P o s t a n o w i e n i e

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego po rozpatrzeniu pisemnego wniosku podatnika udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w sprawie indywidualnej podatnika
stwierdza,

iż przedstawione w przedmiotowym wniosku stanowisko w zakresie uznania jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z póź. zm.) ubytków naturalnych mieszczących się w limicie norm zakładowych a dotyczących okresu wykraczającego poza jeden rok podatkowy na dzień przeprowadzenia inwentaryzacji środków obrotowych stwierdzającej faktyczny niedobór towarów jest prawidłowe – przy uwzględnieniu przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązującego stanu prawnego na dzień wydania niniejszego postanowienia.

U z a s a d n i e n i e

W dniu 27 lutego 2007 r. wpłynął do Naczelnika Urzędu Skarbowego pisemny wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania niektórych przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z póź. zm.). Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 25 maja 2007 r. Według przedstawionego stanu faktycznego podatnik dokonuje uznania jako koszt uzyskania przychodu - w rozumieniu ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych - ubytków naturalnych mieszczących się w limicie norm zakładowych (a dotyczących okresu wykraczającego poza jeden rok podatkowy) na dzień przeprowadzenia inwentaryzacji środków obrotowych stwierdzającej faktyczny niedobór towarów. Zasadę taką podatnik stosuje od początku działalności – ubytki naturalne były i są liczone na podstawie norm zakładowych wyłącznie w przypadku wystąpienia braku i zaliczane na dzień inwentaryzacji.

Wyrażony przez wnioskodawcę pogląd znajduje uzasadnienie zarówno w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jak też w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z póź. zm.). Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 9 zobowiązuje podatników do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób umożliwiający ustalenie wysokości dochodu (lub straty). Obowiązki dotyczące przeprowadzania inwentaryzacji wynikają z art. 26 ustawy o rachunkowości. Jednostki przeprowadzają na ostatni dzień każdego roku obrotowego inwentaryzację m.in. rzeczowych składników aktywów obrotowych (art.26 ust.1). Termin i częstotliwość inwentaryzacji określony w art. 26 ust. 1 uważa się za dotrzymane, jeżeli inwentaryzację zapasów towarów i materiałów (opakowań) objętych ewidencją wartościową w punktach obrotu detalicznego jednostki przeprowadzono raz w roku (art. 26 ust. 3 pkt 4). Ujawnione w toku inwentaryzacji różnice pomiędzy stanem rzeczywistym a stanem wynikającym z ksiąg rachunkowych winny być w sposób staranny wyjaśnione i rozliczone w księgach rachunkowych roku obrotowego, na który przypadał termin inwentaryzacji- art. 27 ust. 2 ustawy o rachunkowości. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r. w art. 15 ust. 4e stanowi, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa sie dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury, z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego przez wnioskodawcę nie są tworzone rezerwy na poczet przyszłych ubytków naturalnych. Nie można również zakwalifikować stwierdzonych po inwentaryzacji ubytków jako rozliczeń międzyokresowych biernych. Dowodem będącym podstawą do dokonania wpisu do ksiąg rachunkowych jest w tym przypadku wyliczenie ubytków dokonane na dzień inwentaryzacji.

W ocenie tutejszego organu podatkowego z uwagi na powyższe przesłanki pogląd wnioskodawcy jest prawidłowy.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszego postanowienia. Interpretacja traci moc z chwilą zmiany stanu prawnego. Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany albo uchylenia.