Wnioskodawca w złożonym wniosku dnia 17.07.2006r. i piśmie uzupełniającym z dnia 16.10.2006r. przedstawiła stan faktyczny, z którego wynika, że podatnik prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej A. W 2004 i 2005 roku spółka dokonywała wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na teren Słowacji. Głównym odbiorcą na tym terenie była zarejestrowana w Słowacji spółka X s.r.o., w której udziały posiadał również wnioskodawca. Za lata 2004 i 2005 spółka ta poniosła taką stratę, że zgodnie ze słowackim prawem handlowym kwalifikuje się do likwidacji. Decyzja o likwidacji została podjęta uchwałą zgromadzenia udziałowców, jednakże ze względu na brak środków finansowych realizacja uchwały jest odraczana. Spółka X s.r.o. jest niewypłacalna i straciła zdolność regulowania długów.

W wyniku dostaw wyrobów gotowych przez spółkę A na rzecz X s.r.o. w okresie listopad 2004 roku do października 2005 roku, powstała należność w łącznej kwocie 113 384,99 zł. Dostawy odbywały się bez preferencji cenowych.

Wnioskodawca pyta czy będzie mógł zaliczyć tę wierzytelność do kosztów uzyskania przychodu, jeżeli udziałowcami spółki są miedzy innymi jej wierzyciele.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 i art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie miał prawo do zaliczenia powyższych wierzytelności nieściągalnych do kosztów uzyskania przychodu roku 2005. Wynika to zdaniem wnioskodawcy z faktu, że dostawy towarów miały miejsce, przychody zostały wykazane jako należne, a podatnik udokumentuje je jako nieściągalne.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Uznanie wierzytelności za nieściągalną oznacza jej bezwzględne zakwalifikowanie do kosztów i nie jest tożsame z uznaniem prawdopodobieństwa jej nieściągalności, skutkującego zaliczeniem do kosztów uzyskania przychodów utworzonego na pokrycie takiej wierzytelności odpisu aktualizującego (dawniej rezerwy), który w przyszłości będzie trzeba rozwiązać (np. w przypadku przedawnienia wierzytelności).

Zatem do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć jedynie te wierzytelności nieściągalne, które:

1) zostały uprzednio, na podstawie art. 14 u.p.d.o.f., zarachowane jako przychody należne oraz

2) których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Pierwszy z tych warunków nakazuje ostrożność przy dokonywaniu obliczeń: jako należności w ewidencji u podatników podatku od towarów i usług figurują kwoty brutto (przychód ze sprzedaży powiększony o VAT), do kosztów zaś można zaliczyć jedynie tę część, którą uprzednio wykazano w przychodach do opodatkowania. Oczywiście nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu te należności, których źródłem są pożyczki, lub które zakupione zostały przez wierzyciela w celu dalszej odsprzedaży lub windykacji, bowiem nie były one wcześniej wykazane i ujęte w podstawie opodatkowania jako przychody.

Sposoby udokumentowania nieściągalności należności, dające podstawę odpisania ich w koszty, ustawodawca wyliczył w art. 23 ust. 2 u.p.d.o.f. Są to:

1) postanowienie o nieściągalności, uznane przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydane przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2) postanowienie sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub

c) ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo

3) protokół sporządzony przez podatnika, stwierdzający, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Uznanie wierzytelności nieściągalnej za koszt uzyskania przychodów może nastąpić wyłącznie w ww. przypadkach, stanowią one bowiem numerus clausus (katalog zamknięty). Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wyłączenia z kosztów uzyskania przychodu takich wierzytelności gdzie wspólnikiem wierzyciela i udziałowcem dłużnika jest ta sama osoba.

W związku z powyższym, jeśli wierzytelność zostanie udokumentowana zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt ustawy, można zaliczyć tę wierzytelność do kosztów uzyskania przychodu i bez znaczenia pozostają tu powiązania kapitałowe wspólnika.

Zgodnie z art. 14 a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Iławie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia zgodnie z art. 14a § 4, art. 236 oraz art. 239 ustawy Ordynacja podatkowa.

Wniesienie zażalenia wymaga uiszczenia opłaty skarbowej w wysokości 5 zł od odwołania i 0,50 zł od każdego załącznika – art. 1 ust. 1 lit. a i art. 9 ustawy z dnia 9 września 2000r. o opłacie skarbowej (j.t.z 2004r. Dz.U. Nr 253, poz. 2532 z późn. zm.)