D E C Y Z J A

Na podstawie art. 233 w zw. z art. 239 ustawy z dnia 29 sierpnia 2007 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia Przedsiębiorstwa „P” z dnia 19 września 2007 r. na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie Nr 1471/DPZ/423/14/07/IK z dnia 12 września 2007 r. stanowiące odpowiedź na wniosek Podatnika o udzielenie pisemnej interpretacji co do sposobu oraz zakresu zastosowania przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych z dnia 25 czerwca 2007 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

orzeka

- odmówić zmiany w/w postanowienia.

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskiem z dnia 25 czerwca 2007 r. Podatnik zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z wnioskiem o potwierdzenie, że dochody z tytułu uzyskanych przez Przedsiębiorstwo dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych pod warunkiem, że spełnione zostaną warunki określone w art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. – o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 ze zm.), dotyczące wielkości posiadanych przez niego udziałów w spółce kapitałowej oraz okresu ich posiadania. W ocenie Strony ze zwolnienia wyrażonego w tym przepisie mogą korzystać również przedsiębiorstwa państwowe, bowiem pod pojęciem „spółka” użytym w tym przepisie, należy rozumieć każde przedsiębiorstwo niezależnie od jego formy organizacyjnej, w tym również przedsiębiorstwo państwowe.
Ze stanu faktycznego zawartego we wniosku wynika, że Podatnik otrzymuje dywidendy oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych od spółki, w której posiada 33% udziałów. Ponieważ Strona, jak również spółka wypłacająca dywidendę posiadają siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, w ocenie Wnioskodawcy nie ciąży na nim obowiązek udokumentowania przez niego swojej siedziby certyfikatem rezydencji.

Postanowieniem Nr 1471/DPZ/423/14/07/IK z dnia 12 września 2007 r. Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Strony zawarte w powyższym wniosku w całości za nieprawidłowe. Po przeanalizowaniu warunków zwolnienia, o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych organ ten uznał, że jednym z warunków tego zwolnienia jest, aby podmiotem odbierającym dywidendę była spółka podlegająca opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania, bądź jej zagraniczny zakład. W w/w postanowieniu wskazano, iż Przedsiębiorstwo „P” nie może skorzystać z tego zwolnienia, z uwagi na swoją formę organizacyjno-prawną, gdyż zwolnienie to dotyczy tylko spółek, a nie przedsiębiorstw państwowych.
Jednocześnie Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie wskazał, że aby korzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, konieczne jest legitymowanie się przez podatników certyfikatem rezydencji o którym mowa w art. 26 ust. 1c tej ustawy.

Na powyższe postanowienie w dniu 19 września 2007 r. Strona wniosła zażalenie. W przedmiotowym zażaleniu wskazano, że powyższe postanowienie narusza art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez jego błędną wykładnię oraz art. 32 w związku z art. 84 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.). Zdaniem Podatnika Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego niezasadnie kieruje się jedynie wykładnią literalną art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pomijając wyrażoną w art. 32 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej zasadę równości wobec prawa.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, uznając zażalenie za niezasadne, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wyjaśnia co następuje:

Kwestią sporną pomiędzy Podatnikiem a Naczelnikiem Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie jest ustalenie, czy Przedsiębiorstwo „P” może korzystać ze zwolnienia o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. - o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 roku, Nr 54, poz. 654 ze zm.) na takich samych zasadach jak spółki kapitałowe, będące podatnikami tego podatku.
Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 w/w ustawy, podatek dochodowym od dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ustala się w wysokości 19% uzyskanego przychodu. Od tej zasady art. 22 ust. 4 ustawy wprowadza pewien wyjątek. Mianowicie przepis ten przewiduje zwolnienie od podatku dochodowego od osób prawnych dochodów z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. wypłacającym dywidendę oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spółka będąca podatnikiem podatku dochodowego, mająca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
2. uzyskującym dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka podlegająca w Rzeczypospolitej Polskiej lub w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania,
3. spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpośrednio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapitale spółki o której mowa w pkt 1,
4. odbiorcą dochodów (przychodów) z dywidend oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest:
   a) spółka, o której mowa w pkt 2, albo
   b) zagraniczny zakład spółki o której mowa w pkt 2.

