Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-736/11/AZb
z 11 sierpnia 2011 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPP1/443-736/11/AZb
Data
2011.08.11
Referencje
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat
Podatek od towarów i usług --> Dokumentacja --> Faktury --> Wystawianie faktury
Słowa kluczowe
faktura VAT
odpłatność
usługi ciągłe
Istota interpretacji
Czy w przypadku, kiedy na podstawie rozliczeń miesięcznych dokonywanych na podstawie planowanych w danym miesiącu kosztów i przychodów oraz w oparciu o zdefiniowany przez strony wzór, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do uzyskania wynagrodzenia, istnieje obowiązek po stronie Wnioskodawcy do wystawienia faktury VAT z tytułu wykonanej usługi?
Wniosek ORD-IN 5 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2011r. (data wpływu 2 maja 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 sierpnia 2011r. (data wpływu 5 sierpnia 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy w przypadku, kiedy na podstawie rozliczeń miesięcznych dokonywanych na podstawie planowanych w danym miesiącu kosztów i przychodów oraz w oparciu o zdefiniowany przez strony wzór, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do uzyskania wynagrodzenia, istnieje obowiązek po stronie Wnioskodawcy do wystawienia faktury VAT z tytułu wykonanej usługi – jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 2 maja 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, czy w przypadku, kiedy na podstawie rozliczeń miesięcznych dokonywanych na podstawie planowanych w danym miesiącu kosztów i przychodów oraz w oparciu o zdefiniowany przez strony wzór, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do uzyskania wynagrodzenia, istnieje obowiązek po stronie Wnioskodawcy do wystawienia faktury VAT z tytułu wykonanej usługi. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 2 sierpnia 2011r. (data wpływu 5 sierpnia 2011r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 26 lipca 2011r. W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe: „X” S.A. („X”) oraz P. S.A. („P.”) należą do Grupy X, która jest jednym organizmem gospodarczym nie mającym osobowości prawnej, którą tworzą: X (jako spółka dominująca) oraz spółki zależne od wymienionego podmiotu, w tym P. W związku z powyższym Zarząd X podjął decyzję o powołaniu uchwałą Grupy X oraz przyjął Kodeks Grupy X, jako podstawowy akt normatywny funkcjonowania Grupy X. Jednocześnie w dniu 28 października 2010r. Walne Zgromadzenie P. podjęło uchwałę o przystąpieniu do ww. Grupy X oraz o przyjęciu Kodeksu Grupy X. Na podstawie Kodeksu Grupy X, Zarząd X może wydawać zasady współpracy w obszarach zarządczych wiążące dla wskazanych w nim spółek Grupy X, które określają zadania i ryzyka poszczególnych spółek z Grupy X w danym obszarze zarządczym, jak również określone świadczenia poszczególnych spółek. Z uwagi na powyższe, tj. funkcjonowanie zarówno Spółki X, jak i P. w ramach jednej Grupy, mając na uwadze cel funkcjonowania P. S.A. zawarty w § 61 Statutu P., jakim jest „prowadzenie działalności ukierunkowanej na realizację strategii grupy X determinującej interes grupy X”, a także dokonanego podziału zadań, kompetencji oraz ryzyk ponoszonych przez wymienione podmioty na podstawie przyjętej Strategii Korporacyjnej, Modelu Biznesowego oraz wydanych na podstawie Kodeksu Grupy X Zasad Współpracy w Obszarach Zarządczych, które są wiążące zarówno dla X, jak i P., istnieje konieczność dokonania rozliczeń pomiędzy X, a P., których podstawą będzie umowa rozliczeniowa („Umowa”). Umowa określa zasady rozliczeń pomiędzy X a P. z tytułu (i) realizacji zadań operatora handlowo-technicznego, (ii) zawierania i wykonywania umów sprzedaży energii elektrycznej, (iii) zarządzania grupą instalacji CO2 oraz (iv) zapewnienia bezpieczeństwa i ciągłości dostaw węgla, w odpowiedniej ilości i jakości, spełniających oczekiwania oraz wymagania technologiczne i środowiskowe P. Stosownie do przyjętego Modelu Biznesowego i przyjętych zasad współpracy, rola P. zostanie sprowadzona do roli producenta kontraktowanego energii elektrycznej ponoszącego ograniczone ryzyka. Głównym zadaniem P. będzie zapewnienie określonego poziomu dyspozycyjności jednostek wytwórczych oraz realizacja grafików zadanych przez X. Z kolei X przejmie kluczowe ryzyka wynikające z realizacji sprzedaży energii elektrycznej, obrotu węglem oraz uprawnieniami