INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112 poz. 770), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Cywilnej, przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2007 r. (data wpływu do tut. Biura – 4 stycznia 2008 r.) uzupełnionym w dniu 5 marca 2008 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, opłaty związanej z legalizacją samowoli budowlanej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2008 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, opłaty związanej z legalizacją samowoli budowlanej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego tez pismem z dnia 22 lutego 2008 r. wezwano do jego uzupełnienia.W dniu 5 marca 2008 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego ustalił wysokość opłaty legalizacyjnej dla wspólników spółki cywilnej w związku z realizacją samowoli budowlanej budynku mieszkalnego jednorodzinnego w wysokości 50.000 zł.Budynki mieszkalne były budowane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i przeznaczone do sprzedaży.Postępowanie administracyjne w sprawie budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego wszczęto w związku z przeprowadzoną z urzędu kontrolą robót budowlanych. Jak ustalono realizowany budynek stanowi samowolę budowlaną w świetle przepisów art. 48 ustawy Prawo budowlane. W związku z tym Inspektorat Nadzoru Budowlanego nałożył na wspólników spółki cywilnej opłatę.

Po przedłożeniu kompletu dokumentów ustalono, że obiekt spełnia przesłanki określone w przepisie art. 48 ust. 2 ustawy Prawo budowlane, dopuszczające jego legalizację.Sprawdzając przedłożoną dokumentację nie stwierdzono naruszeń w zakresie określonym przepisami art. 49 ust. 1 pkt 1, 2, 3 ustawy Prawo budowlane. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 49 ust. 2 ustawy, do opłaty legalizacyjnej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1. Stawka opłaty podlega 50-krotnemu podwyższeniu, a wnioskodawca otrzymał najwyższą karę.Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną 19% podatkiem liniowym (podatkowa księga przychodów i rozchodów).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opłata legalizacyjna w wysokości 50.000 zł jest kosztem z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej ...

Zdaniem wnioskodawcy wszelkie koszty ponoszone z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej są związane z uzyskanym później przy sprzedaży przychodem, a opłata legalizacyjna powinna stanowić koszt z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• musi być prawidłowo udokumentowany.
  
  

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 15 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów grzywien i kar pieniężnych orzeczonych w postępowaniu karnym, karnym skarbowym, administracyjnym i w sprawach o wykroczenia oraz odsetek od tych grzywien i kar.

Stosownie do treści art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) do opłaty legalizacyjnej stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące kar, o których mowa w art. 59f ust. 1, z tym że stawka opłaty podlega pięćdziesięciokrotnemu podwyższeniu. Karę o której mowa w art. 59f ust. 1, właściwy organ wymierza w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie (art. 59g ust. 1 ww. ustawy). Organem właściwym w ww. zakresie jest zgodnie z art. 83 ust. 1 ww. ustawy powiatowy inspektor nadzoru budowlanego (jako organ pierwszej instancji) będący organem zespolonej administracji publicznej. Kara powyższa nakładana jest przy tym w trybie określonym w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy należy stwierdzić, iż opłata legalizacyjna ma charakter kary nałożonej w postępowaniu administracyjnym. W związku z powyższym, nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego przedstawione we wniosku stanowisko wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż jak wynika z wniosku wnioskodawcą jest Spółka Cywilna, niniejsza interpretacja, stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla Spółki, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.