Kwestią zasadniczą dla rozstrzygnięcia sporu jaki powstał pomiędzy Przedsiębiorstwem „P” a Naczelnikiem Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego jest rozstrzygnięcie, czy Podatnik może być traktowany tak jak spółka, o której mowa w powyższym przepisie.
Powyższe zwolnienie zostało wprowadzone do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na skutek implementacji Dyrektywy Rady nr 90/435 EEC z dnia 23 lipca 1990 roku w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych Państw Członkowskich (Dz. U. UE. L. 90.225.6 ze zm.). Celem powyższej Dyrektywy zgodnie z zawartą w niej preambułą, jest wprowadzenie we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej wspólnego systemu opodatkowania stosunków pomiędzy spółkami dominującymi a zależnymi, bez względu na to czy te spółki znajdują się w jednym, czy też kilku państwach. Zgodnie z art. 2 ust. 1 Dyrektywy poprzez „spółkę Państwa Członkowskiego” należy rozumieć każdą spółkę, która:

• ma jedną z form prawnych wymienionych w Załączniku dyrektywy,
• zgodnie z prawem podatkowym Państwa Członkowskiego dla celów podatkowych jest uważana za mającą stałą siedzibę w tym państwie oraz, zgodnie z warunkami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej z państwem trzecim, nie jest uważana dla celów podatkowych za mającą stałą siedzibę poza Wspólnotą,
• podlega jednemu z wymienionych w Dyrektywie podatków (w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej podatkowi dochodowemu od osób prawnych).

Załącznik do niniejszej Dyrektywy zawierający wykaz spółek, o których mowa powyżej w pkt „u” określa, że poprzez „spółkę Państwa Członkowskiego” w przypadku Rzeczypospolitej Polskiej należy rozumieć spółki utworzone według prawa polskiego, określane jako: „spółka akcyjna”, „spółka z ograniczoną odpowiedzialnością”.
Tym samym zarówno Rada Unii Europejskiej, jak również polski ustawodawca celowo pominęli przy określaniu podmiotów mogących skorzystać z powyższego zwolnienia przedsiębiorstwa państwowe.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie podziela zarzutu literalnego zinterpretowania art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z naruszeniem art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zasada równości – tak jak na to wskazuje Podatnik – rzeczywiście nakazuje równe traktowanie podmiotów znajdujących się w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej. Wybór formy organizacyjno – prawnej, który poza pewnymi wyjątkami, należy co do zasady do Podatnika i na ogół nie jest dopuszczalne różnicowanie sytuacji prawnej podatników z tego powodu.
W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie Przedsiębiorstwo „P” nie jest podmiotem, który można porównać do np. spółek kapitałowych, tj. stwierdzić, że znajduje się w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej.
Podatnik działa na podstawie ustawy z dnia 30 lipca 1997 r. – o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej Poczta Polska (Dz. U. Nr 106, poz. 675 ze zm.). Zgodnie z art. 1 tej ustawy Przedsiębiorstwo „P” jest przedsiębiorstwem powołanym do prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie usług pocztowych, w tym do zapewniania ciągłości świadczenia usług pocztowych o charakterze powszechnym, w obrocie krajowym i zagranicznym, na obszarze całego kraju oraz do zapewnienia bezpieczeństwa obrotu pocztowego, w celu bieżącego i nieprzerwanego zaspokajania potrzeb ludności, organów państwowych, samorządu terytorialnego oraz gospodarki narodowej. Przedsiębiorstwo „P” prowadzi działalność, o której mowa powyżej, z uwzględnieniem wymagań dotyczących obronności i bezpieczeństwa państwa. Z uwagi na powierzone mu funkcje o charakterze publicznym, Podatnik nie jest typowym podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą. Wynika to między innymi z tego, że Przedsiębiorstwo „P” może korzystać z wielu przywilejów, które nie przysługują spółkom kapitałowym, np. dotacji o których mowa w art. 17 ustawy regulującej jej działalność. Tym samym w ocenie organu odwoławczego interpretacja art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dokonana przez Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego, nie narusza art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W kwestii obowiązku uzyskania przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych certyfikatu rezydencji w celu skorzystania ze zwolnienia o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy, organ odwoławczy podziela stanowisko organu I instancji. Sam fakt, iż nie budzi żadnych wątpliwości, że Podatnik jest przedsiębiorstwem mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie jest wystarczający do tego aby zignorować nakaz wynikający z art. 26 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W przepisie tym bowiem wskazano wyraźnie, że osoby prawne i jednostki organizacyjne przy wypłacie należności z tytułu dywidend, bądź innych przychodów z udziałów w zyskach osób prawnych, mogą zastosować zwolnienie o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy, pod warunkiem udokumentowania przez spółkę otrzymującą te należności jej miejsca siedziby dla celów podatkowych certyfikatem rezydencji. Jednakże z uwagi na fakt, iż Przedsiębiorstwo „P” nie jest uprawniona do skorzystania ze zwolnienia o którym mowa w art. 22 ust. 4 ustawy, powyższa regulacja jej nie dotyczy.

Postanowieniem Nr 1401/PP-I/4210-1/07/RM z dnia 25 października 2007 r., wyznaczono Stronie siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. W dniu 6 listopada 2007 r. Strona została zapoznana z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Nie wniesiono żadnych uwag ani zastrzeżeń.