POSTANOWIENIE

Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w sprawie udzielenia interpretacji, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego, na wniosek Strony z dnia 27.07.2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu 27.07.2006 r.) - uzupełnionego w dniu 11.08.2006 r., przez uiszczenie opłaty skarbowej - dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych, stwierdza, że przedstawione stanowisko w w/w piśmie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka rozprowadza swoje wyroby za pośrednictwem sieci hurtowni będących samodzielnymi podmiotami gospodarczymi. Transakcje sprzedaży do hurtowni dokumentowane są fakturami VAT, wystawionymi zgodnie z przepisami rozdziału 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawienia faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2005 r., nr 95, poz. 798 i nr 102, poz. 860).

W celu intensyfikacji sprzedaży słabo rotujących wyrobów, Spółka przekazuje swoim hurtownikom nieodpłatnie po kilkadziesiąt sztuk tych wyrobów. Przekazanie to dokumentowane jest fakturami VAT, w których forma płatności określona jest następująco: przekazano nieodpłatnie na reklamę.
Przedmiotowe faktury księgowane są przez Spółkę w koszty reklamy niepublicznej wg wartości brutto, tj. wraz z podatkiem należnym VAT i rozliczane dla celów podatkowych limitem 0,25%.
Z informacji uzyskanych od hurtowników wynika, że omawiane towary dokładane są bez żadnej dokumentacji do dostaw towarów sprzedawanych do detalu. W sklepach prawdopodobnie w ten sposób przekazywane są bliżej nieokreślonym klientom przy dokonywanych zakupach wyrobów Spółki.

Spółka zwraca się z zapytaniem czy można zaliczyć do kosztów reklamy publicznej przekazane nieodpłatnie swoim dystrybutorom (hurtownią) wyroby własnej produkcji na cele reklamowe.

Zdaniem Spółki nieodpłatnie przekazanie własnych wyrobów na cele reklamowe ma bezpośredni związek z uzyskiwanymi przychodami ze sprzedaży, a zatem prawidłowo kwalifikowane są jako koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Ponieważ jednak przekazanie wyrobów dokonywane jest do określonego odbiorcy (hurtownika), to zdaniem Spółki ma ona do czynienia z reklamą niepubliczną, brak bowiem dokumentacji stwierdzającej, że ostatecznie trafiły one do anonimowego odbiorcy w detalu. W związku z tym Spółka uważa, że wydatki te po ich rozliczeniu limitem 0,25% prawidłowo kwalifikuje do kosztów uzyskania przychodów, jak również do tych kosztów zalicza prawidłowo VAT należny w całości.

Po zapoznaniu się z przedstawionym przez Spółkę stanem faktycznym, Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego potwierdza stanowisko Podatnika.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., nr 54, poz. 654 ze zm.) zwanej dalej ustawą pdop, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Natomiast stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 28 cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Podstawową zasadą zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację i reklamę jest poniesienie danego wydatku w celu osiągnięcia przychodu. Określić należy związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a uzyskaniem przychodu.
W świetle przytoczonego wyżej przepisu uznać należy, że o kwalifikacji wydatków decyduje forma dotarcia do adresata, a nie cechy własne danej reklamy. Pojęcie „publiczny” wg definicji Słownika Języka Polskiego oznacza: „dotyczący wielu, wszystkich, obejmujący ogół, przeznaczony dla wielu, dla wszystkich, ogólny, masowy”. Zgodnie z powyższą definicją, reklama publiczna to reklama powszechna, prowadzona w miejscu dostępnym dla wielu, wszystkich, oficjalnie, jawnie. Reklama publiczna skierowana jest do szerokiego, anonimowego kręgu odbiorców, co jest następstwem masowego, ogólnodostępnego charakteru tego typu działania.
Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że słabo sprzedające się wyroby własne Spółka przekazuje nieodpłatnie swoim hurtownikom, czyli skonkretyzowanej wąskiej grupie podmiotów. Zatem w odniesieniu do opisanej sytuacji uznać należy, iż nie posiada ona charakteru reklamy publicznej.
Opisane działanie Spółki, kwalifikuje wydatki do reklamy niepublicznej. Zgodnie z treścią przytoczonego wyżej przepisu podatkowego, wydatki poniesione przez Spółkę mające charakter reklamy niepublicznej podlegają limitowi wynoszącemu 0,25% przychodów. Wydatki przekraczające opisany limit nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Podatek VAT należny związany z przekazywanymi towarami w całości stanowi koszt uzyskania przychodów i nie jest uwzględniany w limicie.
W świetle powyższych ustaleń Naczelnik tut. Urzędu Skarbowego postanowił jak w sentencji.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.
W dniu złożenia wniosku nie toczyło się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym w zakresie wniosku.

Pouczenie:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie, za pośrednictwem Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.