INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 26.07.2007 r. (data wpływu 31.07.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów osiągniętych w wyniku zawartej ugody sądowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31.07.2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów osiągniętych w wyniku zawartej ugody sądowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Firma X Sp z o.o. zawarła w dniu 18 kwietnia 2007 r. przed Sądem Rejonowym w Y ugodę sądową ze swoim pracownikiem. Na mocy tej ugody Spółka X cofnęła złożone pracownikowi wypowiedzenie umowy o pracę, a pracownik wyraził zgodę na cofnięcie wypowiedzenia. W ugodzie ustalono ponadto, iż wiążąca strony umowa o pracę zostanie rozwiązana z dniem zawarcia Ugody t. j. z dniem 18 kwietnia 2007 r. Jednocześnie ustalono, iż X Sp z o.o. zapłaci pracownikowi odszkodowanie z tytułu rozwiązania stosunku pracy w kwocie 131.276,00 zł brutto.

Przedstawiony stan faktyczny został uzupełniony pismem z dnia 17.08.2007 r. ( data wpływu 21.08.2007 r.), w którym określono tezy zawarte w ugodzie sądowej oraz przedstawiono własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wypłacone przez Spółkę pracownikowi odszkodowanie na podstawie zawartej ugody sądowej można zakwalifikować jako odszkodowanie, o którym mowa jest w art. 21 ust.1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, t. j. odszkodowanie którego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw...

Czy wypłacone przez Spółkę odszkodowanie można zwolnić na podstawie art. 21 ust.1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, przepis art. 21 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi , iż wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Strona stoi na stanowisku, iż do wypłaconego przez nią odszkodowania wynikającego z ugody nie ma zastosowania przepis cytowanego ww. artykułu. Wysokość ustalonego w ugodzie odszkodowania nie wynika wprost z żadnych przepisów, a w szczególności zaś nie wynika z przepisów Kodeksu pracy, ani przepisów wykonawczych do Kodeksu pracy. Ustalona w ugodzie kwota odszkodowania wyniosła 37 krotność wynagrodzenia miesięcznego brutto, tj. kwotę 131.276,00 zł. Podstawą ustalania wysokości odszkodowania nie były przepisy prawa pracy. Kwota ustalonego odszkodowania nie stanowi w szczególności równowartości 3 miesięcznego wynagrodzenia byłego pracownika Spółki, ani też żadnej innej równowartości odszkodowania przysługującego na podstawie przepisów prawa pracy bądź innych przepisów. Odszkodowanie zostało wypłacone za uzgodnione wzajemnie w ugodzie rozwiązanie umowy o pracę w drodze porozumienia. Kwota odszkodowania wynika jedynie z ustaleń dokonanych między stronami ugody, ma ona charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron, przede wszystkim rekompensuje pracownikowi utracone przez pracownika, w wyniku rozwiązania umowy, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

Jednocześnie, w świetle przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, są odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań: a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą , b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wnioskodawca uważa, iż wypłacone pracownikowi odszkodowanie rekompensuje mu szkodę polegającą na nieuzyskaniu korzyści w postaci utraty spodziewanych zarobków w skutek rozwiązania umowy o pracę.

Wobec powyższych faktów, Spółka stoi na stanowisku, iż wypłacone odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust.1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uwzględniając powyższy charakter wypłaconego byłemu pracownikowi odszkodowania oraz fakt, iż w pkt 2 ugody strony ustaliły, iż kwota odszkodowania jest kwotą brutto, w związku z tym Spółka jako płatnik odszkodowania zobowiązana była do poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.Natomiast zgodnie z art. 10 ust.1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, uważa się w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje Kodeks pracy.

Stosownie do postanowień art. 45 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. W myśl art. 45 § 2 k. p. sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k. p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 Kodeksu pracy).

Stosownie do regulacji art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze. zm.) wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzeniaumowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadachrozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszompozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzonądziałalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działówspecjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowaw art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód.
   
   

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g tego przepisu, t. j. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r. sygnatura akt SK51/06 (opublikowanym w Dz. U. Nr 226 poz. 1657) uznał, iż art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie, w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej, jest niezgodny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Z kolei na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jeżeli wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy.

W opisanym stanie faktycznym firma X Sp. z o. o zawarła w dniu 18 kwietnia 2007 r. przed Sądem Rejonowym w Y ugodę sądową ze swoim pracownikiem. Na mocy tej ugody Spółka cofnęła złożone pracownikowi wypowiedzenie umowy o pracę, a pracownik wyraził zgodę na cofnięcie wypowiedzenia. W ugodzie ustalono ponadto, iż wiążąca strony umowa o pracę zostanie rozwiązana z dniem zawarcia ugody t. j. z dniem 18 kwietnia 2007 r. Jednocześnie ustalono, iż firma X Sp. z o. o zapłaci pracownikowi odszkodowanie z tytułu rozwiązania stosunku pracy w wysokości 37 krotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika.

Zawarta ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego. Kwota odszkodowania wynika jedynie z ustaleń zawartych pomiędzy stronami Ugody, ma charakter czysto umowny, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron, przede wszystkim ma rekompensować pracownikowi utracone przez pracownika w wyniku rozwiązania umowy spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

W związku z tym należy uznać, iż przedmiotowe odszkodowanie nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc zastosowanie do niego mógłby mieć przepis art. 21 ust.1 pkt 3b tej ustawy. Jednakże zgodnie z art. 21 ust.1 pkt 3b lit b ww. ustawy, zwolnienie nie ma zastosowania do odszkodowań dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Strona we własnym stanowisku do zapytania wyraźnie podkreśla, iż przedmiotowe odszkodowanie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć (podwyżka wynagrodzenia i dodatkowe wynagrodzenie roczne), gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Wobec powyższego, słuszne jest więc stanowisko Spółki, iż odszkodowanie, które wypłaciła byłemu pracownikowi, nie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych. Zasady i wysokość tegoż odszkodowania nie wynikają jak wskazuje to Wnioskujący z przepisów Kodeksu pracy ani innych przepisów wykonawczych. Wysokość odszkodowania została ustalona w wyniku ustaleń dokonanych między stronami Ugody a jej podstawą był przepis art. 917 Kodeksu cywilnego.

W związku z powyższym przedmiotowe odszkodowanie nie korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc na płatniku ciążył obowiązek wynikający z art. 31 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na podstawie powyższych ustaleń, firma X Sp. z o. o prawidłowo zachowała się, potrącając zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych przy dokonywaniu wypłaty opisanego we wniosku odszkodowania.

Końcowo należy dodać, iż dokumenty dołączone przez Spółkę do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.