P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień Konwencji z dnia 28 września 2004 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz.U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko w sprawie dotyczącej zakresu obowiązku podatkowego w Polsce.

Uzasadnienie

Z treści złożonego wniosku wynika, że Podatnik w grudniu 2005 r. wyjechał do Belgii, gdzie pracuje na umowę o pracę jako pracownik naukowy uniwersytetu na stanowisku doktoranta. Podatnik oświadcza, że jest kawalerem i nie posiada dzieci. W Polsce Podatnik nie posiada żadnego majątku, żadnych oszczędności oraz konta bankowego. W Belgii posiada konto bankowe. W żadnym państwie nie posiada nieruchomości, wartościowych przedmiotów, samochodu, itp. W roku 2006 nie osiągnął na terytorium Polski dochodów. Podatnik nie ma adresu stałego ani tymczasowego zameldowania w Polsce, ma natomiast adres zameldowania i kartę rezydencji w Belgii. Zgodnie z informacjami uzyskanymi od belgijskich organów podatkowych zaświadczenie o rezydencji podatkowej w Belgii zostanie mu wydane po złożeniu zeznania podatkowego, co Podatnik już zrobił. Podatnik oświadcza, iż obecnie planuje zostać w Belgii na stałe. Podatnik płaci w Belgii podatek od uzyskiwanego wynagrodzenia.

Zdaniem Podatnika powinien on płacić podatki jedynie w Belgii.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2006 r.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy jeżeli osoby fizyczne nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a cytowanej ustawy przepisy te stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” zawarta jest w art. 4 ust. 1 Konwencji. W rozumieniu tego przepisu określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego obowiązujących w 2006 r. pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w

art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu.

Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli danej osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz obowiązujące przepisy prawa, Minister Finansów stwierdza, że Podatnik od momentu wyjazdu do Belgii nie ma miejsca zamieszkania na terytorium Polski. Wyjechał bowiem do Belgii z zamiarem stałego pobytu, tam też znajduje się jego ośrodek interesów życiowych. Podatnik nie posiada w Polsce najbliższej rodziny, nie ma żadnego majątku w Polsce, nie posiada stałego ani tymczasowego zameldowania w Polsce, nie uzyskał też w Polsce żadnych dochodów w

2006 r. Jest natomiast zameldowany w Belgii i posiada tam kartę rezydencji.

W związku z powyższym Podatnik od momentu wyjazdu do Belgii podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Polski.

Na powyższe rozstrzygnięcie nie ma wpływu zmiana art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która obowiązuje od dnia 1 stycznia 2007 r.

Reasumując, Minister Finansów postanowił jak w sentencji.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla Strony, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.