Wnioskiem z 02.11.2006 r. Spółka zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do następującego stanu faktycznego:

Podatnik (spółka akcyjna, spółka matka) zrealizował na dzień 31.10.2006 r. połączenie ze spółką z ograniczoną odpowiedzialnością (spółka córka). Połączenie spółek nastąpiło w trybie określonym w art. 492 § 1 pkt 1 Ksh, tj. poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej (sp. z o.o.) na spółkę akcyjną, przejmującą.

Spółka jest właścicielem nieruchomości (budynki), której część przed połączeniem wynajmowała spółce przejmowanej. W ramach stosunku najmu oraz za zgodą Podatnika spółka będąca najemcą poczyniła nakłady na wyżej wymienioną nieruchomość, które zostały przez nią zakwalifikowane jako inwestycja w obcym środku trwałym. Nakłady te polegały na modernizacji pomieszczeń produkcyjnych i magazynowych oraz na modernizacji instalacji elektrycznej oraz szatni i sanitariatów. Najemca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od wartości inwestycji na podstawie art. 16a ust 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.Do dnia połączenia spółek inwestycja w obcym środku trwałym nie została w całości zamortyzowana.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka wnosi o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującym zakresie:

Czy w przypadku połączenia spółek w trybie art. 492 § 1 pkt 1 Ksh niezamortyzowana cześć inwestycji w obcym środku trwałym powinna być amortyzowana przez Spółkę - sukcesora praw i obowiązków spółki przejmowanej w taki sposób, w jaki spółka przejmowana amortyzowała tę inwestycję przed połączeniem, czy też wartość inwestycji powinna powiększyć wartość początkową środka trwałego (budynku) i powinna być amortyzowana na zasadach określonych dla amortyzacji tego środka trwałego?

Według Spółki, w przypadku połączenia spółek poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą, spółka przejmująca powinna powiększyć wartość początkową środka trwałego (nieruchomości) o niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym spółki przejmowanej i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach określonych dla środka trwałego.

Zgodnie z art. 494 § 1 Ksh spółka przejmująca wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. O sukcesji generalnej praw i obowiązków ustawodawca mówi również w art. 93 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, który stanowi, że osoba prawna łącząca się przez przejęcie innej osoby prawnej wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób. Na tej podstawie należy stwierdzić, ze w przypadku połączenia spółek spółka przejmująca wstępuje w przysługujące dotychczas spółce przejmowanej prawo do amortyzowania wartości inwestycji w obcym środku trwałym.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Za inwestycję w obcym środku trwałym należy uznać działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia tzn. polegają na jego przebudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie będzie spełniona przesłanka determinująca istnienie inwestycji w obcym środku trwałym. Jak wynika z przytoczonej wyżej definicji inwestycją w obcym środku trwałym są działania podatnika odnoszące się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia tzn. polegają na jego przebudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Po połączeniu spółek i po przejęciu praw spółki przejmowanej przez spółkę przejmującą nie można mówić o inwestycji w obcym środku trwałym, gdyż inwestycja ta odnosi się do środka trwałego stanowiącego własność spółki przejmującej, która nabywa prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od niezamortyzowanej przed połączeniem wartości inwestycji. Poczynione na środek trwały nakłady nie będą zatem inwestycją w obcym środku trwałym, lecz w środku trwałym stanowiącym własność spółki przejmującej.Jeżeli zatem podatnik jest właścicielem środka trwałego, nie może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w taki sposób, jak gdyby środek trwały był własnością innego podmiotu.

Na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku stwierdza co następuje:

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że z dniem 31.10.2006 r. X S.A. (jako spółka - „matka”) zrealizowała połączenie ze spółką - „córką” poprzez przejęcie w trybie art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), tj. poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą za udziały, które spółka przejmująca wydała wspólnikom spółki przejmowanej. Spółka przejmująca, zgodnie z art. 93 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, wstępuje wówczas we wszystkie przewidziane przepisami prawa podatkowego prawa i obowiązki podmiotu przejmowanego.

Kwestia odpisów amortyzacyjnych w przypadku takiego połączenia spółek została uregulowana w art. 16g ust. 9, art. 16g ust. 18 i art. 16h ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; zmiana ostatnia: Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1589), w brzmieniu obowiązującym w 2006 r.

Zgodnie z art. 16g ust. 9 w/w ustawy w razie przekształcenia formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów, z zastrzeżeniem ust. 19, dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów – wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o której mowa w art. 9 ust. 1, podmiotu przekształconego, połączonego albo podzielonego. Z kolei art. 16g ust. 18 tej ustawy stanowi, że przepis ust. 9 ma zastosowanie, jeżeli z odrębnych przepisów wynika, że podmiot powstały z przekształcenia, podziału albo połączenia lub podmiot istniejący, do którego przeniesiono w wyniku wydzielenia część majątku podmiotu dzielonego, wstępuje we wszelkie prawa i obowiązki podmiotu przekształconego, połączonego albo podzielonego. Natomiast z art. 16h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że podmioty, o których mowa w art. 16g ust. 9 cyt. ustawy, powstałe z przekształcenia, podziału, z zastrzeżeniem ust. 5, albo połączenia podmiotów oraz podmioty, które przejęły całość lub część innego podmiotu na skutek tych zdarzeń, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot przekształcony, podzielony, połączony, z uwzględnieniem art. 16i ust. 2-7 cyt. ustawy.

Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, że w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym mamy do czynienia ze szczególną kategorią środków trwałych (inwestycją w obcym środku trwałym), wyodrębnioną na potrzeby amortyzacji. Ponieważ przedmiotem przejęcia nie będzie środek trwały, a prawo do nakładów, poniesionych przez spółkę przejmowaną w środku trwałym, będącym własnością spółki przejmującej, w/w przepisy nie mogą mieć zastosowania.

Zatem niezamortyzowane do dnia połączenia spółek nakłady (inwestycje w obcym środku trwałym), poniesione przez spółkę przejmowaną w składnikach majątku spółki przejmującej, z chwilą realizacji połączenia stają się elementem składowym majątku spółki przejmującej, wobec czego zwiększają jego wartość początkową, będącą podstawą amortyzacji.

Mając powyższe na uwadze, organ podatkowy postanowił jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla wnioskodawcy – do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Interpretacja niniejsza wiąże organ podatkowy do czasu zmiany przepisów prawa.

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku, za pośrednictwem Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 14a § 4 oraz art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zażalenie, zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, powinno określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać podstawy uzasadniające to żądanie.