do emisji CO2, w szczególności: ryzyko ceny, ryzyko wolumenu oraz ryzyko kredytowe. Ponadto, X ponosić będzie ryzyko podwyższonych kosztów zmiennych produkcji energii elektrycznej wynikających z błędnego planu produkcji, ryzyko pokrycia kosztów stałych funkcjonowania P., ryzyko związane z obsługą rynku bilansującego, w tym zgłaszania umów sprzedaży energii do operatora systemu przesyłowego, ryzyko wolumenach regulacyjne związane m.in. z zasadami rozliczeń z tytułu świadczenia przez P. usług systemowych oraz uczestniczenia przez P. w rynku bilansującym. W ramach realizowanych funkcji i roli P. w Modelu Biznesowym, X gwarantować będzie P. uzyskanie gwarantowanego narzutu zysku. W konsekwencji, rozliczenia dokonywane pomiędzy stronami Umowy zostaną ustalone tak, aby P. w każdym przypadku realizowała zysk, który będzie odpowiadał rynkowemu poziomowi zysku producenta energii o rutynowanych funkcjach i ograniczonym ryzyku. Celem P. będzie bowiem ograniczenie ryzyka ponoszonego w związku z prowadzeniem działalności w zakresie wytwarzania energii elektrycznej w zamian za osiągnięcie w długim okresie stabilnego i gwarantowanego poziomu zysku, współmiernego do pełnionych funkcji, angażowanych aktywów oraz ponoszonych ryzyk. Powyższy cel zostanie osiągnięty poprzez przyjęty przez strony sposób kalkulacji wynagrodzenia X ustalonego (w uproszczeniu), jako różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży energii a kosztami jej wytworzenia powiększonymi o rynkowy narzut zysku P. Konsekwentnie całość nadwyżki ze sprzedaży energii elektrycznej będzie alokowana do X, z drugiej strony – X gwarantujący osiągnięcie przez P. gwarantowanego narzutu zysku może być obowiązany, w niektórych latach obowiązywania Umowy, do dokonania odpowiednich dopłat na rzecz P. („Dopłata do zysku”). Obowiązek dokonania przez X na rzecz P. Dopłaty do zysku wystąpi, gdy różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży energii a kosztami jej wytworzenia powiększonymi o rynkowy narzut zysku P. będzie miała wartość ujemną. Sytuacja taka będzie mogła mieć miejsce przykładowo w przypadku nagłego wzrostu kosztów produkcji energii przy jednoczesnym spadku cen jej sprzedaży. W ramach Umowy pomiędzy stronami dokonywane będą następujące rozliczenia:
W uzupełnieniu wniosku z dnia 2 sierpnia 2011r. Wnioskodawca wyjaśnił, że:
W związku z powyższym zadano następujące pytanie: Czy w przypadku, kiedy na podstawie rozliczeń miesięcznych dokonywanych na podstawie planowych w danym miesiącu kosztów i przychodów oraz w oparciu o zdefiniowany przez Strony wzór, X nie będzie uprawniony do uzyskania wynagrodzenia, istniał będzie po stronie X obowiązek wystawienia faktury VAT z tytułu wykonanej usługi... Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z Umową oraz ustalonym przez Strony schematem rozliczeń miesięcznych zdarzyć się może, iż X nie będzie uprawiony do otrzymania wynagrodzenia za dany miesiąc. Przypadek taki może wystąpić, gdy w danym miesiącu, wynik ze sprzedaży energii elektrycznej będzie niższy od gwarantowanego przez X poziomu narzutu zysku P. Usługi świadczone będą przez X w sposób ciągły przez rok kalendarzowy, lecz rozliczane częściowo w okresach miesięcznych. Rozliczenia kwartalne, podobnie jak ostateczne rozliczenie roczne zakładają wystąpienie wynagrodzenia dla X, które jednak w związku z metodologią jego kalkulacji, w wybranych okresach miesięcznych może nie być należne Spółce. W takim kontekście, usługi świadczone na rzecz P. mają zawsze charakter odpłatny i podlegają tym samym opodatkowaniu VAT. Kwalifikacja podatkowa dokonana przez Spółkę w zakresie odpłatności usług zgodna jest w szczególności z tezą wyrażoną w uzasadnieniu do wyroku NSA z 20 lutego 2007r. (sygn. 1190/05, publ. Jurysdykcja Podatkowa, nr 4 z 2007r. str. 51), gdzie Sąd uznał, że dla oceny, czy mamy do czynienia ze świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, (...) Istotne jest bowiem to, czy usługa ta jest odpłatna oraz czy wykonywana jest przez podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o VAT. Warto w tym miejscu przywołać także stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach zawarte w interpretacji indywidualnej (sygn. IBPP1/443-866/08/AZ), w której organ podatkowy uznał, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym Dostawcę towarów lub usługi musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. (...) Innymi słowy musi istnieć możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności. X stoi zatem na stanowisku, że usługi wykonywane na rzecz P., jako odpłatne świadczenie usług, podlegają opodatkowaniu VAT. W przypadku jednak, kiedy na podstawie przyjętych prognoz i dokonywanych rozliczeń miesięcznych, wynagrodzenie za poszczególne miesiące nie będzie należne X, wówczas wykonane czynności podlegają VAT, przy czym Spółka nie będzie zobowiązana do wystawienia w danym miesiącu faktury VAT. