P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej we wniosku z dnia 05.09.2005 r. (data wpływu do urzędu 15.09.2005.)

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Podatnika w zakresie zaliczenia straty ze sprzedaży wierzytelności do kosztów zyskania przychodów za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka posiada niezapłacone przez klientów wierzytelności, dla których minął termin przedawnienia. Jednakże Spółka w postępowaniach upominawczych prowadzonych przez odpowiednie sądy uzyskała nakazy zapłaty dla przedmiotowych wierzytelności. Na podstawie wskazanych nakazów klienci Spółki zostali zobowiązani do zapłaty Spółce niezapłaconych wierzytelności wraz z należnymi odsetkami. Dłużnicy nie wnieśli od tych nakazów sprzeciwów do właściwego sądu (nie podnosili tym samym zarzutu przedawnienia). W związku z powyższym Spółka ma prawo dochodzić przedmiotowych wierzytelności przez okres 10 lat od wydania nakazu zapłaty. Jednakże Spółka planuje wskazane wierzytelności sprzedać. Cena, którą Spółka uzyska w drodze sprzedaży wierzytelności, będzie niższa od wartości sprzedawanych wierzytelności.

W związku z powyżej przedstawionym stanem faktycznym Podatnik zwraca się z pytaniem, czy strata wygenerowana na sprzedaży wskazanych wierzytelności, które są przedawnione, jednakże na podstawie nakazów zapłaty można ich dochodzić, może być uznana za koszt uzyskania przychodu?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Spółka cytuje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawa o CIT), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Spółka stoi na stanowisku, że art. 16 ust. 1 jest zamkniętym katalogiem sytuacji, w których poszczególne wydatki nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, a tym samym wydatki, które nie są zawarte w powyższym przepisie, jeżeli prowadzą do uzyskania przychodu, można uznać za koszt uzyskania przychodu. Spółka cytuje również art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny. Przedmiotowe wierzytelności Spółki, których dotyczy niniejsze zapytanie, są wierzytelnościami, które uprzednio zostały zaliczone jako przychód należny.Spółka zwracała się do Naczelnika tut. Urzędu z wnioskiem o udzielenie interpretacji w zakresie zaliczenia straty powstałej ze sprzedaży wierzytelności przedawnionych do kosztów uzyskania przychodów. We wniosku pierwotnym stan faktyczny nie uwzględniał sytuacji, w której Spółka uzyskała sądowy nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, od którego to nakazu nie wniesiono sprzeciwu (zarzut przedawnienia nie został podniesiony). W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że uzyskana interpretacja nie może mieć zastosowania w obecnie przedstawionym stanie faktycznym.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie potwierdza stanowisko przedstawione przez Spółkę w zakresie zaliczenia przedmiotowych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów i wyjaśnia:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 39 ww. ustawy stanowi, że nie uważa się za koszt uzyskania przychodów strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio, na podstawie art. 12 ust. 3, została zarachowana jako przychód należny.

Z powyższego wynika, że aby Spółka mogła zaliczyć stratę z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, musiała wcześniej zarachować przedmiotową wierzytelność jako przychód należny.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 12 ust. 3 definiuje przychód należny: za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ponadto straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby mogły zostać uznane za koszt uzyskania przychodów nie mogą być przedawnione, co wynika z przepisu art. 16 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, który stanowi, że nie uważa się za koszt uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można uznać powyższych wierzytelności jako przedawnionych, ponieważ Spółka uzyskała w postępowaniu upominawczym nakazy zapłaty dla przedmiotowych wierzytelności. Od nakazów dłużnicy nie wnieśli sprzeciwu - co uprawomocnia nakaz - a tym samym zarzutu przedawnienia. W związku z powyższym niniejszych wierzytelności nie można traktować jako przedawnionych.

W ocenie Naczelnika tut. Urzędu wydane wcześniej postanowienie w sprawie zaliczenia straty ze sprzedaży przedawnionych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów nie dotyczy stanu faktycznego przedstawionego w niniejszym wniosku, ponieważ przedmiotowe wierzytelności po uprawomocnieniu się nakazu zapłaty nie mogą być traktowane jako przedawnione.

Reasumując, zaliczenie straty ze sprzedaży przedawnionej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów w powyższym stanie faktycznym może nastąpić w przypadku spełnienia kumulatywnie dwóch przesłanek, tj. uprzedniego zarachowania tych wierzytelności jako przychodu należnego oraz uzyskania prawomocnego nakazu zapłaty co do przedawnionej wierzytelności. Niespełnienie choć jednej z przesłanek uniemożliwia zaliczenie niniejszej straty do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanawia jak w sentencji.

Interpretacji udzielono w oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz o stan prawny obowiązujący w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca do Podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej.