Działając na podstawie art. 14a § 1 - 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w odpowiedzi na wniosek Spółki z dnia 24 listopada 2005 r. (wpływ do tutejszego urzędu dnia 25 listopada 2005 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w zakresie w jakim wniosek dotyczył rozstrzygnięcia, czy opisana we wniosku transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 9 powołanej wyżej ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście postanawia uznać przedstawione we wniosku stanowisko Spółki za prawidłowe.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Wniosek, o którym wyżej mowa, składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, naczelnika urzędu celnego lub wójta, burmistrza (prezydenta miasta), starosty albo marszałka województwa; składając wniosek, podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie (art. 14a § 2 Ordynacji podatkowej). Pisemna interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa (art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej). Udzielenie interpretacji następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie (art. 14a § 4 Ordynacji podatkowej). Cytowane wyżej przepisy stosuje się odpowiednio do następcy prawnego podatnika, a także do osoby trzeciej odpowiedzialnej za zaległości podatkowe (art. 14d Ordynacji podatkowej).

W przedmiotowym wniosku Spółka podała, że od 2004 r. jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności Spółka kupuje z krajów trzecich aluminium, które następnie jest uszlachetniane, a wyrób sprzedawany - częściowo w Niemczech, a częściowo w Polsce. Z tytułu sprzedaży do Niemiec Spółka wykazuje dostawę wewnątrzwspólnotową.

Spółka kupuje aluminium m.in. od firmy A, która na fakturach wykazuje adres w Norwegii oraz numer NL xxx xxx xxx xxx. Zgodnie jednak z informacja uzyskaną z systemu VIES, nie jest to numer identyfikacyjny VAT należący do firmy A, ale do firmy wykazywanej na fakturach jako przedstawiciel podatkowy sprzedawcy. Adres tego podmiotu znajduje się w Holandii.

Firma A dostarcza aluminium na warunkach Incoterms: DDP Gorzyce, Polska. Spółka nie dokonuje odprawy celnej na granicy Wspólnoty Europejskiej - dokonuje tego dostawca na terytorium Holandii.

Spółka dla celów ewidencji podatku od towarów i usług traktuje opisaną wyżej transakcję jako nabycie wewnątrzwspólnotowe w rozumieniu art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Podatek należny od nabycia wykazywany jest na dzień wystawienia faktury przez firmę A, nie później jednak niż piętnastego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy.

We wniosku Spółka wystąpiła z zapytaniem, czy w przedstawionym stanie faktycznym transakcja nabycia aluminium jest wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów do którego należy stosować przepisy art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, oraz w związku z tym czy Spółka powinna rozpoznawać obowiązek podatkowy od wewnątrzwspólnotowego nabycia zgodnie z art. 20 ust. 5 i 6 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. na dzień wystawienia faktury przez sprzedawcę norweskiego, nie później jednak niż piętnastego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy.

W części 3 wniosku (Stanowisko Wnioskodawcy") Spółka przedstawiła uzasadnienie swojego stanowiska oraz konkluzję z której wynika, iż przedmiotowa transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.


Po przeanalizowaniu treści przedmiotowego wniosku, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście zważył, co następuje:

Jak wskazano na wstępie niniejszego uzasadnienia, pisemna interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego zawiera ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa (art. 14a § 3 Ordynacji podatkowej). Zapis ten oznacza, iż wydając postanowienie w sprawie udzielenia interpretacji właściwy organ podatkowy powinien określić, czy przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe (tj. zgodne z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego) czy też nieprawidłowe. Tym samym w sytuacji, gdy w jednym podaniu wnioskodawca przedstawił kilka problemów do wymagających rozpatrzenia, każdy z nich winien zostać rozpatrzony odrębnym postanowieniem - tym bardziej, że stanowisko wnioskodawcy w odniesieniu do jednych kwestii może być prawidłowe, w odniesieniu do innych nieprawidłowe, a w odniesieniu do kolejnych może nie występować możliwość merytorycznego rozpatrzenia przez organ podatkowy (np. jeżeli przedstawiony problem nie jest uregulowany przepisami prawa podatkowego lub nie stanowi indywidualnej sprawy wnioskodawcy, albo jeżeli wniosek posiada braki formalne nie uzupełnione w wyznaczonym terminie pomimo prawidłowego wezwania ze strony organu podatkowego).

Biorąc pod uwagę powyższe, w pierwszej kolejności niezbędne jest wyodrębnienie kwestii, które wymagają rozpatrzenia odrębnymi postanowieniami. Analiza przedmiotowego wniosku nie pozostawia wątpliwości, iż Spółka wskazała dwie takie kwestie:
1) Rozstrzygnięcie, czy opisana we wniosku transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
2) Określenie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu dokonania opisanej we wniosku czynności.

W odniesieniu do pierwszej kwestii - Spółka uważa, iż transakcja ta stanowi dla Spółki wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w odniesieniu do kwestii drugiej - Spółka wskazała, iż obowiązek podatkowy powstaje z dniem wystawienia faktury przez sprzedawcę norweskiego, nie później jednak niż piętnastego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy. Stanowisko Spółki w zakresie drugiej kwestii nie zostało wprawdzie sformułowane wyraźnie, jednakże wynika z wymowy złożonego podania. Po pierwsze bowiem, Spółka podała, iż w takim terminie wykazuje podatek należny, a zatem musi ten termin uważać za moment powstania obowiązku podatkowego. Po drugie natomiast, ze sformułowania pytania Spółki wynika, iż wskazany wyżej moment powstania obowiązku podatkowego Spółka uważa za prostą konsekwencje uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.


Niniejsze postanowienie dotyczy pierwszej spośród wyżej wymienionych kwestii. Po przeanalizowaniu sprawy w tym zakresie, Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu tym podatkiem podlega m.in. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego (tj. państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 2 ustawy) inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz. Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy cytowany wyżej przepis stosuje się pod warunkiem, że:
a) nabywcą towarów jest (z zastrzeżeniem art. 10 ustawy): podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym wyżej mowa.
b) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy, lub podatnikiem podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu, przepis art. 9 ust. 1 ustawy stosuje się również w przypadku, gdy:
- nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w art. 9 ust. 2 pkt 1 ustawy,
- dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w art. 9 ust. 2 pkt 2 ustawy.

Cytowany wyżej przepis nie ma jednak jakiegokolwiek zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ przedmiotem opisanej we wniosku transakcji jest aluminium, a nie nowe środki transportu.

Dodatkowo należy wskazać, iż przepis art. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, powołany w art. 9 ust. 2 pkt 1 ustawy, określa sytuacje, w których wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów nie występuje - pomimo spełnienia warunków określonych w art. 9 ustawy.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż do zaistnienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług (z wyjątkiem wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu) konieczne jest spełnienie następujących warunków:
1) w wyniku dokonanej dostawy towarów następuje nabycie prawa do rozporządzenia tymi towarami jak właściciel,
2) w wyniku dokonanej dostawy następuje przemieszczenie towarów (wysyłka lub transport) pomiędzy dwoma państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej,
3) w przypadku, gdy towar jest transportowany (nie wysyłany) - transport musi być dokonany przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz,
4) nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy, podatnik podatku od wartości dodanej albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy ani podatnikiem podatku od wartości dodanej,
5) jeżeli nabywcą towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy albo podatnik podatku od wartości dodanej - nabywane towary muszą służyć czynnościom wykonywanym przez ten podmiot jako podatnika,
6) dokonującym dostawy towarów jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ustawy albo podatnik podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowej sprawie wątpliwości nie budzi pierwszy spośród wyżej wymienionych warunków - w ramach opisanej we wniosku transakcji Spółka kupuje aluminium, tym samym nabywając prawo do rozporządzania towarem jak właściciel. Spełnienie drugiego warunku nie jest już jednak tak oczywiste, bowiem towar zasadniczo transportowany jest z terytorium Norwegii (nie będącej państwem członkowskim Wspólnoty Europejskiej), zaś przemieszczenie towaru z terytorium Holandii na terytorium Polski (oba kraje są państwami członkowskimi Wspólnoty Europejskiej) stanowi tylko pewien etap dokonywanego transportu. Należy zatem zastanowić się, czy przedmiotowa transakcja nie stanowi dla Spółki importu towarów.

