W przedstawionym stanie faktycznym, Spółka zamierza nabyć samochód osobowy który zostanie przekazany pracownikowi Spółki celem realizacji zadań służbowych należących do zakresu jego obowiązków. Spółka udzieli mu także prawa do korzystania z tego samochodu do celów prywatnych. Prawo to zostanie ograniczone limitem do wysokości maksymalnej 1.000 km na miesiąc. Wartość tego świadczenia obliczonego jako iloczyn limitu 1.000 km i stawki należnej za 1 km, wynikającej z § 5 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r w sprawie ustalenia należności przysługujących zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju /Dz.U z 2002 Nr 236, poz. 1990 ze zm/. Spółka opodatkuje podatkiem dochodowym od osób fizycznych na takich samych zasadach jak wynagrodzenie za pracę.

W świetle powyższego Spółka pyta:

a). Czy ustalając cenę rynkową świadczenia polegającego na korzystaniu z samochodu służbowego dla celów prywatnych, Spółka może posłużyć się określoną przez w/w Rozporządzenie stawką należną za 1 km?

b). Czy wartość uzyskanego przez pracownika przychodu może być liczona w oparciu o przyznany mu ryczałt kilometrów (tj. na przykład 1.000 km miesięcznie), czy też pracownik powinien co miesiąc sporządzać ewidencję przejechanych kilometrów w celach prywatnych i dopiero na tej podstawie Spółka powinna mu wyliczać wartość przychodu w naturze?

W ocenie Spółki, istnieją istotne argumenty, przemawiające za tym aby przy określeniu ceny rynkowej świadczenia, polegającego na możliwości korzystania z samochodu służbowego dla celów prywatnych, brać pod uwagę kryterium w/w Rozporządzenia.

Podatnik poddaje w wątpliwość jakoby przy ustalaniu ceny rynkowej nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika chodziło o ceny stosowane na rynku wynajmu samochodów przez podmioty zajmujące się tym zawodowo. W opinii Spółki używanie miernika cen stosowanych w obrocie na rynku wynajmu samochodów nie znajduje do końca racjonalnego uzasadnienia. Cel działalności przedsiębiorcy trudniącego się wynajmem samochodów jest rozbieżny z celem działalności Spółki, która tylko ubocznie nieodpłatnie świadczy na rzecz pracownika, zezwalając mu na używanie samochodu służbowego dla celów prywatnych. Przedsiębiorca wynajmujący samochody ponosi wyższe koszty ubezpieczenia samochodu, dodatkowo opłacając CDW oraz TP. Spółka natomiast nie ponosi kosztów dodatkowego ubezpieczenia w związku z udostępnieniem pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych.

Zdaniem Spółki przy poszukiwaniu właściwego miernika dla wyceny świadczenia Spółki zasadnym jest branie pod uwagę regulacji w/w Rozporządzenia. Fakt, że wycena świadczeń w relacjach pomiędzy pracownikiem a pracodawcą została umocowana w Rozporządzeniu może oznaczać, że ustawodawca uznał ją za cenę rynkową w tych konkretnych relacjach, które są niewątpliwie inne niż występujące na rynku zawodowego wynajmu samochodów. Zatem pominięcie kryterium stawek, ze względu na osobę pracodawcy udostępniającego samochód, niesłusznie różnicowałaby sytuację prawną podatnika, a także wskazywało na logiczną niespójność systemu prawa podatkowego w tym zakresie.

Ponadto Spółka uznaje za zasadne analogiczne odwołanie się w zakresie przyznanego miesięcznego ryczałtu kilometrów, do regulacji § 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r. . /Dz.U. z 2002r Nr 27, poz.271 ze zmianami/. Rozporządzenie to ustala miesięczny limit (ryczałt) kilometrów na jazdy lokalne bez konieczności dokonywania szczegółowej ewidencji przejechanych kilometrów. Zdaniem Spółki ustalenie wynagrodzenia pracodawcy z tytułu korzystania z samochodu służbowego przez jego pracownika dla celów prywatnych może odbywać się na podobnych zasadach.

Biorąc pod uwagę powyższe, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zauważa co następuje:

Przedsiębiorcy w prowadzonej działalności posługują się różnego rodzaju maszynami i urządzeniami a jednym z najpowszechniej używanych środków tego typu, bez względu na rodzaj prowadzonej działalności są samochody osobowe. Specyfika użytkowania samochodów osobowych jest związana z faktem, iż mogą one służyć także do osobistych potrzeb podatników i ich pracowników.

Każda z firm ustala własną politykę, dotyczącą floty pojazdów, można jednak wyodrębnić kilka zasadniczych modeli wykorzystywania samochodów osobowych dla celów działalności gospodarczej oraz prywatnych celów pracodawcy i pracownika. W ramach tej polityki pracodawca ma prawo:

- udostępnić samochód służbowy do dyspozycji pracownika wyłącznie w czasie wypełniania przez niego obowiązków pracowniczych lub

- udostępnić samochód służbowy do dyspozycji pracownika przez całą dobę, zgodnie z zawartą w tej kwestii umową.

W przypadku omówionym we wniosku, zakupiony przez firmę samochód ma być przekazany pracownikowi Spółki celem realizacji zadań służbowych należących do zakresu jego obowiązków przy czym Spółka udzieliłaby mu także prawa do korzystania z tego samochodu do celów prywatnych, ograniczając to prawo limitem do wysokości maksymalnej 1.000 km na miesiąc. Wartość tego świadczenia Spółka opodatkuje podatkiem dochodowym od osób fizycznych na takich samych zasadach jak wynagrodzenie za pracę. Zdaniem Spółki postawę do wyliczenia wartości świadczenia, obliczonej jako iloczyn limitu 1.000 km i stawki należnej za 1 km, stanowią przepisy § 5 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r w sprawie ustalenia należności przysługujących zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie stoi na stanowisku, iż uregulowania zawarte w powyższym Rozporządzeniu nie mają zastosowania do sytuacji przedstawionej we wniosku.

Rozporządzenie określa bowiem, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej odbywanej na obszarze kraju, w szczególnej sytuacji kiedy to pracodawca na wniosek pracownika wyraża zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim tylko konkretnym przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, nie wyższą jednak niż określona w tym Rozporządzeniu.

Do powyższej sytuacji nie mają również zastosowania uregulowania zawarte w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002r w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy. Powyższe dotyczy zwrotu kosztów używania przez pracownika w celach służbowych do jazd lokalnych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy.

Omówione rozporządzenia dotyczą szczególnej sytuacji wykorzystywania przez pracowników samochodów osobowych (motocykli i motorowerów) niebędących własnością pracodawcy do celów działalności gospodarczej. Dotyczą zatem wyłącznie sytuacji, gdy pracownik swoim prywatnym samochodem świadczy usługę na rzecz zakładu pracy.

Gdyby zamysłem ustawodawcy było jak utrzymuje Spółka, ujednolicenie przepisów dotyczących wyceny świadczeń z tytułu użyczenia samochodów osobowych dla celów działalności gospodarczej, bez względu na to czy osobą użyczającą (udostępniającą do korzystania) jest pracownik czy pracodawca, zapewne w przepisach szczególnych znalazłoby się stosowne uregulowanie dotyczące tej konkretnej sytuacji.

Dla określenia wartości świadczenia z tytułu udzielenia prawa do korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych pracownika, będą miały zastosowanie przepisy art.12 ust.1 i 3w powiązaniu z art. 11 ust.2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymi za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przy czym: wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Biorąc pod uwagę powyższe Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak na wstępie.