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Na podstawie przepisu art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Obrotem są zatem kwoty należne z tytułu tych czynności opodatkowanych, które wykonywane są przez podatnika. Należność jest kwotą, na którą strony się umówiły, czyli kwotą, którą podatnik ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług. Tym samym kwotę należną stanowi całość świadczenia należnego od nabywcy, a nie kwota faktycznie przez niego zapłacona. Tak więc nie jest „istotna kwota otrzymanego wynagrodzenia za wykonane usługi, lecz kwota wynikająca z ustaleń stron o jego wysokości” (wyrok NSA z dnia 5 stycznia 1999r., III SA 1765/97, niepubl.). Nie ma oczywiście obowiązku, aby ta kwota została podatnikowi zapłacona. „Kwota należna skarżącemu podatnikowi to kwota, która stała się wymagalną wierzytelnością, niekoniecznie zapłaconą” (wyrok WSA w Lublinie z dnia 20 stycznia 2009r., I SA/Lu 480/08, LEX nr 499949). Biorąc pod uwagę powyższe X wnioskuje o potwierdzenie, że w przypadku, kiedy na podstawie rozliczeń miesięcznych dokonywanych na podstawie planowych w danym miesiącu kosztów i przychodów oraz w oparciu o zdefiniowany przez Strony wzór nie będzie uprawniony do uzyskania wynagrodzenia – a w szczególności kwota należna X będzie miała wartość ujemną – nie istniał będzie po jego stronie obowiązek wystawienie faktury VAT. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe. Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:
W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r.) przez towary rozumie rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
Z kolei na podstawie art. 8 ust. 2 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r.), za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:
Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Zauważyć również należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie. Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2011r.) podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Na podstawie art. 106 ust. 1 ww. ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Przez sprzedaż – na podstawie art. 2 pkt 22 ww. ustawy – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. Szczegółowe zasady regulujące kwestię wystawiania faktur, danych, które powinny zawierać, oraz sposobu i okresu przechowywania faktur VAT, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., uregulowane zostały w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.). I tak, zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”. W myśl § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:
Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że X S.A. („X”) oraz P. S.A. („P.”) należą do Grupy X, która jest jednym organizmem gospodarczym nie mającym osobowości prawnej, którą tworzą: X (jako spółka dominująca) oraz spółki zależne od wymienionego podmiotu, w tym P. W związku z powyższym Zarząd X podjął decyzję o powołaniu uchwałą Grupy X oraz przyjął Kodeks Grupy X, jako podstawowy akt normatywny funkcjonowania Grupy X. Jednocześnie w dniu 28 października 2010r. Walne Zgromadzenie P. podjęło uchwałę o przystąpieniu do ww. Grupy X oraz o przyjęciu Kodeksu Grupy X. Na podstawie Kodeksu Grupy X, Zarząd X może wydawać zasady współpracy w obszarach zarządczych wiążące dla wskazanych w nim spółek Grupy X, które określają zadania i ryzyka poszczególnych spółek z Grupy X w danym obszarze zarządczym, jak również określone świadczenia poszczególnych spółek. Z uwagi na powyższe, tj. funkcjonowanie zarówno Spółki X, jak i P. w ramach jednej Grupy, mając na uwadze cel funkcjonowania P. S.A. zawarty w § 61 Statutu P., jakim jest „prowadzenie działalności ukierunkowanej na realizację strategii grupy X determinującej interes grupy X”, a także dokonanego podziału zadań, kompetencji oraz ryzyk ponoszonych przez wymienione podmioty na podstawie przyjętej Strategii Korporacyjnej, Modelu