Zgodnie z art. 2 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług przez import towarów rozumieć należy przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego (tj. nie będącego członkiem Wspólnoty Europejskiej) na terytorium Polski. Przepisy ustawy nie określają miejsca dokonania importu towarów, zważywszy jednak na przytoczoną wyżej definicję uznać należy, że import towarów w rozumieniu ustawy (tj. przywóz towarów na terytorium Polski) ma miejsce zawsze w Polsce. W związku z powyższym warto posłużyć się przepisami Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich, dotyczących podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EWG z późn. zm.). Wprawdzie przepisy Szóstej Dyrektywy nie obowiązują bezpośrednio w krajach członkowskich Wspólnoty Europejskiej, jednakże zgodnie z art. 1 Szóstej Dyrektywy, stanowi ona podstawę systemów podatku od wartości dodanej tych krajów. Stąd należy wnosić, że przepisy Szóstej Dyrektywy (a w zasadzie - przepisy tożsame z przepisami Szóstej Dyrektywy) obowiązują również na terytorium Holandii. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Szóstej Dyrektywy przez import towarów rozumie się, w zależności od rodzaju towarów, wprowadzenie określonych towarów na terytorium Wspólnoty Europejskiej bądź dopuszczenie na terytorium Wspólnoty towarów z krajów trzecich. Zgodnie z art. 7 ust. 2 Szóstej Dyrektywy miejscem importu towarów będzie państwo członkowskie, na obszarze którego znalazły się towary po wprowadzeniu na terytorium Wspólnoty.

Z treści wniosku wynika, że odprawa celna dotycząca nabywanego przez Spółkę aluminium dokonywana jest w Holandii przez dostawcę towarów. W świetle przytoczonych wyżej przepisów oznacza to, iż w przedmiotowej sprawie import towarów ma miejsce wyłącznie na terytorium Holandii, a importerem jest norweska firma A. Oznacza to zarazem, że import przedmiotowych towarów nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nakładanym na terytorium Polski. Dlatego pod kątem opodatkowania podatkiem od towarów i usług przeanalizować należy przemieszczenie towarów z Holandii do Polski, jako odrębną czynność podlegającą opodatkowaniu. Oznacza to zarazem, iż spełniony jest drugi z warunków zaistnienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, spośród wymienionych na str. 4 niniejszego postanowienia. Nie budzą wątpliwości trzy kolejne warunki zaistnienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów:
- transport na terytorium Polski (do Gorzyc) dokonywany jest przez dostawcę lub na jego rzecz, co wynika z faktu, iż dostawa odbywa się na warunkach Incoterms: DDP Gorzyce, Polska;
- z treści wniosku wynika wprost, iż nabywca towarów (tj. Spółka) jest podatnikiem podatku od towarów i usług (tj. podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy);
- nabyte przez Spółkę towary będą służyć czynnościom wykonywanym przez Spółkę jako podatnika - Spółka dokonuje uszlachetnienia, a następnie sprzedaży nabytego aluminium.

Dla uzasadnienia powyższego stanowiska warto przytoczyć przepis art. 15 ust. 1 w zw. z ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności - przy czym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy; działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przepisy te nie pozostawiają wątpliwości, iż Spółka jest podatnikiem (prowadzi działalność gospodarczą jako producent i handlowiec), a nabywane z Norwegii aluminium służy czynnościom wykonywanym przez Spółkę jako podatnika (jest wykorzystywane w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej - produkcyjnej i handlowej).

W przedmiotowej sprawie budzi wątpliwości, czy spełniony jest ostatni warunek spośród wymienionych na str. 4 niniejszego postanowienia - tj. czy dokonujący dostawy (norweska firma A) jest podatnikiem podatku od wartości dodanej (tj. podatku od wartości dodanej nakładanego na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej, zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 w zw. z pkt 1 - 4 ustawy o podatku od towarów i usług). Z treści wniosku nie wynika, aby podmiot ten zarejestrowany był w Holandii jako podatnik podatku od wartości dodanej, bowiem w wystawianych dla Spółki fakturach zamieszcza on numer identyfikacyjny nadany w Holandii dla celów podatku VAT, należący do innego podmiotu.

