P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku Spółki z dnia 27.04.2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu 15.05.2006 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie

postanawia uznać stanowisko Spółki za prawidłowe

UZASADNIENIE

Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka użytkuje na podstawie umów najmu samochody, które posiadają homologacje producenta lub importera, klasyfikujące je jako samochody osobowe, o ładowności przekraczającej 500 kg.

W myśl art. 16 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, samochodem osobowym jest każdy samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kilogramów. Sklasyfikowanie samochodu jako osobowy powoduje, iż podatnik podlega ograniczeniom wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt. 51 ww. ustawy. Przepis ten przewiduje, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

W związku z powyższym stanem faktycznym podatnik zwraca się z zapytaniem:

Czy samochód, którego ładowność całkowita przekracza 500 kg należy zakwalifikować do samochodów innych niż osobowe i w związku z tym nie stosować ograniczeń zawartych w przepisach art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Podatnika, samochód, którego całkowita ładowność przekracza 500 kg nie wyczerpuje przesłanek określonych w art. 16 ust. 3 a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie może być uznany za samochód osobowy, a tym samym nie mają do niego zastosowania ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt 51. Art. 16 ust. 3 a powyższej ustawy stanowi, iż samochodem osobowym jest samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz (jak podkreśla Podatnik) którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kg. Ustawodawca używając łącznika oraz wyraźnie wskazał, iż dla zakwalifikowania samochodu do kategorii osobowych, konieczne jest spełnianie przez pojazd łącznie dwóch wymienionych przesłanek. W związku z tym spełnienie tylko jednej z nich uniemożliwia zakwalifikowanie samochodu jako osobowego, a co za tym idzie, nie dotyczą go ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt. 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Na poparcie swego stanowiska Podatnik powołuje się na praktykę organów podatkowych w tym zakresie oraz doktrynę.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie podziela stanowisko Spółki zawarte we wniosku i wyjaśnia, co następuje.

Przepisami ustawy z dnia 09.06.2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. Nr 60, poz. 700) dokonano nowelizacji, wprowadzając m.in. definicję samochodu osobowego. W myśl art. 16 ust. 3a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), samochodem osobowym jest każdy samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kilogramów.

Zakwalifikowanie samochodu jako osobowego powoduje, iż podatnik używający dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej samochodów osobowych nie stanowiących składników majątku podatnika (np. użytkowanych na podstawie umów cywilnoprawnych zawieranych z właścicielami aut) podlega ograniczeniom wynikającym z art. 16 ust. 1 pkt. 51 ww. ustawy. Mianowicie, nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatków ponoszonych w związku z używaniem tych samochodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego samochód, którego całkowita ładowność przekracza 500 kg nie wyczerpuje przesłanek określonych w art. 16 ust. 3 a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i nie może być uznany za samochód osobowy, a tym samym nie mają do niego zastosowania ograniczenia wynikające z powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 51. Art. 16 ust. 3 a powyższej ustawy stanowi, iż samochodem osobowym jest samochód, który nie posiada homologacji producenta lub importera wymaganej dla samochodów innych niż osobowe oraz którego dopuszczalna ładowność nie przekracza 500 kg. Należy zatem uznać, iż dla zakwalifikowania samochodu do kategorii osobowych konieczne jest spełnianie przez pojazd łącznie dwóch wymienionych przesłanek. Spełnienie tylko jednej z nich uniemożliwia zakwalifikowanie samochodu jako osobowego, a co za tym idzie, podatnika nie dotyczą ograniczenia wynikające z art. 16 ust. 1 pkt. 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego. Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia. Do zażalenia należy załączyć znaki opłaty skarbowej w wysokości 5 zł (ustawa z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej, Dz.U. z 2004 r. Nr 253 poz. 2532 ze zm.).