Biznesowego oraz wydanych na podstawie Kodeksu Grupy X Zasad Współpracy w Obszarach Zarządczych, które są wiążące zarówno dla X, jak i P., istnieje konieczność dokonania rozliczeń pomiędzy X, a P., których podstawą będzie umowa rozliczeniowa („Umowa”). Umowa określa zasady rozliczeń pomiędzy X a P. z tytułu (i) realizacji zadań operatora handlowo-technicznego, (ii) zawierania i wykonywania umów sprzedaży energii elektrycznej, (iii) zarządzania grupą instalacji CO2 oraz (iv) zapewnienia bezpieczeństwa i ciągłości dostaw węgla, w odpowiedniej ilości i jakości, spełniających oczekiwania oraz wymagania technologiczne i środowiskowe P. Stosownie do przyjętego Modelu Biznesowego i przyjętych zasad współpracy, rola P. zostanie sprowadzona do roli producenta kontraktowanego energii elektrycznej ponoszącego ograniczone ryzyka. Głównym zadaniem P. będzie zapewnienie określonego poziomu dyspozycyjności jednostek wytwórczych oraz realizacja grafików zadanych przez X. Z kolei X przejmie kluczowe ryzyka wynikające z realizacji sprzedaży energii elektrycznej, obrotu węglem oraz uprawnieniami do emisji CO2, w szczególności: ryzyko ceny, ryzyko wolumenu oraz ryzyko kredytowe. Ponadto, X ponosić będzie ryzyko podwyższonych kosztów zmiennych produkcji energii elektrycznej wynikających z błędnego planu produkcji, ryzyko pokrycia kosztów stałych funkcjonowania P., ryzyko związane z obsługą rynku bilansującego, w tym zgłaszania umów sprzedaży energii do operatora systemu przesyłowego, ryzyko wolumenach regulacyjne związane m.in. z zasadami rozliczeń z tytułu świadczenia przez P. usług systemowych oraz uczestniczenia przez P. w rynku bilansującym. W ramach realizowanych funkcji i roli P. w Modelu Biznesowym, X gwarantować będzie P. uzyskanie gwarantowanego narzutu zysku. W konsekwencji, rozliczenia dokonywane pomiędzy stronami Umowy zostaną ustalone tak, aby P. w każdym przypadku realizowała zysk, który będzie odpowiadał rynkowemu poziomowi zysku producenta energii o rutynowanych funkcjach i ograniczonym ryzyku. Celem P. będzie bowiem ograniczenie ryzyka ponoszonego w związku z prowadzeniem działalności w zakresie wytwarzania energii elektrycznej w zamian za osiągnięcie w długim okresie stabilnego i gwarantowanego poziomu zysku, współmiernego do pełnionych funkcji, angażowanych aktywów oraz ponoszonych ryzyk. Powyższy cel zostanie osiągnięty poprzez przyjęty przez strony sposób kalkulacji wynagrodzenia X ustalonego (w uproszczeniu), jako różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży energii a kosztami jej wytworzenia powiększonymi o rynkowy narzut zysku P. Konsekwentnie całość nadwyżki ze sprzedaży energii elektrycznej będzie alokowana do X, z drugiej strony – X gwarantujący osiągnięcie przez P. gwarantowanego narzutu zysku może być obowiązany, w niektórych latach obowiązywania Umowy, do dokonania odpowiednich dopłat na rzecz P. („Dopłata do zysku”). Obowiązek dokonania przez X na rzecz P. Dopłaty do zysku wystąpi, gdy różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży energii a kosztami jej wytworzenia powiększonymi o rynkowy narzut zysku P. będzie miała wartość ujemną. Sytuacja taka będzie mogła mieć miejsce przykładowo w przypadku nagłego wzrostu kosztów produkcji energii przy jednoczesnym spadku cen jej sprzedaży. W ramach Umowy pomiędzy stronami dokonywane będą rozliczenia miesięczne, kwartalne i roczne. Rozliczenia miesięczne dokonywane będą na podstawie danych z najbardziej aktualnej prognozy wykonania budżetu P. opracowywanej przez P. zgodnie z regulacjami wewnętrznymi Grupy X. Rozliczenie miesięczne stanowić będą podstawę do wystawienia przez X faktur sprzedażowych na rzecz P. Rozliczenia kwartalne stanowić będą podstawę do wystawienia przez X faktur korygujących dokonane rozliczenia miesięczne. Rozliczenie roczne dokonywane będzie w oparciu o zdefiniowany przez Strony wzór rozliczenia rocznego. Rozliczenie roczne stanowić będzie podstawę do wystawienia przez X faktur korygujących dokonane rozliczenia miesięczne i kwartalne lub do wystawiania noty kredytowej stanowiącej Dopłatę do zysku P., której celem będzie osiągnięcie przez P. założonego poziomu gwarantowanego narzutu zysku. W przedmiotowej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii, czy w przypadku, kiedy na podstawie rozliczeń miesięcznych dokonywanych na podstawie planowych w danym miesiącu kosztów i przychodów oraz w oparciu o zdefiniowany