P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a, art. 216 §. 1 i § 2 oraz art. 236 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa /Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz.60 z późn. zm./ Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Targówek

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 20 października 2006 r., uzupełnionym 7 listopada 2006 w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego za nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że 16 maja 2006 roku zakupił Pan wraz z małżonką lokal mieszkalny w celu przeznaczenia go pod wynajem. Z dniem 18 sierpnia rozszerzył Pan zakres działalności firmy o wynajem nieruchomości

W związku z powyższym wystąpił Pan z zapytaniem: czy zakupy związane z urządzeniem mieszkania w celu przygotowania go do wynajmu poniesione przed terminem rozszerzenia działalności można zakwalifikować jako koszty firmy.

Uważa Pan, że może uznać poniesione koszty za koszty działalności firmy

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Targówek stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 22a. ust 1. ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 926 z późniejszymi zmianami) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast zgodnie z art. 22 ust 8. cytowanej wyżej ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl przepisów art. 22g ust. 3 cyt. ustawy za cenę nabycia środka trwałego uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku. Z przytoczonych wyżej przepisów prawa podatkowego wynika, że środki trwałe podlegają amortyzacji jeżeli są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania. Natomiast wszelkie wydatki poniesione do dnia przekazania środka trwałego do używania powiększają wartość początkową tego środka trwałego, stanowiącą podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że nabyty przez podatnika środek trwały (mieszkanie) nie był kompletny i zdatny do używania w dniu zakupu. W związku z powyższym nakłady na ten środek trwały poniesione do dnia faktycznego przekazania go do użytkowania nie mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Targówek postanowił jak w sentencji.

Powyższa interpretacja, w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego Warszawa Targówek, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t.j Dz. U. z 2004 r. Nr 253 poz. 2532 z późn. zm.) wniesienie zażalenia podlega opłacie skarbowej w wysokości 5 zł oraz od załączników po 0,50 gr.