P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Warszawie #8722; biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

postanawia:

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Strona posiada w swoich aktywach wierzytelności z tytułu udzielonych przez Nią kredytów i pożyczek, które zamierza sprzedać podmiotom:

zajmującym się ich skupem w celu dalszej sprzedaży,

nabywającym je w celu zaliczenia do własnych aktywów oraz

których przedmiotem działalności jest ściąganie długów.

W związku z powyższym Strona zwróciła się z zapytaniem, czy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług sprzedaż ww. wierzytelności własnych. Zdaniem Strony sprzedaż własnych wierzytelności nie jest usługą, a w konsekwencji nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Na potwierdzenie swojego stanowiska Strona załączyła do wniosku opinię Urzędu Statystycznego w Łodzi z dnia 11.07.2006 r. nr OK-5672/KU-3397/2006, zgodnie z którą „sprzedaż własnych wierzytelności (należności pieniężnej powstałej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) nie jest usługą w rozumieniu zasad metodycznych PKWiU”.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przy czym przez dostawę towarów rozumie się zgodnie z art. 7 ust. 1 ww. ustawy przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, natomiast przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 - każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle ww. przepisów należy stwierdzić, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ww. ustawy, który określa na potrzeby podatku od towarów i usług, co należy rozumieć pod pojęciem „towaru”. Zbycie wierzytelności tzw. własnej nie stanowi także świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi). Taki też pogląd wyrażony został przez Dyrekcję generalną Komisji Europejskiej ds. podatków i unii celnej w odpowiedzi z dnia 11 listopada 2004 r. na zapytanie Ministerstwa Finansów Rzeczpospolitej Polskiej dotyczące m.in. przedmiotowej kwestii (vide np. Poradnik VAT nr 2/(146) z dnia 2005-01-20, Wydawnictwo GOFIN Sp. z o.o.). Z uwagi więc na fakt, iż zbycie wierzytelności własnej nie stanowi usługi po stronie sprzedawcy, w konsekwencji nie podlega u niego opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednocześnie Naczelnik Urzędu Skarbowego pragnie zauważyć, iż stosownie do art. 8 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych. Cytowany przepis stanowi zatem jedynie, iż czynności będące świadczeniem usług w rozumieniu ust. 1 i 2 ww. artykułu winny na potrzeby podatku być identyfikowane (kategoryzowane) za pomocą klasyfikacji statystycznych (PKWiU). Okoliczność, iż dana czynność nie jest usługą w rozumieniu zasad metodycznych PKWiU, sama przez się nie przesądza więc, że nie jest ona również usługą w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.