przez Strony wzór, X nie będzie uprawniony do uzyskania wynagrodzenia, istniał będzie po stronie X obowiązek wystawienia faktury VAT z tytułu wykonanej usługi. Jak już zauważono, zgodnie z cyt. wyżej art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Natomiast przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ww. ustawy). W świetle powyższego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca będący zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, w sytuacji gdy dokonuje odpłatnego świadczenia usług na rzecz kontrahenta (również zarejestrowanego podatnika VAT czynnego), obowiązany jest do udokumentowania takiej transakcji fakturą VAT. Kluczowym w zaistniałej sytuacji jest zatem rozstrzygnięcie, czy w przypadku gdy na podstawie rozliczeń miesięcznych oraz w oparciu o zdefiniowany przez Strony wzór, Wnioskodawca nie będzie uprawniony do uzyskania wynagrodzenia, wykonywane przez niego czynności stanowić będą odpłatne bądź nieodpłatne świadczenie usług, w przypadku zaś uznania ich za nieodpłatne świadczenie usług koniecznym jest analiza, czy czynności te na mocy obowiązujących przepisów należy uznać za zrównane z odpłatnym świadczeniem usług. Należy zauważyć, iż odpłatność oznacza w tym przypadku wykonanie usług za wynagrodzeniem. Istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą lub świadczeniem i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest określenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje bowiem wyłącznie w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni i niezbędny związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami i jednocześnie wynagrodzenie to może być wyrażone w pieniądzu. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności. Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, iż w ramach zawartej z kontrahentem Umowy przyjęto określoną metodologię wyliczania wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy. Kwota wynagrodzenia dla Wnioskodawcy z tytułu świadczonych usług została ustalona w Umowie (w uproszczeniu) jako różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży energii a kosztami jej wytworzenia powiększonymi o rynkowy narzut zysku P. W treści wniosku wskazano, iż Wnioskodawca może być obowiązany, w niektórych latach obowiązywania Umowy, do dokonania odpowiednich dopłat na rzecz P. („Dopłata do zysku”). Obowiązek dokonania przez Wnioskodawcę na rzecz P. Dopłaty do zysku wystąpi, gdy różnica pomiędzy przychodami ze sprzedaży energii a kosztami jej wytworzenia powiększonymi o rynkowy narzut zysku P. będzie miała wartość ujemną. Sytuacja taka będzie mogła mieć miejsce przykładowo w przypadku nagłego wzrostu kosztów produkcji energii przy jednoczesnym spadku cen jej sprzedaży. Z powyższego wynika, iż w konkretnej sytuacji kwota ustalonego dla Wnioskodawcy wynagrodzenia (obliczonego w sposób określony Umową) przyjąć może wartość zerową lub też ujemną. Należy zauważyć, iż zgodnie z przywołanym wyżej art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Istotny z punktu widzenia określenia podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest przepis art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.), który stanowi, że ceną jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę; w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym. Z powyższego wynika, iż należność jest kwotą, na którą strony się umówiły, czyli kwotą, którą podatnik ma otrzymać od nabywcy towarów lub usług. Tym samym kwotę należną stanowi całość świadczenia należnego od nabywcy, a nie kwota faktycznie przez niego zapłacona. W przedmiotowej sprawie występuje jednak sytuacja, w której Wnioskodawca nie będzie uprawniony do otrzymania wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług, zatem kwota należna równa będzie „zeru”. Sam Wnioskodawca w treści wniosku stwierdza, iż wynagrodzenie „w związku z metodologią jego kalkulacji, w wybranych okresach miesięcznych może nie być należne Spółce”. W tym miejscu zauważyć należy, iż w wydanej dla Wnioskodawcy interpretacji indywidualnej nr IBPP1/443-735/11/AZb z dnia 11 sierpnia 2011r. tut. organ stwierdził, iż wykonywane przez Wnioskodawcę usługi stanowić będą usługi ciągłe. Z ww. rozstrzygnięcia wynika, iż jako sprzedaż ciągłą można uznać każdą dostawę lub usługę, która jest stale w fazie wykonywania, co oznacza, że wykonywana jest nieprzerwanie przez czas trwania umowy i w której