INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28 listopada 2007r. (data wpływu do tut. BKIP - 29 listopada 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania kwoty dofinansowania dla pracowników do wycieczki integracyjnej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania kwoty dofinansowania dla pracowników do wycieczki integracyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca zorganizował dla swoich pracowników wycieczkę w całości sfinansowaną ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wycieczka była dwudniowa i obejmowała koszty transportu, hotelu i wyżywienia oraz organizację różnych zabaw i rozrywek w plenerze. Otrzymana przez uczestników ww. wycieczki wartość świadczenia przypisana każdemu z nich nie przekroczyła w roku podatkowym kwoty 380 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wycieczka zorganizowana przez pracodawcę na rzecz pracowników, sfinansowana ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych jest świadczeniem pieniężnym czy świadczeniem rzeczowym...

Zdaniem wnioskodawcy ww. wycieczka jest świadczeniem rzeczowym. W oparciu o definicję słownikową pojęć „świadczenie”, „rzeczowy” oraz „pieniężny” wnioskodawca uważa, iż świadczeniem rzeczowym nie są tylko świadczenia o charakterze materialnym, lecz rzeczowy charakter może mieć również wycieczka. Z uwagi na fakt, iż pracownicy otrzymali tylko możliwość uczestnictwa w wycieczce (bez świadczenia pieniężnego) zorganizowanej w określonym miejscu i o określonym czasie to świadczenie, które im zaproponowano nie było świadczeniem pieniężnym. W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych świadczeniami rzeczowymi nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Wg wnioskodawcy ww. wyłączenia świadczeń rzeczowych stanowią zamknięty katalog, do którego nie zaliczono przedmiotowej wycieczki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

W myśl zasady powszechnego opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c tej ustawy oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy wymienia poszczególne źródła przychodów podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodem ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z przytoczonych przepisów wynika więc, że świadczenia rzeczowe nieodpłatne lub częściowo odpłatne, stanowią przychód podlegający opodatkowaniu. Jednocześnie jednak na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń rzeczowych otrzymywanych przez pracownika, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych - do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł. z zastrzeżeniem, iż rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi. Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy wynika więc, że zwolnienie od podatku dochodowego rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego,
  
• jest w całości sfinansowane ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych,
  
• wysokość tych świadczeń nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

Biorąc pod uwagę, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „rzeczy”, ani też pojęcia „świadczenia rzeczowego” dla ich ustalenia należy odwołać się do definicji zawartej w innych aktach prawnych. Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami są tylko przedmioty materialne. Uwzględniając powyższą definicję, materialny charakter, dający podstawę do zakwalifikowania jako świadczenie rzeczowe mają, np. paczki świąteczne, wartość biletów do kina, wartość karnetu na basen czy siłownię.

Jak wynika z powyższego, nie można uznać, iż wartość wycieczki w postaci kosztów przewozu, noclegu, wyżywienia zorganizowanej i finansowanej (w całości lub części) przez zakład pracy jest świadczeniem rzeczowym, bowiem uczestnicy wycieczki nie otrzymują świadczenia o charakterze materialnym, tj. rzeczowym. Przedmiotem świadczenia jest usługa turystyczna a nie rzecz w rozumieniu Kodeksu cywilnego. Fakt, iż wycieczka nie została wymieniona w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy nie czyni z niej bynajmniej świadczenia rzeczowego. Pracownicy mają prawo do skorzystania z usługi turystycznej zakupionej przez pracodawcę, ale wartość takiego świadczenia stanowi przychód pracownika i przychód ten nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód pracownika ustala się wg ceny zakupu danej usługi (art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W świetle powyższego stanowisko podatnika, że wartość wycieczki zorganizowanej dla pracowników nieodpłatnie bądź częściowo odpłatnie jest wolna od podatku dochodowego należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując zakupiona przez płatnika wycieczka nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i stanowi przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym z tytułu przychodów ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.