nie stanowiące dostawy towarów ani świadczenia usług w rozumieniu w/w przepisów nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
W myśl art. 86 ust.1 cyt. ustawy podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art.119 ust 4, art.120 ust.17 i 19 oraz art. 124, jeżeli towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Realizacja tego prawa została ograniczona w art. 88 ust. 1 pkt 2 cyt ustawy, który stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego.
Zatem w przedmiotowej sprawie dla rozstrzygnięcia kwestii ewentualnej korekty podatku naliczonego w związku z ujawnionym niedoborem towarów, istotne jest określenie związku, o którym mowa w art. 86 ust. 1 w/w ustawy o podatku od towarów i usług, pomiędzy zakupem towarów i prawem do odliczenia podatku oraz ustalenie, czy wystąpiły okoliczności określone w art. 88 ust. 1 pkt 2 w/w ustawy.
W ocenie tut. organu podatkowego w momencie realizacji prawa do odliczenia nie musi być spełniona określona w podanym wyżej przepisie art. 86 ust. 1 przesłanka wykorzystania towaru do wykonania czynności opodatkowanej. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu tego towaru - przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. W tej sytuacji odmowa odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towarów, które następnie zostały objęte niedoborem, mogłoby się jedynie wiązać z regulacjami prawnymi zawartymi w art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W świetle powołanego przepisu ważne jest, aby w momencie nabycia towarów przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uniemożliwiały zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Biorąc powyższe pod uwagę, jeżeli podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT od zakupów mających związek z czynnościami opodatkowanymi i stwierdzony niedobór towarów jest uznawany za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym- to ujawniony niedobór w towarze (materiale) nie powoduje konieczności dokonywania korekt odliczonego podatku VAT.
Według definicji zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).
Z powyższych uregulowań wynika, iż wystąpienie niedoborów zawinionych oznacza brak możliwości odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów, których niedobór stwierdzono.
Jeżeli bowiem wartością niedoboru obciążono osobę odpowiedzialną materialnie za powierzony jej towar, to nie można wówczas zaliczyć wydatków związanych z nabyciem towarów, których niedobór stwierdzono do kosztów zyskania przychodów, gdyż wydatek ten zostanie pokryty przez osobę materialnie odpowiedzialną. Fakt niezaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów - w świetle w/w art. 88 ust. 1 pkt 2 - skutkuje brakiem możliwości odliczenia podatku naliczonego przy zakupie towaru objętego niedoborem zawinionym.
Ewentualna korekta podatku naliczonego, odliczonego na zasadach określonych w art. 86 w/w ustawy, winna być dokonana w rozliczeniu podatku VAT za miesiąc, w którym niedobór stwierdzono i zakwalifikowano jako zawiniony.
Jednocześnie tut. Organ podatkowy zaznacza, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga zgodności przedmiotowego postępowania z przepisami w zakresie kodeksu pracy i ustawy o rachunkowości.
Pouczenie:
Niniejsze postanowienie wydane zostało na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej -do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Zgodnie z art. 14b § 4 ustawy z dnia 29.08.1997r. na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika tut. Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Zażalenie, zgodnie z przepisem art. 222 w związku z art. 239 cyt. ustawy z dnia 29.08.1997r. powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia.
Zgodnie z art. 236 § 2 pkt. 1 cyt. ustawy zażalenie podlega opłacie skarbowej we właściwej wysokości.
Niniejsze postanowienie może zostać zmienione lub uchylone w drodze decyzji przez Organ odwoławczy w trybie art. 14b § 5 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa.