POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, działając na podstawie art. 14 a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 marca 2006r. Sp. z o.o. z/s w Gdańsku, (data wpływu do tut. Urzędu: 10.03.2006r.) o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy wobec pracowników zamieszkujących i świadczących pracę poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy 176 z późn. zm.) w sprawie:

stwierdza, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, uzupełnionego pismem z dnia 07.03.2006r. wynika, że Sp. z o.o. zatrudnia pracowników zarówno w swojej siedzibie w Gdańsku jak również poza siedzibą. Jedna z umów o pracę określa miejsce świadczenia pracy jako teren województwa dolnośląskiego. Miejsce zamieszkania pracownika, którego dotyczy ta umowa znajduje się na obszarze województwa wskazanego w umowie. Kolejna umowa o pracę określa miejsce świadczenia pracy jako terytorium trzech województw, tzn. województwo lubuskie, wielkopolskie i zachodniopomorskie a pracownik mieszka na obszarze jednego z tych województw. Praca świadczona jest zarówno w miejscowości, w której pracownik mieszka jak i poza nią zgodnie z zasięgiem terytorialnym wskazanym w umowie o pracę. Sposób organizacji czasu i miejsca pracy kształtowany jest indywidualnie przez każdego z pracowników. Spółka nie wypłaca pracownikom dodatku za rozłąkę. Wobec złożenia przez powyższych pracowników oświadczeń o podwyższenie miesięcznych kosztów uzyskania przychodu ze stosunku pracy Spółka zwraca się o wyjaśnienie, czy w przestawionym stanie faktycznym zastosowanie podwyższonych kosztów uzyskania przychodów znajduje uzasadnienie. Zdaniem Spółki pracownicy powinni korzystać z możliwości stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

Na tle zaprezentowanego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej ustawa), wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę – wynoszą 127,82 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533,84 zł.

Przepisu ust. 2 pkt 3 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu (art. 22 ust. 13).

Z treści przywołanego art. 22 ust. 2 pkt 3 i ust. 13 ustawy wynika, że o możliwości zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodu decyduje spełnienie równocześni trzech poniższych warunków:

1. miejsce zamieszkania podatnika (pracownika), bez względu na to, czy ma charakter stały czy czasowy, znajduje się poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy,
2. pracownik nie otrzymuje dodatku za rozłąkę,
3. nie otrzymuje on od swojego pracodawcy zwrotu kosztów dojazdu do zakładu pracy.

Podwyższone koszty uzyskania przychodu, stosownie do art. 32 ust. 5 ustawy, mogą być zastosowane przez płatnika wyłącznie na podstawie oświadczenia złożonego przez podatnika o istnieniu sytuacji uzasadniającej ich podwyższenie.

Przywołany przepis art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy posługuje się pojęciem zakładu pracy. Jakkolwiek ustawa nie definiuje pojęcia zakładu pracy, to w art. 31 używa tego określenia w stosunku do osób fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 26.06.1974r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają pracowników.

W przedmiotowej sprawie miejsce zamieszkania pracowników Spółki znajduje się poza miejscem jej siedziby. Zgodnie z zawartymi umowami o pracę miejsce świadczenia pracy zostało określone jako obszar jednego lub kilku województw. Spółka nie wypłaca pracownikom dodatku za rozłąkę.

Miejsce wykonywania pracy może być określone poprzez podanie adresu osoby fizycznej lub jednostki organizacyjnej będącej pracodawcą. Miejscem tym może być zarówno siedziba pracodawcy jak i określona jednostka organizacyjna poza tą siedzibą. Prawo w zasadzie nie ogranicza stron co do sposobu określenia miejsca pracy, w szczególności nie zabrania ustalenia w umowie ruchomego miejsca pracy (ewentualnie ograniczonego do określonego obszaru). W wyroku z dnia 1 kwietnia 1985r. (publik. OSP 1986/3/46) Sąd Najwyższy stwierdził, że miejsce pracy może być określone na stałe, bądź jako miejsce zmienne, przy czym w tym ostatnim przypadku zmienność miejsca pracy może wynikać z samego charakteru (rodzaju) pełnionej pracy. Ogólnie pod pojęciem miejsca pracy rozumie się bądź stały punkt w znaczeniu geograficznym bądź pewien oznaczony obszar, strefę określoną granicami jednostki organizacyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym ma nastąpić dopełnienie świadczenia pracy. Miejsce pracy nie musi być wyposażone w zaplecze socjalne, kadrowe i techniczne.

Reasumując, mając na uwadze treść przepisu art. 22 ust. 2 pkt 3 ustawy oraz zapisy w umowach o pracę określające miejsce świadczenia pracy jako teren jednego lub kilku województw należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy pracownik w danym miesiącu świadczy pracę również poza miejscem swojego zamieszkania to spełnia warunki do stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.

A zatem stanowisko Spółki w niniejszej sprawie jest prawidłowe.

Interpretacja ta dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia i nie jest wiążąca dla wnioskodawcy.