Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-619/12-2/KC
z 10 września 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPP3/443-619/12-2/KC
Data
2012.09.10
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie
Temat
Podatek od towarów i usług --> Podatnicy i płatnicy --> Inne grupy podatników
Podatek od towarów i usług --> Zakres opodatkowania --> Przepisy ogólne --> Czynności opodatkowane
Podatek od towarów i usług --> Zakres opodatkowania --> Dostawa towarów i świadczenie usług --> Świadczenie usług
Podatek od towarów i usług --> Podatnicy i płatnicy --> Podatnicy
Słowa kluczowe
faktura VAT
podatnik podatku od towarów i usług
usługi
zobowiązanie
Istota interpretacji
W zakresie nieuznania Strony za podatnika w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy i tym samym braku obowiązku wystawienia faktury
Wniosek ORD-IN 611 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 08.06.2012 r.(data wpływu 18.06.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Strony za podatnika w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy i tym samym braku obowiązku wystawienia faktury - jest prawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 18.06.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nie uznania Strony za podatnika w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy a tym samym braku obowiązku wystawienia faktury. W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny: Wnioskodawca jest urzędem, jest również podatnikiem podatku od towarów i usług. Skarb Państwa - Zamawiający (jako Zamawiający) był stroną sporu cywilnoprawnego wynikłego z realizacji zawartej w 2003 r. umowy kontraktowej dotyczącej budowy odcinka autostrady. Przedmiotowy spór z Wykonawcą robót drogowych zgodnie z warunkami umowy rozstrzygany był przed Międzynarodowym Sądem Arbitrażowym Międzynarodowej Izby Handlowej (ICC) według reguł określonych w Regulaminie Arbitrażowym ICC. Regulamin stanowi, iż konkretne spory rozstrzygane są merytorycznie nie bezpośrednio przez organ arbitrażowy jakim jest Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy ale przez działający w jego imieniu Trybunał Arbitrażowy złożony z jednego lub trzech arbitrów (art. 1 ust. 2 i art. 8 ust. 8 Regulaminu Arbitrażowego ICC). Przedmiotowy spór, którego stroną pozwaną był Skarb Państwa, rozstrzygany był przez trzech arbitrów, w tym przewodniczącego Trybunału Arbitrażowego - wybranego do pełnienia tej funkcji nie przez strony sporu lecz bezpośrednio przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy (zgodnie z art. 8 ust. 4 Regulaminu). Przedmiotowy spór zakończył się w sierpniu 2011 r. wydanym przez Trybunał Arbitrażowy i zatwierdzonym przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy wyrokiem, który został doręczony pełnomocnikowi pozwanego Skarbu Państwa - w dniu 16 sierpnia 2011 r. Zgodnie z art. 28 ust. 6 Regulaminu Arbitrażowego ICC wyrok ten jest wiążący dla stron sporu. Zgodnie z ww. wyrokiem Skarb Państwa - został zobowiązany do zapłacenia kosztów arbitrażu ustalonych przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy. Koszty te obejmują wydatki i wynagrodzenia arbitrów oraz koszty administracyjne Międzynarodowej Izby Handlowej ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy (art. 31 ust. 1 Regulaminu). Po wydaniu przedmiotowego wyroku i całkowitym wykonaniu go przez Skarb Państwa - jeden z arbitrów rozstrzygających spór (powołany przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy na przewodniczącego Trybunału Arbitrażowego) przekazał Generalnemu Dyrektorowi Dróg Krajowych i Autostrad informacje, iż przyznane mu wynagrodzenie za pełnienie funkcji arbitra podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania tego arbitra tj. w Niemczech niemieckim podatkiem od towarów i usług (VAT). Art. 2 ust. 9 załącznika nr III do Regulaminu stanowi, iż ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy i stanowiące jeden z elementów kosztów arbitrażu określonych w wyroku kwot wynagrodzenia przypadających arbitrowi nie zawierają podatków od wartości dodanej (VAT) bądź innych podatków lub opłat i narzutów stosowanych wobec wynagrodzenia arbitra. Wobec takiego stanu faktycznego powstała wątpliwość, czy Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad jako zobowiązany do uiszczenia kosztów, poza prawnym obowiązkiem wykonania wyroku dodatkowo zobowiązany jest także, zgodnie z przepisami prawa polskiego, jako podatnik VAT, do zapłacenia podatku od towarów i usług z tytułu wynagrodzenia za czynności arbitra, jakie zostało ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy na rzecz arbitra będącego przewodniczącym Trybunału Arbitrażowego. W związku z powyższym zadano następujące pytania:
Stanowisko do pytania 1 Zdaniem wnioskodawcy Skarb Państwa nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu tak uzyskanego przez arbitra wynagrodzenia. Strony tego sporu, nawet w przypadku obciążenia jej obowiązaniem poniesienia kosztów arbitrażu, nie można uznać zgodnie z art. 17 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług za usługobiorcę świadczonych przez arbitra, nie posiadającego siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, nawet jeśli arbiter ten w kraju swojego zamieszkania jest podatnikiem podatku VAT. Stanowisko do pytania 2 Zdaniem wnioskodawcy Skarb Państwa - Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad nie jest zobowiązana do wystawienia faktury z tytułu odpłatnych czynności arbitra stałego. Stanowisko do pytania 3 Zdaniem wnioskodawcy świadczone za wynagrodzeniem ustalanym przez międzynarodowy sąd arbitrażowy czynności wykonywane przez arbitra nie stanowią świadczenia usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy i czynności te nie stanowią importu usług w rozumieniu art. 2 pkt 9 ww. ustawy przez mającą siedzibę w Rzeczpospolitej Polskiej stronę sporu arbitrażowego pochodzącą z innego kraju niż wykonujący te czynności arbiter. Uzasadnienie Stanowiska
