Postanowienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Bemowo, działając na podstawie art. 216 oraz art. 14 a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22.09.2006r.. (data wpływu: 27.09.2006 r.) jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 27.09.2006r. wpłynął do tutejszego Organu Pana wniosek w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U z 2005r. Nr.8 poz. 60 ze zm.)

W złożonym wniosku wnosi Pan o wydanie pisemnej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w kwestii dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości netto sprzedaży wynikającej z faktur VAT, z których należność nie została uregulowana przez kontrahenta.

Z przedstawionego stanu faktycznego zawartego w złożonym zapytaniu wynika, że w roku 1993 prowadził Pan działalność gospodarczą jako osoba fizyczna rozliczając podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Za wykonanie usługi remontowo- budowlanej wystawił Pan faktury VAT.

Wystawione faktury VAT zostały zaewidencjonowane w PKPiR jako przychód. Należności z nich wynikające nie zostały uregulowane przez kontrahenta zarówno w terminach określonych przez strony transakcji jak również w postępowaniu w sądzie oraz w przeprowadzonym postępowaniu egzekucyjnym. W zaocznym wyroku sądu zasądzono odsetki od w/w wierzytelności. Do chwili obecnej również ta kwota nie została uregulowana przez kontrahenta.

Stosownie do art.22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U z 2000 r. Nr.14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.23.

Na podstawie art.23 ust. 1 pkt 20 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art.14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Natomiast w myśl art. 23 ust. 2 w/w ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wierzytelności, o których mowa w cytowanym wyżej przepisie art.23 ust 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności,których nieściągalność została udokumentowana:1)postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego , albo2)postanowieniem sądu o : a) oddaleniu wniosku o zgłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłaconego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub b) umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a ), lubc)ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od tej kwoty.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 17 cytowanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Art. 118 Kodeksu cywilnego z dnia 23 kwietnia 1964 r. (Dz. U. Nr. 16 , poz. 93 ) stanowi, że termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej.

Przykładem takiego szczególnego przepisu jest art. 125 cytowanego Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym roszczenie przedawnia się z upływem lat dziesięciu , jeżeli jest stwierdzone : - prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpatrywania spraw danego rodzajualbo - orzeczeniem sądu polubownego albo ugodą zawartą przed sądem lub przed sądem polubownym.

Zgodnie z art. 120 §1 ww. Kodeksu cywilnego bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.

Roszczenie o zapłatę ceny za wykonane usługi dokumentowanej fakturą VAT staje się wymagalne w terminie określonym przez strony tej transakcji tj. w terminie płatności. Natomiast, jeżeli strony nie oznaczyły terminu uiszczenia ceny, wiąże je reguła jednoczesności świadczenia co oznacza, iż cena staje się wymagalna w dacie wystawienia faktury VAT.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że jeżeli wymienione przez Pana roszczenie nie uległo przedawnieniu, to wierzytelność nieściągalna bez ustawowych odsetek będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa - Bemowo postanawia jak w sentencji.