Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień konwencji z dnia 19 listopada 2004 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2006 r., Nr 26, poz. 193),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku w sprawie przeniesienia miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Szwecji.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Państwo X do dnia 14.03.2005 r. posiadali miejsce zamieszkania na terytorium Polski, gdzie pracowali w szpitalu wojewódzkim. Od dnia 01.04.2005 r. Podatnicy przebywają na terytorium Szwecji. W tym państwie, Podatnicy posiadają stałe zatrudnienie i rozpoczęli specjalizację z medycyny rodzinnej. W lutym 2006 r. Podatnicy nabyli nieruchomość mieszkalną w Szwecji, w związku z czym w dniu 30.06.2006 r. sprzedali lokal mieszkalny położony na terytorium Polski. W okresie od stycznia do marca 2005 r. Państwo X uzyskiwali dochody wyłącznie na terytorium Polski. Od dnia wyjazdu do Szwecji (01.04.2005 r.) Podatnicy nie uzyskują żadnych dochodów na terytorium Polski.

Państwo X oświadczyli, iż przebywają w Szwecji z zamiarem stałego pobytu i z tym państwem łączą Podatników ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze.

Zdaniem Podatników w przedstawionym stanie faktycznym należy uznać, iż ich miejsce zamieszkania oraz centrum interesów życiowych zostało przeniesione do Szwecji. W opinii Podatników oznacza to, iż ich dochody uzyskane w Szwecji nie podlegają opodatkowaniu w Polsce.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, zważono co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Polski, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 4a ustawy, art. 3 ust. 1 i ust. 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Polska.

Stosownie do art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 19 listopada 2004 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny i jakąkolwiek instytucję rządową albo agencję rządową.

Z powyższego wynika, iż definicja "miejsca zamieszkania" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów uważa, iż od dnia wyjazdu z Polski (01.04.2005 r.) Państwo X posiadają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Szwecji. W tym państwie Podatnicy mieszkają z zamiarem stałego pobytu, podjęli pracę oraz kontynuują podnoszenie kwalifikacji zawodowych. Podatnicy deklarują zamiar pozostania w Szwecji na stałe, gdyż w tym państwie koncentrują się ich interesy życiowe. W związku z powyższym należy uznać, iż pobyt Podatników na terytorium Szwecji nosi znamiona stałości, gdyż z tym państwem łączą ich ścisłe więzi osobiste i gospodarcze.

W związku z powyższym, od dnia wyjazdu z Polski (01.04.2005 r.) Podatnicy podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Podatnicy podlegają w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 4a ustawy, przepis ten stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, iż dochód uzyskany przez Podatników po dniu wyjazdu z Polski z tytułu pracy wykonywanej na terytorium Szwecji nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Jednocześnie, do dnia wyjazdu z Polski Państwo X podlegali nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, czyli zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy podlegali opodatkowaniu od całości uzyskanych dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Oznacza to, iż na Podatnikach spoczywa obowiązek złożenia w Polsce rocznego zeznania podatkowego od dochodów uzyskanych na terytorium Polski oraz za granicą do dnia wyjazdu z Polski (01.04.2005 r.)

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.