POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216 oraz art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami) Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Bemowo stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 17.11.2005 r. (wpływ do Urzędu 28.11.2005 r), uzupełnionym w dniu 14.12.2005 r. oraz 06.01.2006 r. w części dotyczącej zaliczenia nabytych i zapłaconych wierzytelności w poczet kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 17.11.2005 r. wystąpiła Pani z wnioskiem (wpływ do Urzędu 28.11.2005 r.), uzupełnionym w dniu 14.12.2005 r. oraz 06.01.2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami).

Ze stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wynika, że podpisała Pani umowę z firmą A. na dostawę kadłuba statku, a następnie w oparciu o tą umowę wystawiła Pani fakturę pro-forma, a po zapłacie fakturę zaliczkową. Przy drugiej fakturze pro-forma, wystawionej również zgodnie z umową, klient zapłacił w kwietniu 2005 r. zaledwie część należności, w dodatku w paru ratach, o których wysokości i terminach Pani nie informował. Ponieważ nie wiedziała Pani jak zaksięgować takie wpłaty, a rozlicza Pani VAT kwartalnie, na koniec miesiąca wystawiła Pani fakturę wewnętrzną licząc, że tak jak było ustalone, klient zapłaci w następnym miesiącu pozostałą część i będzie Pani mogła wystawić fakturę zaliczkę na pełną kwotę, zwłaszcza, iż prowadziła Pani z klientem rozmowy na temat umowy, zakończone zresztą na początku maja 2005 r. podpisaniem aneksu. Pod koniec maja okazało się, że nabywca jest nierzetelny, nie zamierza płacić za swoje zobowiązania i musiała Pani odstąpić od umowy z jego winy. Ponieważ w momencie odstąpienia od umowy wpłacone sumy przestały być zaliczką (gdyż odstąpienie od umowy spowodowało wygaśnięcie tytułu), nastąpiła wymiana pism między Państwa firmami, dotyczących uznania przez kontrahenta Pani dodatkowych kosztów, poniesionych w związku z realizacją zamówienia i zwrotu pozostałej części kwoty. Ponadto w czerwcu 2005 r. okazało się, że klient (firma A.) zadłużył się w firmach, z którymi Pani współpracuje, nie płacąc za otrzymane faktury VAT. Ponieważ od ich uregulowania stocznia B., na terenie której znajdował się statek, uzależniała wydanie statku kupującemu, zaś firma C. (Pani kooperant, wykonawca kadłuba) uzależniała rozpoczęcie produkcji następnej jednostki, obecnie już realizowanej, w lipcu oraz we wrześniu 2005 r. wykupiła Pani na podstawie umowy nabycia wierzytelności, długi firmy A. (płacąc przelewami oraz gotówką pełną wartość brutto) i wprowadziła je Pani do kosztów uzyskania w miesiącu nabycia. Ponadto oświadcza Pani, że nie zajmuje się obrotem wierzytelnościami i nie prowadzi tego typu działalności. W związku z zaistniałym stanem faktycznym ma Pani wątpliwości, czy prawidłowo postąpiła księgując nabyte i zapłacone wierzytelności w poczet kosztów.

Art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami) stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu.

Instytucja prawna zmiany wierzyciela jest uregulowana w art. 509-518 Kodeksu cywilnego. Przywołane przepisy stanowią między innymi, że wierzyciel może przenieść wierzytelność na osobę trzecią, co w konsekwencji oznacza zmianę wierzyciela. Przeniesienie to w prawie cywilnym jest określane jako przelew wierzytelności (cesja). Najpopularniejszą formą przeniesienia wierzytelności jest jej sprzedaż, rodząca określone skutki podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych.

U nabywcy wierzytelności (cesjonariusza) przychody uzyskane z tego tytułu kwalifikuje się do wyodrębnionej w art. 10 ust 1 pkt 7 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych grupy przychodów z praw majątkowych, ponieważ przedmiotem cesji jest wierzytelność stanowiąca zbywalne prawo majątkowe. Przychody te stanowią przychody z praw majątkowych bez względu na to, czy osoba nabywająca wierzytelność jest podmiotem gospodarczym oraz czy działalność w zakresie nabywania obcych wierzytelności została wpisana do ewidencji działalności gospodarczej. A zatem przychody i koszty związane z obrotem wierzytelnościami nie będą podlegać zaewidencjonowaniu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Przychodem z praw majątkowych dla cesjonariusza jest uiszczona przez dłużnika kwota wierzytelności, zaś momentem powstania przychodu jest data faktycznego otrzymania wierzytelności od dłużnika.

Wszelkie wydatki ponoszone przez cesjonariusza na nabycie wierzytelności stanowią koszt uzyskania przychodów, jednakże nie w dacie ich poniesienia, lecz dopiero w momencie uzyskania przychodu, ponieważ dopiero wówczas pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z uzyskanym przychodem zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 22 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje szczególnej zasady określania dochodu z praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy, a zatem w tym zakresie należy stosować ogólną definicję określoną w art. 9 ust. 2 ustawy, zgodnie z którą dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24 - 25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami i należy je wykazać w zeznaniu rocznym składanym urzędowi skarbowemu w terminie do dnia 30 kwietnia następnego roku. W tym samym terminie podatnicy są obowiązani wpłacić należny z tego tytułu podatek dochodowy wynikający ze skali podatkowej określonej w przepisie art. 27 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony przez Panią stan faktyczny oraz przepisy prawa podatkowego tutejszy Organ stwierdza, że postąpiła Pani nieprawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej wydatek poniesiony na zakup wierzytelności.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Bemowo postanawia jak w sentencji.