INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 19.11.2007 r. (data wpływu 30.11.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania przy braku wszystkich dokumentów do uznania dostawy za WDT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.11.2007 r. (data stempla pocztowego) został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podstawy opodatkowania przy braku wszystkich dokumentów do uznania dostawy za WDT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka Txxxxx Pxxxxxx dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów stosując stawkę VAT 0%. W przypadku nieposiadania przez Spółkę wszystkich niezbędnych dokumentów do zastosowania stawki 0% Spółka wykazuje WDT jako dostawę na terytorium kraju ze stawką 22%. Spółka przyjmuje do podstawy opodatkowania kwotę wynikającą z faktury, traktując tę kwotę jako wartość netto do opodatkowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku potraktowania WDT jako sprzedaży krajowej ze stawką 22% kwotę z faktury do opodatkowania należy traktować jako kwotę netto czy jako kwotę brutto...

Zdaniem wnioskodawcy:

Spółka postępuje prawidłowo przyjmując kwotę z faktury /dostawa WDT/ jako kwotę netto do opodatkowania.

Z drugiej zaś strony kwota wykazana na fakturze jest kwotą należną od nabywcy towarów, która powinna być pomniejszona o kwotę należnego podatku od towarów i usług /obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę VAT/.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” - w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W myśl art. 42 ust. 1 ustawy wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0% pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

W myśl art. 42 ust. 12 ww. ustawy - jeżeli warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, nie został spełniony przed złożeniem deklaracji podatkowej za dany okres, podatnik wykazuje tę dostawę w ewidencji, o której mowa w art. 109 ust. 3, jako dostawę na terytorium kraju.

Otrzymanie przez podatnika dowodu, o którym mowa wyżej, w terminie późniejszym niż określony w ust. 12 upoważnia podatnika do dokonania korekty złożonej deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, o której mowa w art. 100 ust. 1, w której wykazał dostawę towarów (art. 42 ust. 13 ustawy).

Wskazane przepisy nie precyzują zasad ustalania podstawy opodatkowania w przypadku braku w określonym terminie wymienionych powyżej dokumentów potwierdzających wywóz towarów. Należy zauważyć, że w art. 42 ust. 12 ustawodawca odwołał się do „dostawy na terytorium kraju”, dlatego przy ustalaniu podstawy opodatkowania należy się posłużyć przepisami o podstawie opodatkowania dostawy towarów na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy - podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z przytoczonej wyżej definicji wynika, że kwota należna z tytułu sprzedaży obejmuje całość świadczenia od nabywcy. Zatem w przypadku, gdy dostawa będzie uznana za krajową, tj. opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, należy przyjąć, iż powyższa kwota (należność wynikająca z wystawionej faktury VAT) zawiera także ten podatek.

Reasumując, w przypadku kiedy Spółka nie ma prawa do wykazania danej dostawy jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów opodatkowanej preferencyjną stawką podatku w wysokości 0%, powinna rozliczyć taką dostawę na terytorium kraju oraz opodatkować stawką 22% stosując metodę liczenia „w stu”, tj. przyjmując, że wartość dostawy na fakturze jest ceną brutto (zawierającą podatek od towarów i usług).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.