W dniu 3 stycznia 2007r. Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskująca dokonała zakupu znaków towarowych od osoby fizycznej (dalej: zbywca), posiadającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Zgodnie z umową, na mocy której Spółka nabyła prawo do własności znaków towarowych, podpisaną we wrześniu 2005r. wynagrodzenie z tytułu sprzedaży znaków towarowych należne Zbywcy, obejmuje określoną w umowie kwotę netto plus należny podatek od towarów i usług, płatną w kilku transzach. Pierwsza wypłata miała miejsce we wrześniu 2005r., kolejne wypłaty mają być dokonane niebawem. Wypłata kolejnej transzy uwarunkowana jest uzyskaniem ostatecznych decyzji Urzędu Patentowego o wpisie zmiany uprawnionego w stosunku do wszystkich, będących przedmiotem sprzedaży znaków towarowych na rzecz Wnioskodawcy. Ostatnia kwota zostanie zasadniczo wypłacona po upływie osiemnastu miesięcy liczonych od dnia 1 września 2005r. Znaki towarowe, będące przedmiotem transakcji były od momentu rejestracji w Urzędzie Patentowym, zarejestrowane na nazwisko Zbywcy. Od dnia rejestracji do dnia zawarcia przedmiotowej umowy ze Spółką i sprzedaży praw do tych znaków Wnioskującej, znaki towarowe były własnością Zbywcy – był on ich pierwszym właścicielem. Zbywca wymyślił oraz opracował koncepcję znaków towarowych, a także współuczestniczył w procesie opracowywania projektów znaków graficznych. W przypadku niektórych znaków towarowych Zbywca nabył prawa autorskie do projektów znaków graficznych od osób trzecich, które były współtwórcami tych projektów, tym samym stał się wyłącznym dysponentem tych praw.

W związku ze stanem faktycznym opisanym przez Wnioskującą zrodziła się wątpliwość, czy Spółka wykonując, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych funkcję płatnika, w odniesieniu do wypłat wynagrodzenia z tytułu sprzedaży znaków towarowych na rzecz Zbywcy z tytułu umowy, traktując jego przychód jako uzyskany ze źródła przychodów, określonego w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinna w przypadku zapłaty należności po 1 stycznia 2007r. obliczać i pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 pkt 1 tj. w wysokości 50% wypłacanych należności ?

Zdaniem Wnioskodawcy, Zbywca jest uprawniony zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 1 do zryczałtowanych kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% przychodu. W związku tym, Spółka pobierając zaliczki na podatek od wypłacanych należności powinna je pobierać w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości 50% wypłacanej należności.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazuje, iż do dnia 31 grudnia 2006r. przepis art. 22 ust. 9 pkt 1 stanowił, iż „koszty uzyskania przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty za przeniesienie prawa własności projektu wynalazczego, topografii układu scalonego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego przez pierwszego właściciela (podkreślenie Spółki) – w wysokości 50% uzyskanego przychodu.“

W wyniku zmian w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawą z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw, od dnia 1 stycznia 2007r. przepis art. 22 ust. 9 pkt 1ww. ustawy stanowi, iż „koszty uzyskania niektórych przychodów określa się:

1. z tytułu zapłaty twórcy (podkreślenie Spółki) za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu“.

W opinii Wnioskodawcy – pomimo wyżej wskazanej zmiany treści przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1, w dalszym ciągu zbywca jest uprawniony do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w tym przepisie. Wynika to – w przekonaniu Spółki – z następujących argumentów:

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają pojęcia twórcy w odniesieniu do znaków towarowych. Pojęcia takiego nie zwierają również przepisy ustawy z dnia 30 czerwca 2000r. Prawo własności przemysłowej, które pojęcie twórcy zawierają tylko w odniesieniu do pozostałych praw, o których mowa w przepisie art. 22 ust. 9 pkt 1 ww. ustawy. Pojęcie twórcy występuje ponadto w przepisach ustawy z dnia 4 lutego 1994r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, ale nie odnosi się do znaków towarowych, a do utworów podlegających ochronie prawno – autorskiej.

Zdaniem Spółki należy rozważyć następujące interpretacje znowelizowanego przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po pierwsze – w przekonaniu Wnioskodawcy – można by przyjąć, iż ustawodawca zawęził w stosunku do stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2006r., stosowanie do kosztów 50% wyłącznie do „twórców“ znaków towarowych. Wobec niewystępowania pojęcia „twórca“ w przepisach, w odniesieniu do znaków towarowych, interpretacja taka oznaczałaby, że ustawodawca postanowił wyłączyć stosowanie do kosztów w wysokości 50% w odniesieniu do przychodów ze sprzedaży praw do znaków towarowych. Taka interpretacja jest jednak, w opinii Spółki, nielogiczna, bowiem gdyby rzeczywiście był taki zamiar ustawodawcy, wykreśliłby on po prostu z treści przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1 słowa „znaku towarowego“.

Spółka wskazuje, iż nie można również przyjąć, iż ustawodawcy chodziło o „twórcę“ w rozumieniu prawa autorskiego czyli podmiot, któremu nie tylko przysługuje prawo do znaku towarowego, ale również np. prawo autorskie do projektu graficznego składającego się na taki znak. Taka interpretacja jest również, zdaniem Spółki, nieuprawniona. Twórcy w rozumieniu prawa autorskiego korzystają ze zryczałtowanych kosztów w wysokości 50%, na podstawie przepisu art. 22 ust. 9 pkt 3 – „z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu“. A zatem znowu treść art. 22 ust. 9 pkt 1 okazywałaby się pusta w odniesieniu do właścicieli praw do znaków towarowych sprzedających te prawa.

