P O S T A N O W I E N I E
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 01.03.2007 roku, o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, wydatków na rozbudowę budynku, w którym użycza Pani lokal do prowadzonej działalności gospodarczej - jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E
W dniu 01.03.2007 roku do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Głogowie wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Z przedmiotowego wniosku wynika, że prowadzi Pani działalność gospodarczą w lokalu użyczonym od rodziców. Lokal ten znajduje się w budynku, w którym znajdują się jeszcze lokale dwóch innych właścicieli. W związku z potrzebą rozwoju firmy zamierza Pani współinwestować w rozbudowę budynku, w którym znajduje się użytkowany na potrzeby działalności gospodarczej lokal. Inwestycja ma polegać na dobudowaniu do istniejącego budynku nowej części na gruncie, do którego prawo wieczystego użytkowania posiadają Pani rodzice oraz jeden z dwóch pozostałych właścicieli lokali, znajdujących się w obecnie istniejącym budynku.
W świetle przedstawionego stanu faktycznego uważa Pani, że inwestycję tę można potraktować jako inwestycję w obcym środku trwałym i zaliczyć wydatki z nią związane do kosztów uzyskania przychodów.
Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Głogowie stwierdza, że zajęte przez Panią stanowisko w sprawie jest nieprawidłowe, co wynika z przytoczonych niżej przepisów prawa podatkowego.
Kwestię zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 22 i 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). W myśl art. 22 ust. 1 tej ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Przepis ten nie zawiera więc wykazu konkretnych wydatków, które zalicza się do kosztów uzyskania przychodów lecz wskazuje podstawowe kryterium zaliczania ich do kosztów uzyskania przychodów. Art. 23 natomiast zawiera katalog wydatków, które pomimo ich poniesienia w celu uzyskania przychodów z danego źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów. Tak więc o możliwości zakwalifikowania danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decyduje spełnienie łącznie dwóch przesłanek: poniesienie wydatku w celu uzyskania zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz niezakwalifikowanie wydatku do grupy wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, określonych w art. 23.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o z uwzględnieniem art. 23.
W myśl art. 22a ust. 2 amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:
1) przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2) budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie, zwane także środkami trwałymi.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wyjaśnia pojęcia „inwestycje w obcym środku trwałym” - wyjaśnia natomiast pojęcie „inwestycje”. Zgodnie z art. 5a pkt 1 tej ustawy za inwestycje uważa się środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694). Art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości stanowi, iż przez środki trwałe w budowie rozumie się zaliczane do aktywów trwałych, środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego. Posiłkując się zatem powyższymi pojęciami, należy uznać, że inwestycją w obcych środkach trwałych są działania podatnika odnoszące się do nie stanowiącego jego własności środka trwałego, polegające na jego przebudowie, rozbudowie, adaptacji lub modernizacji.
Zatem istotą inwestycji w obcych środkach trwałych jest ogół kosztów poniesionych przy korzystaniu z obiektu już istniejącego, w celu przystosowania jego do stanu zdatnego do używania przez najemcę (używającego). Nie jest inwestycją w obcym środku trwałym budynek czy budowla wybudowana na cudzym gruncie, z powodu odrębnego wymienienia tej kategorii składników majątku w art. 22 a ust. 2 ustawy.
Z przedstawionego przez Panią w piśmie stanu faktycznego wynika, że będzie Pani ponosiła nakłady na budowę budynku na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym rodziców i jeszcze jednego właściciela lokalu, wobec czego efektem końcowym będzie powstanie nowego obiektu na cudzym gruncie. Dobudowany budynek będzie odrębnym przedmiotem własności, a nie częścią składową użytkowanego przez Panią lokalu.
W tej sytuacji kosztem uzyskania przychodów będą - dokonywane po przekazaniu do używania budynku - odpisy amortyzacyjne od wartości poniesionych na jego wybudowanie nakładów, składających się na wartość początkową tego środka trwałego, dokonywane wg takich samych zasad, jak przy amortyzacji środków trwałych, z zastosowaniem stawek określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych, o ile dobudowana część budynku będzie służyła prowadzonej przez Panią działalności gospodarczej.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Legnicy w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.