Naczelnik Urzędu Skarbowego w Szczytnie na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z wnioskiem otrzymanym w dniu 23.01.2006r., uzupełnionym w dniu 05.03.2007r., w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego postanawia:

uznać za prawidłowe stanowisko Płatnika przedstawione w ww. wniosku.

Wnioskiem z dnia 19.01.2007 r. (data wpływu: 23.01.2007r.), uzupełnionym w dniu 05.03.2007r., Jednostka Wojskowa zwróciła się do tutejszego organu podatkowego, na podstawie art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa ani postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stan faktyczny

Zgodnie z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym Jednostka Wojskowa zapewnia dowóz swoim pracownikom samochodem służbowym na trasie S–L–S, który nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Pytanie Płatnika

Czy Jednostka Wojskowa może zastosować zwiększone koszty uzyskania przychodu swoim pracownikom zgodnie z art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Stanowisko Podatnika

Zdaniem Płatnika, opierając się na treści przepisu art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwiększone koszty uzyskania przychodu stosuje się w przypadku, gdy miejsce zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a także gdy podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę. Ponadto ust. 3 wyżej wymienionego artykułu, ogranicza stosowanie zwiększonych kosztów uzyskania przychodu, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, wyłączając zwrócone koszty zaliczone do przychodu podlegającego opodatkowaniu. Wobec powyższego Płatnik uważa, że zapewnienie bezpłatnego samochodu służbowego przez zakład pracy można traktować jako zwrot kosztów dojazdu pracownika przez pracodawcę, co uniemożliwia stosowanie podatnikom zwiększonych kosztów uzyskania przychodu

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym:

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Szczytnie po analizie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego w oparciu o obowiązujące przepisy prawa podatkowego stwierdza, że stanowisko Płatnika jest prawidłowe i wyjaśnia co następuje.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) do obliczenia dochodów uzyskanych w latach 2007 – 2008 nie mają zastosowania przepisy art. 22 ust. 2, 9 pkt 5, ust. 11, 12 i 13 ustawy wymienionej w art. 1. W świetle art. 8 ust. 2 pkt 3 wyżej cytowanej ustawy koszty uzyskania przychodów w 2007r. z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej wynoszą 135 zł 63 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.627 zł 56 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
Stosownie natomiast do ust. 7 cytowanego wyżej artykułu 8, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 pkt 3 i 4 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wolny od podatku dochodowego jest tylko zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw (art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy).

Zatem co do zasady dowóz pracowników do pracy zorganizowany przez zakład pracy jest dla nich przychodem podatkowym w postaci nieodpłatnego świadczenia, który powinien być opodatkowany tak jak świadczenia pieniężne otrzymywane z tytułu stosunku pracy. Jednakże z uwagi na charakter tego nieodpłatnego świadczenia, określenie kwot przychodu przypadających na poszczególnych pracowników może okazać się w niektórych przypadkach bardzo trudne lub wręcz niemożliwe. W związku z tym nieodpłatne świadczenie w postaci dowozu pracowników może nie stanowić dla pracownika przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.Z uwagi na wyżej opisane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że w przypadku korzystania przez Podatnika z bezpłatnego, zorganizowanego przez zakład pracy transportu do pracy, i w związku z tym brakiem konieczności ponoszenia kosztów dojazdu, brak jest podstaw do zastosowania przez Podatnika podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Szczytnie postanowił jak w sentencji.