Rozstrzygnięcie powyższego problemu problemu ponownie wymaga posłużenia sie przepisami powołanej wyżej Szóstej Dyrektywy. Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 Szóstej Dyrektywy podatnikiem jest każda osoba wykonująca samodzielnie w dowolnym miejscu działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat tej działalności, przy czym działalność gospodarcza obejmuje w tym przypadku wszelkie działania producentów, handlowców i osób świadczących usługi, włączając w to górnictwo, działalność rolniczą i wykonywanie wolnych zawodów, a także używanie dóbr materialnych i niematerialnych dla celów zarobkowych w sposób ciągły. Niewątpliwie norweska firma spełnia ten warunek, bowiem z zapytania wynika, że zajmuje się ona między innymi sprzedażą aluminium.

Istotne jest również, czy dokonane przez norweską firmę czynności opodatkowane (dostawy towarów) miały miejsce na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej. Zgodnie z art. 8 ust. 1 lit. a Szóstej Dyrektywy za miejsce dostawy towarów uważać się będzie - w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych albo przez dostawcę, albo odbiorcę, lub też osobę trzecią: miejsce, gdzie towary znajdują się w czasie rozpoczęcie wysyłki lub transportu do osoby nabywcy. Ponieważ przedmiotowe towary były transportowane z terytorium Holandii, a jak już wyżej wspomniano przemieszczenie towarów pomiędzy Holandią a Polską należy uznać za odrębną czynność - tym samym na terytorium Holandii dokonana jest dostawa towarów.

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, że norweska firma dokonuje na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej - należy ją zatem uznać za podatnika tego podatku. Bez znaczenia jest kwestia, czy norweska firma dopełniła obowiązku rejestracyjnego, określonego w art. 22 Szóstej Dyrektywy - przepisy Szóstej Dyrektywy nie uzależniają uzyskania statusu podatnika od dopełnienia tego obowiązku. Oznacza to, że spełniony jest szósty z warunków zaistnienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, spośród wymienionych na str. 4 niniejszego postanowienia.

Jak wykazano powyżej, opisana we wniosku transakcja spełnia wszystkie warunki wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, wymienione w art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Należy jednak pamiętać, że w świetle art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wyłącznie takie nabycie wewnątrzwspólnotowe, które jest dokonane za wynagrodzeniem oraz jest dokonane na terytorium Polski. Obie kwestie nie budzą jednak wątpliwości:
- z treści wniosku wynika, iż Spółka kupuje (a nie otrzymuje nieodpłatnie) towary od norweskiej firmy - zatem transakcja wykonana jest za wynagrodzeniem,
- zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów uznaje się za dokonane na terytorium państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej, na którym towary znajdują się w momencie zakończenia ich wysyłki lub transportu - natomiast z treści wniosku wynika, że transport tych towarów kończy się na terytorium Polski (w Gorzycach).

Należy także pamiętać o negatywnych przesłankach zaistnienia wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, określonych w art. 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Z treści wniosku nie wynika jednak, aby w przedmiotowej sprawie miała miejsce którakolwiek z sytuacji wskazanych w powołanym przepisie.

Reasumując, opisana we wniosku transakcja stanowi wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy o podatku od towarów i usług, dokonane za wynagrodzeniem na terytorium Polski - tj. podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wyrażone powyżej stanowisko tutejszego organu zgodne jest z przedstawionym w przedmiotowym wniosku stanowiskiem Spółki. To ostatnie należy zatem uznać za prawidłowe, w związku z czym Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa - Śródmieście postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja udzielona została w oparciu o przepisy prawa podatkowego obowiązujące w dniu wpływu przedmiotowego wniosku do tutejszego urzędu, tj. w dniu 25 listopada 2005 r.