P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 i 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (j. t. Dz.U. z 2005 roku Nr 8, poz.60 z późn. zm.) po rozpatrzeniu wniosku Burmistrza Wąbrzeźna z dnia 20 lutego 2007 roku w sprawie pisemnej interpretacji przepisów podatkowych dotyczących zastosowania ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat rocznych za wieczyste użytkowanie gruntu w przypadku zmiany wieczystego użytkownika - Naczelnik Urzędu Skarbowego w Wąbrzeźnie

p o s t a n a w i a

uznać, że stanowisko Burmistrza Wąbrzeźna przedstawione we wniosku jest zgodne ze stanem prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia opisanego zdarzenia.

U Z A S A D N I E N I E

Wnioskiem z dnia 20 lutego 2007 roku Burmistrz Wąbrzeźna zwrócił się do tutejszego organu o udzielenie - w świetle uchwały składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 roku - pisemnej interpretacji w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług opłat należnych, z tytułu wieczystego użytkowania gruntu ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 roku w przypadku zmiany wieczystego użytkownika.

Przedmiotowy wniosek – w wyniku pisemnego wystąpienia tutejszego organu - Burmistrz uzupełnił pismami z dnia: 29 marca oraz 14 maja 2007 roku.

W ostatnim piśmie Burmistrz ograniczył treść wniosku do zapytania, w kwestii opodatkowania opłaty za wieczyste użytkowanie należnej od osoby, która weszła po dniu 1 maja 2004 roku w prawo wieczystego użytkowania nabyte przez poprzedniego użytkownika przed dniem 1 maja 2004 roku .

W pozostałym zakresie swoje pierwotne żądanie wycofał pismem z dnia 14 maja br.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Burmistrz oczekuje odpowiedzi na pytanie w sprawie „opodatkowania użytkowania wieczystego w przypadku zmiany wieczystego użytkownika”.

Z przedstawionego stanowiska Burmistrza wynika, że „następcy prawni nie są zobowiązani do uiszczenia podatku VAT ponieważ prawo użytkowania wieczystego jest prawem zbywalnym a nastąpiła tylko zmiana użytkownika wieczystego, natomiast ustanowienie tego prawa nastąpiło przed dniem 1 maja 2004 roku”.

W swoim wystąpieniu Burmistrz wskazał również na Uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2007 roku, z której zdaniem Burmistrza wynika, że „umowy użytkowania wieczystego zawarte przed 1 maja 2004 roku nie podlegają podatkowi od towarów i usług”.

Dokonując oceny przedstawionego stanu faktycznego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie, w której - jak ustalono- nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa oraz postępowanie przed sądem administracyjnym, - realizując przy tym wytyczne Ministra Finansów zgodnie, z którymi organy podatkowe dokonują w szczególności jego interpretacji przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości - tutejszy organ zauważa co następuje.

Na podstawie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega m. in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że jako towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszystkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy przez dostawę towarów , o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

Naczelny Sad Administracyjny w dniu 8 stycznia 2007 roku – w składzie 7-miu sędziów NSA - podjął uchwałę (I FPS 1/06), z której wynika, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, mając na uwadze szerokie rozumienie pojęcia przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru, zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje grunty, należy uznać, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy, a nie świadczenie usług, do którego odnosi się art. 8 ust. 1.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku gdyby był właścicielem tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela lub zbycia prawa wieczystego użytkowania.

Konsekwencją stanowiska, że oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów jest stwierdzenie powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Obowiązek taki powstaje z chwilą wydania towaru, a w sytuacji gdy dostawa towaru powinna być potwierdzona fakturą obowiązek podatkowy powstaje z chwila wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru (art. 19 ust. 4)

Oceniając przedstawiony stan faktyczny w świetle obowiązujących w dacie wydania niniejszego postanowienia przepisów prawa podatkowego tutejszy organ stwierdza, że oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie jest dostawą towaru, która to dostawa nastąpiła w momencie ustanowienia i wpisania do księgi wieczystej prawa użytkowania wieczystego (tj.24 września 1975 roku). W związku z powyższym należy uznać, że wejście w wieczyste prawo użytkowania, a tym samym dostawa towaru miała miejsce przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku do towarów i usług jak również przed obowiązywaniem w Polsce podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej okoliczności należy stwierdzić, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego gruntów, ustanowionego przed dniem 1 maja 2004 roku nie podlega podatkowi od towarów i usług także po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 roku. W związku z tym nie zawiera w sobie należnego podatku, ani też nie powinna być powiększona o taki podatek na podstawie przepisów tej ustawy.

Reasumując tutejszy organ stwierdza, że opłata należna z tytułu wieczystego użytkowania w sytuacji przejęcia po 1 maja 2004 roku prawa wieczystego użytkowania od osoby, która nabyła prawo wieczystego użytkowania przed 1 maja 2004 roku, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT gdyż, transakcja zbycia prawa użytkowania wieczystego nie jest dostawą towaru w myśl ustawy o podatku od towarów i usług, a dotyczy tylko nowego i dotychczasowego użytkownika gruntu. W umowie takiej nie uczestniczy właściciel gruntu i nie wymagana jest jego zgoda do dokonania takiej transakcji. Ustanowienie więc prawa użytkowania wieczystego po raz pierwszy powoduje, tylko w tym momencie wystąpienie dostawy towaru natomiast każdy następny użytkownik nie nabywa towaru tylko jest kontynuatorem prawa wieczystego użytkowania.

W świetle powyższego stanowisko wnioskodawcy w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe, ponieważ w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług w obowiązującym brzmieniu ani w przepisach przejściowych ustawodawca nie uregulował oddziaływania nowego prawa na stosunki prawne powstałe pod rządami prawa poprzednio obowiązującego.

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 z póżn. zm.) naczelnik urzędu skarbowego stosownie do swojej właściwości na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym

Udzielenie interpretacji w myśl § 4 art. 14a następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

W tym stanie rzeczy działając na podstawie art. 14a § 1,3 i 4 cyt. wyżej ustawy mając na względzie okoliczności faktyczne przedstawione we wniosku tutejszy organ uznał, że stanowisko Burmistrza Wąbrzeźna jest zgodne z przepisami prawa podatkowego regulującymi przedmiotową materię w dacie zaistnienia opisanego zdarzenia.

POUCZENIE :

Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, pisemna interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego nie jest wiążąca dla podatnika , płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak podatnik, płatnik lub inkasent zastosuje się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej ich zobowiązania podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu.

Na niniejsze postanowienie przysługuje zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy za pośrednictwem tutejszego organu w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).