Działając na podstawie art. 207, art. 220 i art. 221 oraz art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania Pana od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16.06.2005r. nr PB I-1/4117/IN-2/US TOMASZÓW MAZ./05/IN, odmawiającej uchylenia postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim z dnia 29.04.2005r. Nr U.S.I/3.415-11/05 sprostowanej decyzją z dnia 22.02.2006r. Nr PB I-1/4117/IN-2/US Tom.Maz./05/JK, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi:
- utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję.

Pismem z dnia 01.03.2005 r. (uzupełnionym w dniu 22.03.2005 r. zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim z wnioskiem o dokonanie interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego.
We wniosku stwierdził Pan, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie księgowości i doradztwa podatkowego. Jako doradca podatkowy bardzo często prowadzi Pan postępowania dowodowe i wyjaśniające przy współudziale urzędów, organów administracji państwowej, jak i firm prywatnych. Ponadto nadmienił Pan, iż często ma do przejrzenia akta sprawy po kilkaset stron, które powinien skopiować. Ponieważ niektóre organy podatkowe nie pozwalają na kopiowanie bez uiszczania opłat jest Pan zmuszony do robienia fotokopii sprzętem video, a ponadto dokonuje Pan archiwizacji środków trwałych objętych postępowaniem dowodowym. W związku z powyższym stanem faktycznym wniósł Pan pytanie, czy może Pan zakupić kamerę video z funkcją fotografowania (aparatem cyfrowym) i zaliczyć do środków trwałych, a w konsekwencji poprzez odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Tomaszowie Mazowieckim w postanowieniu z dnia 29.04.2005 r Nr U.S.I/3.415-11/05 nie podzielił wyrażonego przez Pana poglądu.
Na powyższe postanowienie w dniu 17.05.2005 r. złożył Pan zażalenie wnosząc o uchylenie go w całości. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia decyzją z dnia 16.06.2005r. Nr PB I-1/4117/IN-2/US-TOMASZÓW-MAZ./05/IN (doręczoną 28.06.2005r.) odmówił uchylenia ww. postanowienia. W dniu 28.07.2006r. powyższa decyzja została przez Pana zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.
Postanowieniem z dnia 18.10.2005r. sygn. akt I SA/Łd 983/05 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi odrzucił skargę Pana na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16.06.2005r. nr PB I-1/4117/IN-2/US Tom. Maz./05/IN wydaną na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa. W ocenie Sądu decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 16.06.2005r. nr PB I-1/4117/IN-2/US Tom. Maz./05/IN, wydana na skutek zażalenia, była w istocie decyzją wydaną przez organ pierwszej instancji, a zatem przysługuje Panu odwołanie od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi. Wobec powyższego w treści zaskarżonej decyzji zawarto błędne pouczenie, iż: „w zakresie niezgodności z prawem decyzja może być zaskarżona (...) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi”.
Mając na uwadze powagę rzeczy osądzonej Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając na podstawie art. 213 § 2 Ordynacji podatkowej decyzją z dnia 22.02.2006r. sprostował z urzędu zaskarżoną decyzję z dnia 16.06.2006r.
w zakresie zamieszczonego pouczenia co do trybu zaskarżenia decyzji organu odwoławczego. Decyzję tę doręczono Panu 27.02.2006r.
W dniu 09.03.2006r. złożył Pan odwołanie od powyższej decyzji, w którym wnosi Pan o uchylenie zaskarżonej decyzji lub uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.
Zarzuca Pan, że decyzja została wydana z naruszeniem przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, tj. :

• art. 68 § 4 poprzez błędną jego wykładnię ,
• art. 122 poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej i braku dążenia do wszestronnego wyjaśnienia istotnych okoliczności faktycznych,
• art. 187 poprzez wadliwą i zarazem powierzchowną ocenę zebranego materiału dowodowego,
• art. 199 poprzez rażące naruszenie swobodnej oceny dowodów,
• art. 204 § 4 poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie zwierające podania przyczyn odmówienia wiarygodności dowodom przemawiającym na korzyść strony.

Zdaniem Pana konstrukcja kosztów uzyskania przychodów, określona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oparta jest na klauzuli generalnej, która stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 tej ustawy. Wykładnia gramatyczna użytego przez ustawodawcę pojęcia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków.

W wyniku przeprowadzonego postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zauważa co następuje.
W świetle art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
Zwrot "w celu", zawarty w powołanym wyżej przepisie, oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu. Taka wykładnia przepisów dotyczących kosztów uzyskania przychodów ma zatem istotne znaczenie zarówno dla osób fizycznych zobowiązanych do uiszczenia podatku dochodowego, jak i dla interesów finansowych Skarbu Państwa. Pojęcie "kosztów uzyskania przychodów" zawarte w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy z 1991 r. oparte jest bowiem na klauzuli generalnej, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Jak zauważał wielokrotnie Naczelny Sąd Administracyjny, gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do oczywistego wniosku, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów, pod tym jednakże warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Z powyższych uwag wynika więc, że o zaliczeniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydują dwie przesłanki:

• bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Należy przy tym zwrócić uwagę (por. np. wyrok z dnia 27 listopada 2000 r. I SA/Ka 1933/99), że ustawodawca nie posługuje się kategorią kosztów prowadzonej działalności, lecz wiąże pojęcie kosztu z pojęciem przychodu. Koszt jest wydatkiem i zaliczenie konkretnego wydatku do kosztów uzyskania przychodów uzależnione jest od wykazania bezpośredniego związku wydatku z prowadzoną działalnością i odpowiedniego udokumentowania.Utrwalony już został w orzecznictwie NSA pogląd, że przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanym w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 1992 r, sygn. akt SA/Po 1393/92 niepublikowany).
Reasumując, aby można uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów i wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ustawy, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Łączne spełnienie tych dwóch warunków (pozytywnego i negatywnego) pozwala dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.
Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi wydatek na zakup kamery video nie może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, gdyż brak jest związku pomiędzy poniesieniem wydatku, a uzyskaniem przychodu z prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej.
Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi zauważa ponadto, że zgodnie z art. 178 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – w każdym stadium postępowania organ podatkowy obowiązany jest umożliwić stronie przeglądanie akt sprawy oraz sporządzanie z nich notatek, kopii lub odpisów. Natomiast § 3 stanowi, że strona może żądać uwierzytelnienia odpisów lub kopii akt sprawy lub wydania jej z akt sprawy uwierzytelnionych odpisów. W myśl cytowanego artykułu strona ma prawo wglądu do akt sprawy. Prawo to może być wykonywane przez nią osobiście lub też przez pełnomocnika. Prawo do przeglądania akt sprawy obejmuje uprawnienie do zapoznania się z treścią wszelkich dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym również wszelkich dokumentów znajdujących się w aktach sprawy. Prawo to obejmuje również uprawnienie do utrwalania ich treści w postaci notatek, kopii lub odpisów. Jak bezspornie wynika z analizy w/w przepisów nie ma żadnych przeszkód do uwierzytelniania niezbędnych dla strony, z akt sprawy, dokumentów.

Mając powyższe na uwadze, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi stwierdza jak w sentencji.