P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Banku, z dnia 04.04.2006r. (wpływ do tut. Urzędu 06.04.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. 1)czy w sytuacji, gdy w okresie poprzednim część rezerwy nie została uznana za koszt uzyskania przychodów, ze względu na przekroczenie kwoty odpisu aktualizującego, będzie mogła zostać zaliczona do kosztów podatkowych okresu bieżącego, a jeżeli tak, to co będzie jeżeli okresy te wypadną w innych latach podatkowych, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że Zarząd Banku podjął decyzję o przejściu z Polskich Standardów Rachunkowości (PSR) na Międzynarodowe Standardy Sprawozdawczości Finansowej (MSR) jako zasad, na podstawie których będą prowadzone księgi rachunkowe i przygotowywane jednostkowe sprawozdania Banku. W związku z powyższym Strona prowadzi przygotowania do wdrożenia MSR, obejmujące m. in. opracowanie schematów księgowych, ustalenie zakresu i trybu zmian parametryzacji systemu informatycznego oraz zmian ewidencji w księdze głównej Banku, jak również prace nad dostosowaniem struktury danych dla potrzeb sprawozdawczości zewnętrznej i rozliczeń podatkowych. Przejście z PSR na MSR oznaczać będzie w szczególności likwidację w księdze głównej kategorii rezerw celowych na ekspozycje kredytowe i zastąpienie jej kategorią odpisów z tytułu utraty wartości. Równocześnie, poza księgą główną na wydzielonych kontach technicznych prowadzona będzie wyłącznie dla celów podatkowych ewidencja rezerw celowych na ekspozycje kredytowe, które po spełnieniu przesłanek wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowić mogą koszt uzyskania przychodu. Innymi słowy, wyłącznie dla celów podatkowych, prowadzona będzie ewidencja rezerw celowych według dotychczasowych zasad, tj. zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 10 grudnia 2003r. w sprawie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane z działalnością banków. W związku z pewnymi odmiennościami pomiędzy PSR a MSR może wystąpić sytuacja, że wysokość odpisu aktualizującego utworzonego zgodnie z MSR będzie wyższa niż wartość rezerwy utworzonej zgodnie z zasadami wspomnianego rozporządzenia, odpisanej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Bank stoi na stanowisku, iż stosownie do art. 38b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych niezaliczoną do kosztów uzyskania przychodów rezerwę, ze względu na przekroczenie kwoty dokonanego odpisu aktualizującego, Strona może zaliczyć do kosztów podatkowych w następnych okresach rozliczeniowych (zarówno w miesiącach, jak i w latach podatkowych), jeżeli wielkość tego odpisu zwiększy się. Zdaniem Banku, odmienna interpretacja ww. przepisu prowadziłaby do tego, że niezaliczona do kosztów uzyskania przychodów kwota odpisu, nie mogłaby się trwale stać kosztem podatkowym. Bank powołuje się przy tym na pismo Ministerstwa Finansów z dnia 26.11.1998r., sygn. PB-3/5864-722-595/HS/98: "... W świetle przedstawionych wyjaśnień, jeśli bank nie zaliczył w 1997r. do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności z tytułu uprzednio udzielonych kredytów (pożyczek), na pokrycie których utworzone zostały rezerwy celowe, których nieściągalność została uprawdopodobniona, to może zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów w następnych latach podatkowych - do czasu przedawnienia - pod warunkiem występowania okoliczności przesądzających o uprawdopodobnieniu nieściągalności w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych."

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stanowisko Strony, Naczelnik tutejszego Urzędu stwierdza, co następuje:

Stosownie do art. 38b ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) banki, które na podstawie art. 45 ust. 1a i 1b ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.) sporządzają sprawozdania finansowe zgodnie z Międzynarodowymi Standardami Rachunkowości, o których mowa w art. 2 ust. 3 tej ustawy, mogą zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące z tytułu utraty wartości kredytów (pożyczek) oraz gwarancji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek, odpowiadające równowartości rezerw na ryzyko związane z działalnością banków, w wysokości i na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26, ust. 2a pkt 2, ust. 2b-2d, ust. 3, 3c, 3e i 3f.

Powyższy przepis w sposób wyraźny i jednoznaczny określa wartość, do której mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów odpisy aktualizujące. Jest to kwota odpowiadająca wartości rezerw utworzonych na ryzyko związane z działalnością banków w wysokości i na zasadach określonych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Ustalenie wartości rezerw służy zatem wyliczeniu wysokości odpisu, który można uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów. Jeżeli zatem odpis aktualizujący został w następnych okresach zwiększony i przekroczył wyliczony limit, brak jest przeciwwskazań do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, stanowiących tę część rezerwy, która w poprzednim okresie, ze względu na przekroczenie wartości dokonanego odpisu, nie mogła stanowić kosztu uzyskania przychodu.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka w kosztach uzyskania przychodów wykaże w sumie odpisy aktualizujące do wysokości wyliczonego limitu, częściowo w poprzednim okresie rozliczeniowym, a częściowo w bieżącym. O powyższym decyduje bowiem moment, w którym dokonano odpisu aktualizującego i w którym go zwiększono. Z tej przyczyny zaliczenie odpisów do kosztów uzyskania przychodów w sposób przedstawiony powyżej może nastąpić w różnych latach podatkowych. Reasumując, w ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu, przedstawione we wniosku stanowisko Strony jest prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak we wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.