Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii z dnia 16 grudnia 1976 r. w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz.U. z 1978 Nr 7 poz. 20),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku w sprawie dotyczącej opodatkowania dochodów osiągniętych na terytorium Zjednoczonego Królestwa w 2005 r. w związku z przeniesieniem rezydencji podatkowej.

Uzasadnienie

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Podatnicy całą rodziną w 2005 r. wyjechali do Zjednoczonego Królestwa. Pan X jest zatrudniony przez Uniwersytet w Leeds na podstawie umowy zawartej na czas określony od dnia 14 lutego 2005 r. do dnia 13 lutego 2007 r. Z tego tytułu uzyskuje wynagrodzenie w Zjednoczonym Królestwie. Podatnicy w 2005 r. uzyskali także dochody w Polsce: Pan X z tytułu wynagrodzenia jako pracownik naukowy Politechniki Łódzkiej, oddelegowany na wyjazd zagraniczny oraz z tytułu praw autorskich do artykułu naukowego, Pani X z tytułu zasiłku wychowawczego.

Zdaniem Podatników w związku z wyjazdem do Zjednoczonego Królestwa, stali się rezydentami podatkowymi tego państwa. W ocenie Podatników w związku z tym, że nie posiadają oni z Polską ścisłych powiązań osobistych (przebywają w Zjednoczonym Królestwie całą rodziną) oraz ścisłych powiązań gospodarczych, uważają oni że ich stałym miejscem zamieszkania jest Zjednoczone Królestwo, w którym przebywali przez cały 2005 r.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (tzw. ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy art. 3 ust. 1 i 2a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 polsko - brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryteria o podobnym charakterze. Jednakże niniejsze określenie nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu ze źródeł położonych w tym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 polsko - brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami litery a), b) oraz c) niniejszego ustępu, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Z powyższego wynika, iż definicja "miejsca zamieszkania" odnosi się bezpośrednio do określenia "miejsca zamieszkania" przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw będących Stronami umowy i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie "miejsca zamieszkania" nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w określonej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

W przypadku natomiast kolizji ustawodawstw wewnętrznych państw będących stronami umowy, jeśli zgodnie z postanowieniami art. 4 ust. 1 umowy podatnik posiada miejsce zamieszkania w obydwu państwach, państwo rezydencji podatnika należy ustalić w oparciu o reguły zawarte w art. 4 ust. 2 konwencji.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż Podatnicy spełniają przesłanki pozwalające uznać ich za osoby posiadające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Polsce jak i w Zjednoczonym Królestwie. Z treści wniosku nie wynika, że Podatnicy maja zamiar stałego pobytu w Zjednoczonym Królestwie. W państwie tym Podatnicy mieszkają, Pan X jest zatrudniony przez Uniwersytet w Leeds do dnia 13 lutego 2007 r. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Podatników należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 polsko - brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt a) polsko - brytyjskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Podatników należy uznać, iż ściślejsze związki gospodarcze i osobiste od dnia wyjazdu Podatników łączą ich ze Zjednoczonym Królestwem.

W związku z powyższym, od dnia wyjazdu Podatników do Zjednoczonego Królestwa podlegają oni ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Podatnicy będą podlegali w Polsce opodatkowaniu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 4a ustawy, przepis ten stosuje się z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Mając powyższe na uwadze, Minister Finansów postanowił jak w sentencji.

Minister Finansów informuje, że powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.