Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym w złożonym wniosku, w Banku wdrażany jest system MSSF 5 " Aktywa trwałe przeznaczone do sprzedaży oraz działalność zaniechana". W związku z powyższym w sytuacji przeznaczenia środka trwałego do sprzedaży - z chwilą takiej klasyfikacji- środek przestaje być amortyzowany rachunkowo. Jeżeli składnik nie zostanie sprzedany w ciągu roku, następuje przeksięgowanie go na odpowiednie konta aktywów trwałych i jest dalej amortyzowany ( z tymże równocześnie naliczana jest amortyzacja za okres poprzedni). Tak więc w Banku mamy do czynienia

z sytuacją, w której- w odniesieniu do określonych środków- nie dokonuje się rachunkowych odpisów amortyzacyjnych. Przy czym w dalszym ciągu znajdują się one w ewidencji środków trwałych. W związku z powyższym powstała wątpliwość co do możliwości dokonywania podatkowych odpisów amortyzacyjnych w okresie, gdy środek trwały uzyskuje status środka przeznaczonego do sprzedaży.

W świetle powyższego, Bank zwraca się z prośbą o potwierdzenie, że w przedmiotowej sytuacji Bank - w okresie, gdy środek trwały jest uznawany za przeznaczony do sprzedaży - może dokonywać podatkowych odpisów amortyzacyjnych, stanowiących koszt uzyskania przychodu ( przy spełnieniu dodatkowych warunków, o których mowa w art.16a - 16ł ustawy z dnia 15 lutego 1992r o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz. U z 2000r Nr 54, poz.654 ze zmianami/)

Zdaniem Banku istnieje możliwość dokonywania podatkowych odpisów amortyzacyjnych w okresie, gdy środek trwały uzyskuje status środka przeznaczonego do sprzedaży.

W przedstawionej przez Bank sytuacji środek trwały został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Bank dokonywał odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a następnie została podjęta decyzja o przeznaczeniu danego środka do sprzedaży. W opinii Banku nie mamy tutaj do czynienia z żadną , wskazaną w art.16h ust.1 pkt 1 ustawy, przesłanką obligującą do zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W swoim wywodzie, Bank wskazuje również na przepis art.16c ustawy, zgodnie z którym amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. Podatnik stoi na stanowisku, że powszechnie przyjmuje się, iż samo zaprzestanie wykorzystywania środków trwałych w działalności (bankowej) nie powoduje zaprzestania dokonywania odpisów amortyzacyjnych, ponieważ Bank nie zaprzestał działalności. W związku z powyższym, zdaniem Banku, cytowany przepis nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sytuacji, gdyż przeznaczenie określonych środków do sprzedaży nie jest równoznaczne z zaprzestaniem działalności, w której dany składnik był wykorzystywany ( w tym przypadku -działalności bankowej).

W opisanym stanie faktycznym, Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie potwierdzając stanowisko Banku w przedmiotowej sprawie, zauważa co następuje:

Zgodnie z informacją zawartą we wniosku, w Banku wdrażany jest Międzynarodowy Standard Sprawozdawczości Finansowej 5 (MSSF 5) "Aktywa trwałe przeznaczone do sprzedaży oraz działalność zaniechana".

W świetle MSSF 5, którego zapisy odnoszą się między innymi do klasyfikacji, wyceny, prezentacji w bilansie i ujawniania informacji dotyczących aktywów trwałych przeznaczonych do sprzedaży, klasyfikacja środka trwałego jako "przeznaczony do sprzedaży" powinna nastąpić, gdy składnik aktywów (lub grupa do zbycia) jest dostępny do natychmiastowej sprzedaży w jego bieżącym stanie. MSSF 5 wymaga, aby jednostka wykazywała składnik aktywów trwałych jako "przeznaczony do sprzedaży" tylko wówczas, gdy zostaną spełnione łącznie ściśle określone warunki świadczące o tym, że sprzedaż danego składnika jest wysoce prawdopodobna.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w Banku zostały poczynione znaczące zmiany w planie sprzedaży składników aktywów lub plan ten został zarzucony, w wyniku czego nastąpiła jedna z sytuacji, określonych w MSSF 5 jako mało prawdopodobna, kiedy to sprzedaż aktywów sklasyfikowanych jako "przeznaczone do sprzedaży" nie może zostać zakończona w czasie jednego roku od dnia ich klasyfikacji i następuje przeksięgowanie go na odpowiednie konta aktywów trwałych.

Standard wymaga specyficznej prezentacji aktywów trwałych co ma umożliwić ocenę, jaka część dotychczasowego majątku trwałego nie będzie stanowić podstawy ekonomicznej podmiotu w kolejnych latach.

Zastosowane MSSF umożliwia, na podstawie danych zawartych w sprawozdaniach finansowych, dostęp do informacji, które są porównywalne w skali międzynarodowej.

W związku z tym, iż bardzo ważnym elementem sprawozdawczości finansowej opartej na MSSF jest rachunek prawdopodobieństwa, MSSF mają istotne znaczenie dla sprawozdawczości giełdowej

Naczelnik tutejszego Urzędu zwraca uwagę, iż standardy nie mają charakteru przepisów prawa lecz są wzorcami, które mogą być wykorzystane w celu zapewnienia porównywalności rachunkowości i dotyczą przede wszystkim, sposobów ujmowania i prezentacji podstawowych kategorii rachunkowości.

Należy zaznaczyć, że w jednostce stosującej MSSF nie do uniknięcia są rozbieżności między podejściem bilansowym a podejściem podatkowym. W przypadku rzeczowego majątku trwałego, różnice mogą wynikać z bardzo wielu źródeł, np. odmiennej wyceny początkowej, rozbieżności w amortyzacji, odpisów z tytułu utraty wartości.

Zgodnie z MSSF 5 -od dnia klasyfikacji danego składnika aktywów trwałych -do sprzedaży, jednostka zaprzestaje dokonywania rachunkowych odpisów amortyzacyjnych, mimo iż dany składnik może być dalej wykorzystywany w działalności gospodarczej

W myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych -amortyzacji podlegają, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy, zwane środkami trwałymi.

Koszty zużycia środków trwałych, w postaci odpisów amortyzacyjnych, mogą być, zgodnie z art.15 ust.6 ustawy, zaliczane do kosztów uzyskania przychodów jeżeli są dokonywane zgodnie z przepisami art.16a -16m ustawy, a podatnik wykazał, że poniósł koszt celowy i racjonalny przy zachowaniu związków przyczynowo-skutkowych między poniesionym kosztem a zasadnie oczekiwanym przychodem. Konkretny wydatek uznaje się za koszt uzyskania przychodów, jeżeli podatnik faktycznie wydatek poniósł, i przedstawi dowód że powyższe okoliczności miały miejsce

Należy zwrócić uwagę, iż podstawowe znaczenie przy dokonywaniu odpisów amortyzacyjnych ma rodzaj środka trwałego, wartość stanowiąca podstawę amortyzacji, przyjęte stawki amortyzacyjne, wybór metody amortyzacji. Spełnienie określonych warunków dotyczących powyższych kwestii oraz wybór dogodnych, możliwych do przyjęcia rozwiązań zapewni podatnikowi korzystne z jego punktu widzenia dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.