INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 30.10.2007 r. (data wpływu 02.11.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2007 r. i w latach następnych - jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 02.11.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego w 2007 r. i w latach następnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest obywatelem polskim. Dzieci pozostające na jego utrzymaniu, również posiadają obywatelstwo polskie.

W dniu 1 listopada 2006 r. Wnioskodawca zawarł umowę o pracę z firmą X posiadającą siedzibę na terytorium Holandii. Na podstawie wspomnianej umowy, Wnioskodawca wykonuje swoje obowiązki w Holandii. Umowa została podpisana na 3 lata, z możliwością jej przedłużenia na kolejne lata. Wnioskodawca jest również zatrudniony w firmie X Polska S.A., jednakże na czas wykonywania obowiązków w Holandii, ww. firma udzieliła Wnioskodawcy urlopu bezpłatnego.

W związku z zawarciem umowy o pracę z podmiotem holenderskim z początkiem listopada 2006 r. Wnioskodawca wyjechał do Holandii razem z najbliższą rodziną tj. dziećmi i partnerką życiową. W Holandii, Wnioskodawca i jego rodzina mieszkają w wynajętym mieszkaniu.

Na podstawie umowy o pracę zawartej z X Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za pracę na rzecz spółki holenderskiej, które stanowi jego główne źródło dochodu.

Wnioskodawca posiada w Polsce nieruchomości, z których część jest przeznaczona na wynajem. Jednocześnie dokonuje w Polsce odpowiednich rozliczeń z tytułu dochodów uzyskiwanych z najmu wyżej wspomnianych nieruchomości.

Podczas krótkich pobytów w Polsce (ok. 30 dni w roku) Wnioskodawca zatrzymuje się w swoim domu lub w domu stanowiącym jego współwłasność w Y.

Ponadto posiada i prowadzi również w Polsce gospodarstwo rolno-leśno i z tego tytułu pobiera dopłaty bezpośrednie z Unii Europejskiej.

Wnioskodawca posiada także konta bankowe w Polsce i Holandii, a także umowy kredytowe(hipoteczne) zaciągnięte w Polsce.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższych faktów, Wnioskodawca posiada w roku 2007 oraz w latach następnych (do dnia powrotu do Polski) miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu powołanych przepisów art. 3 ust. 1a i 2a oraz art. 4a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz.176 ze zm.) ...

Zdaniem wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy w 2007 roku oraz w latach następnych (do dnia powrotu do Polski) nie posiada on miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z czym, zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie on w 2007 roku oraz w latach następnych (do dnia powrotu do Polski) podlegał obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle powyższego przepisu w celu stwierdzenia, czy Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Polski, konieczne jest przeanalizowanie jego sytuacji w świetle dwóch kryteriów:

Kryterium długości pobytu na terytorium Polski

Jak wskazano powyżej, zarówno w roku 2007 jak w latach kolejnych, do dnia powrotu do Polski, Wnioskodawca będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej krócej niż 183 dni rocznie. W związku z tym nie może zostać uznany za polskiego rezydenta podatkowego na podstawie art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy, tj. w oparciu o kryterium ilości dni pobytu na terytorium Polski.

Kryterium położenia ośrodka interesów życiowych na terytorium Polski

Zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla stwierdzenia posiadania przez osobę fizyczną ośrodka interesów życiowych na terytorium Rzeczypospolitej konieczne jest, aby osoba ta posiadała tu centrum interesów osobistych lub gospodarczych.

Wnioskodawca uważa, iż jego centrum interesów osobistych powinno być oceniane przez pryzmat miejsca pobytu oraz sytuacji rodzinnej. Jak zaznaczono w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca mieszka w Holandii w wynajętym mieszkaniu. W związku z tym, iż wszystkie codzienne zajęcia Wnioskodawcy zostały całkowicie przeniesione do Holandii, tamtejsze mieszkanie powinno być uważane za miejsce pobytu Wnioskodawcy.

Jednocześnie najbliższa rodzina Podatnika tj. dzieci i partnerka życiowa, przebywają wraz z nim na terytoriom Holandii, co wraz z przeniesieniem miejsca pobytu do Holandii powoduje, iż zdaniem Wnioskodawcy jego centrum interesów osobistych znajduje się w Holandii.

Także centrum interesów gospodarczych Wnioskodawcy, w jego ocenie, znajduje się w Holandii, gdyż wynagrodzenie wypłacane przez holenderskiego pracodawcę za pracę wykonywaną na terytorium Holandii stanowi jego główne źródło przychodu. Dochody z majątku nieruchomego położonego w Polsce oraz dopłaty bezpośrednie uzyskiwane w ramach własności nieruchomości rolno-leśnej mają charakter uzupełniający do całości jego dochodów.

Jak wspomniano wyżej, Wnioskodawca przez znacznie większą część roku przebywa na terytorium Holandii, gdzie zlokalizowany jest obecnie ośrodek jego interesów życiowych, gdzie posiada ognisko domowe i świadczy pracę (która stanowi główne źródło jego przychodów) oraz zarządza swoim majątkiem.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca powinien być uważany za osobę nie posiadającą miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w roku 2007 oraz latach następnych (do dnia powrotu do Polski) w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy, zdaniem Wnioskodawcy, w 2007 roku oraz latach następnych (do dnia powrotu do Polski) nie posiada on miejsca zamieszkania w Polsce, w rezultacie ciąży na nim ograniczony obowiązek podatkowym w Polsce, tzn. podlega on polskiemu opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) podlegają w Polsce osoby fizyczne jeśli mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Natomiast art. 3 ust. 2a ww. ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 13.02.2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120),określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce jej stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja ta odnosi się zatem do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony wg następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie wzajemnego porozumienia.
   
   

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż w 2007 roku i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny) podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Posiada Pan miejsce zamieszkania na terytorium Holandii, towarzyszy Panu rodzina – partnerka życiowa i dzieci, pozostające na Pana utrzymaniu. Na terytorium Holandii zlokalizowany jest obecnie ośrodek Pana interesów życiowych, tam posiada Pan ognisko domowe i świadczy pracę (która stanowi główne źródło Pana przychodów). Ponadto z Holandii zarządza Pan swoim majątkiem.

Z chwilą oddelegowania, wizyty Pana w Polsce będą ograniczały się do krótkich pobytów (ok. 30 dni w roku).

Mając na uwadze fakt, iż z Holandią łączą Pana ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze oraz uwzględniając zapisy Konwencji podpisanej w dniu 13.02.2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120), stwierdzić należy, że w 2007 r. i latach następnych podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.