jednoznacznie można określić jedynie moment rozpoczęcia jej świadczenia, natomiast moment jej zakończenia rozumianego jako definitywne wykonanie, nie jest z góry określony. Jest on wyznaczony przez datę obowiązywania umowy między kontrahentami. W opisanej we wniosku sytuacji planowana Umowa zostanie zawarta na okres obowiązywania Modelu Biznesowego, tj. na okres 3 lat z możliwością przedłużenia na czas nieokreślony, zaś świadczenia wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz P. S.A. wynikające z planowanej Umowy dokonywane będą przez cały okres obowiązywania Umowy. Z powyższego wynika, że w przypadku sprzedaży ciągłej wykonanie usługi będzie miało miejsce z chwilą zakończenia umowy. Z treści wniosku wynika, iż przy założeniu optymalizacji oraz poprawy efektywności działań podejmowanych przez Spółkę w ramach planowanej Umowy, Spółka będzie uzyskiwać bezpośrednią i wymierną korzyść finansową w postaci partycypacji w zysku z tytułu sprzedaży energii przez P. S.A. – powyżej gwarantowanego poziomu zysku należnego P. S.A. W przedmiotowej sprawie należy zatem uznać, iż z założenia co do zasady czynności wykonywane przez Wnioskodawcę stanowić będą odpłatne świadczenie usług, zaś planowana Umowa określać będzie metodologię kalkulacji wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy z tytułu świadczonych usług. W przypadku sprzedaży ciągłej zastosowanie znajduje przepis § 9 ust. 2 ww. rozporządzenia z dnia 28 marca 2011r., zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik określa w fakturze, zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4, wyłącznie miesiąc i rok dokonania sprzedaży, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od zakończenia miesiąca, w którym dokonano sprzedaży. W przypadku jednak gdyby z chwilą zakończenia Umowy okazało się, że Wnioskodawcy przez cały okres obowiązywania Umowy nie było należne żadne wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług (tj. w wyniku dokonania ostatecznych rozliczeń rocznych wynagrodzenie nie byłoby należne Wnioskodawcy za żaden rok obowiązywania Umowy aż do jej zakończenia – tj. kwota należna Wnioskodawcy wyniosłaby zero), wówczas przyjąć należy, iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę stanowić będą nieodpłatne świadczenie usług. W takiej sytuacji nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, iż usługi świadczone przez Wnioskodawcę mają zawsze charakter odpłatny. Przy czym zauważyć należy, iż wykonywanie przedmiotowych usług bezsprzecznie pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, tak więc w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania przepis art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Zatem w tej konkretnej sytuacji usługi świadczone przez Wnioskodawcę, z tytułu wykonania których nie będzie on uprawniony do uzyskania wynagrodzenia, nie będą stanowiły czynności zrównanych z odpłatnym świadczeniem usług. W takim przypadku Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do udokumentowania ww. czynności, jako niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, poprzez wystawienie faktury VAT. Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego. Zaznaczyć należy, iż w pozostałym zakresie objętym wnioskiem zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie. Należy zauważyć, iż powoływane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne niewątpliwie kształtują sytuację prawną podatników w ich indywidualnych sprawach, lecz dotyczą konkretnego stanu faktycznego i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego. Powyższe oznacza, że interpretacje przepisów prawa podatkowego należy traktować indywidualnie. Natomiast w odniesieniu do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków WSA zaznaczyć należy, iż Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawa będąca przedmiotem autonomicznych rozstrzygnięć sądu, które powołał Wnioskodawca, może odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez niego we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. W sprawie będącej przedmiotem wniosku należy zwrócić uwagę, iż analiza załączników dołączonych do wniosku nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym Minister Finansów nie jest uprawniony do oceny prawnej załączników dołączonych przez Wnioskodawcę. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała. Referencje
|
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.