Zdaniem Wnioskodawcy – przepis art. 22 ust. 9 pkt 1 od dnia 1 stycznia 2007r., należy odczytywać tak samo jak do dnia 31 grudnia 2006r. w odniesieniu do sprzedaży praw do znaków towarowych, tj. iż koszty uzyskania, o których mowa w tym przepisie przysługują pierwszemu właścicielowi prawa do znaku towarowego, którego zgodnie ze zmienioną treścią tego przepisu ustawodawca nazwał „twórcą“ dla podkreślenia cech autorstwa danego znaku towarowego, które z natury rzeczy jest cechą podmiotu, który wymyślił oznaczanie określonych usług czy towarów danym znakiem i w związku z tym wystąpił o ochronę praw do znaku. Niezależnie bowiem – w przekonaniu Wnioskującej – od tego, czy mowa o twórcy w rozumieniu Prawa własności przemysłowej (a wcześniej pierwszym właścicielu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego czy wzoru przemysłowego, czy też o podmiocie, który zarejestrował znak towarowy po raz pierwszy, celem omawianego przepisu jest przyznanie zryczałtowanych kosztów podmiotom, które poniosły nakłady związane z powstaniem tych przedmiotów niematerialnych.

Niezależnie od powyższego należy – zdaniem Spółki – zwrócić uwagę, iż umowa sprzedaży praw do przedmiotowych znaków towarowych zawarta została pomiędzy Wnioskującą i zbywcą we wrześniu 2005r., a wypłaty kolejnych rat ceny, stanowiących należność zbywcy wynikają z tego zobowiązania umownego. W związku z powyższym, nawet gdyby przyjąć, iż nastąpiła merytoryczna zmiana treści przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co zdaniem Spółki nie miało miejsca, o przysługiwaniu zbywcy prawa do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% powinna decydować treść omawianego przepisu, obowiązująca w roku 2005 (która była niezmieniona do dnia 31 grudnia 2006r.).

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu, stwierdza co następuje:

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. nr 14, poz. 176 ze zm.), źródłami przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a–c.

Zgodnie z art. 18 ww. ustawy podatkowej, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Z kolei art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy podatkowej wskazuje, iż koszty uzyskania niektórych przychodów określa się: z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności wynalazku, topografii układu scalonego, wzoru użytkowego, wzoru przemysłowego, znaku towarowego lub wzoru zdobniczego – w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Przepisy ustawy podatkowej posługując się pojęciem „twórca” nie definiują go jednocześnie. Dokonując zatem wykładni gramatycznej tego pojęcia, za „twórcę“ uznać należy „tego, kto coś tworzy (zwłaszcza w dziedzinie sztuki), kto jest wynalazcą, sprawcą czegoś, kto dokonuje coś, organizuje coś” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003).

Wnioskująca podnosi, iż zbywca wymyślił oraz opracował koncepcję znaku towarowego, a także w współuczestniczył w procesie opracowywania znaków graficznych, a następnie nabył prawa autorskie do tych projektów, stając się tym samym wyłącznym dysponentem tych praw. Nadto, znaki towarowe będące przedmiotem transakcji były od momentu rejestracji w Urzędzie Patentowym do dnia zawarcia przedmiotowej umowy sprzedaży zarejestrowane na nazwisko zbywcy.

Mając na względzie przedstawione przez Wnioskującą okoliczności faktyczne oraz znaczenie pojęcia „twórca” w świetle dokonanej przez organ podatkowy wykładni, zbywca zakupionego przez Spółkę znaku towarowego uznany być może za jego twórcę, był bowiem organizatorem i inicjatorem przedsięwzięcia, które doprowadziło do wykreowania przedmiotowego znaku towarowego.

W sytuacji, gdy zbywca przedmiotowego znaku towarowego, jest także jego twórcą – w znaczeniu przedstawionym powyżej - koszty uzyskania przychodu z tytułu zapłaty twórcy za przeniesienie prawa własności znaku towarowego, określone być winny w oparciu o unormowanie art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy podatkowej, tj. w wysokości 50% uzyskanego przychodu.

Niezależnie od powyższego, organ podatkowy wskazuje, iż nie może zgodzić się z poglądem Wnioskującej, że w związku z zawarciem umowy sprzedaży praw do przedmiotowych znaków towarowych we wrześniu 2005r., o przysługiwaniu zbywcy prawa do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%, powinna decydować treść przepisu art. 22 ust. 9 pkt 1 ustawy podatkowej, obowiązująca w roku 2005 (która była niezmieniona do dnia 31 grudnia 2006r.).

Stosownie do art. 21 ustawy z dnia 16 listopada 2006r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 217, poz. 1588), przepisy art. 1 mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionych strat) od dnia 1 stycznia 2007r., z wyjątkiem art. 1 pkt 15 lit. i-k, pkt 28 lit. a oraz pkt 37 lit. a, które mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionych strat) od dnia 1 stycznia 2009r.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W związku z powyższym za przychody uzyskane na podstawie art. 18 ustawy podatkowej, w tym za przychody z odpłatnego zbycia znaków towarowych uznać należy, otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze.

Skoro otrzymanie (postawienie do dyspozycji) podatnika pieniędzy z odpłatnego zbycia znaku towarowego następuje w roku kalendarzowym 2007, zastosowanie znajdą przepisy regulujące kwestię opodatkowania tych przychodów, w tym w zakresie zasad rozliczania kosztów uzyskania przychodów oraz obowiązków płatniczych podmiotu dokonującego świadczenia, w brzmieniu obowiązującym w roku 2007.

Przedmiotowa interpretacja, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego, przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.