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:
Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca był stroną sporu cywilnoprawnego wynikłego z realizacji zawartej w 2003 r. umowy kontraktowej dotyczącej budowy odcinka autostrady. Przedmiotowy spór z Wykonawcą robót drogowych zgodnie z warunkami umowy rozstrzygany był przed Międzynarodowym Sądem Arbitrażowym Międzynarodowej Izby Handlowej (ICC) według reguł określonych w Regulaminie Arbitrażowym ICC. Przedmiotowy spór zakończył się w sierpniu 2011 r. wydanym przez Trybunał Arbitrażowy i zatwierdzonym przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy wyrokiem, który został doręczony pełnomocnikowi Wnioskodawcy w dniu 16 sierpnia 2011 r., zgodnie z którym Wnioskodawca został zobowiązany do zapłacenia kosztów arbitrażu ustalonych przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy. Koszty te obejmują wydatki i wynagrodzenia arbitrów oraz koszty administracyjne Międzynarodowej Izby Handlowej ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy. Po wykonaniu wyroku jeden z arbitrów rozstrzygających spór przekazał Wnioskodawcy informacje, iż przyznane mu wynagrodzenie za pełnienie funkcji arbitra podlega opodatkowaniu w kraju zamieszkania tego arbitra tj. w Niemczech niemieckim podatkiem VAT. W związku z powyższym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy jako zobowiązany do uiszczenia kosztów, poza prawnym obowiązkiem wykonania wyroku dodatkowo zobowiązany jest także, zgodnie z przepisami prawa polskiego, jako podatnik VAT, do zapłacenia podatku od towarów i usług oraz wystawienia faktury z tytułu wynagrodzenia za czynności arbitra, jakie zostało ustalone przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy na rzecz arbitra będącego przewodniczącym Trybunału Arbitrażowego. Należy zwrócić uwagę, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde świadczenie usług na rzecz innego podmiotu, w zamian za wykonanie których jest wypłacane wynagrodzenie. Konieczne jest jednak istnienie stosunku prawnego pomiędzy usługobiorcą oraz usługodawcą, w wykonaniu którego następuje świadczenie wzajemne. Zatem z zaistniałego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi płynąć bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Mając na uwadze wskazane powyżej warunki niezbędne dla zaistnienia czynności podlegającej opodatkowaniu VAT jako świadczenie usług, w przypadku zwrotu kosztów arbitrażu, w tym wynagrodzenia arbitrów, nie są one spełnione. W pierwszej kolejności należy bowiem podkreślić, iż w przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę kosztów arbitrażu, ustalonych przez Międzynarodowy Sąd Arbitrażowy nie jest możliwe zidentyfikowanie jakiegokolwiek świadczenia, które Sąd miałaby wykonywać na rzecz podmiotu zobowiązanego do zwrotu kosztów, tj. Wnioskodawcy. Brak jest więc fundamentalnego elementu świadczenia, za które Wnioskodawca miał ponosić odpłatność. W analizowanym przypadku nie jest również możliwe zidentyfikowanie jakiejkolwiek więzi prawnej pomiędzy Wnioskodawcą, a arbitrem, na rzecz którego Sąd wypłaca wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji arbitra. Innymi słowy nie jest możliwa identyfikacja podmiotu świadczącego i podmiotu korzystającego z usług. Nie można przecież uznać, iż orzeczenie zasądzające zapłatę kosztów arbitrażu to świadczenie pieniężne spełniało funkcję takiej więzi prawnej. Brak jest więc jednego z kluczowych elementów pozwalających mówić o świadczeniu usług za wynagrodzeniem, bardzo mocno zaakcentowanego przez TS UE m. in. w orzeczeniu z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R.J. Tolsma v. Inspecteur der Omzetbelasting. We wskazanym orzeczeniu Trybunał wskazał, że świadczenie usług realizowane jest „za wynagrodzeniem” w rozumieniu artykułu 2(1) VI Dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy. Odnosząc się do kwestii poniesienia kosztów arbitrażu przez Wnioskodawcę należy zauważyć, że z całą pewnością trudno dostrzec w tej sytuacji element wzajemności, jak i jakikolwiek związek pomiędzy usługą a wynagrodzeniem. Zapłaconej kwoty wynikającej z zasądzonego wyroku Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego nie da się połączyć z jakimkolwiek świadczeniem wzajemnym wykonywanym przez arbitra. Przywołane przez Wnioskodawcę przepisy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, gdzie stwierdza się, iż podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, nie będą miały zastosowania. W opisanym we wniosku przypadku nie dochodzi do świadczenia usługi a tym samym nie można mówić o podatniku zobowiązanym do rozliczenia usługi. Podsumowując, wskazać należy, że Wnioskodawca zobowiązany na mocy wyroku Międzynarodowego Sądu Arbitrażowego do poniesienia kosztów arbitrażu, w tym wynagrodzenia arbitrów nie może być uznany za usługobiorcę usług świadczonych przez arbitra, gdyż nie występuje pomiędzy tymi podmiotami żaden element tworzący stosunek zobowiązaniowy, który można byłoby uznać za świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy. Tym samym, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wystawienia faktury z tytułu odpłatnych czynności arbitra, gdyż z racji braku zaistnienia usługi, nie dochodzi do rozpoznania przez Wnioskodawcę obowiązku importu usług, zgodnie z zapisem art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy. Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.