POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku – Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami) po rozpatrzeniu wniosku Pana z dnia 22.05.2006 r. - uzupełnionego w dniu 02.06.2006 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie możliwości odliczenia od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej ponoszonych wydatków związanych z używaniem samochodu będącego własnością żony

stwierdzam, że:

stanowisko przedstawione w tym wniosku dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Pan pismem z dnia 22.05.2006 r. - uzupełnionym w dniu 02.06.2006 r. wystąpił do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdańsku z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS został Pan uznany za całkowicie niezdolnego do pracy i niezdolnego do samodzielnej egzystencji. W związku z powyższym ponosi Pan wydatki związane z utrzymaniem samochodu, którym żona lub członek rodziny przewozi Pana do lekarzy na konieczne badania i zabiegi. Ponadto ponosi Pan wydatki na zapewnienie doraźnej opieki w domu oraz zakup artykułów i przedmiotów ułatwiających egzystencję.

W złożonym wniosku zadano pytanie: czy odliczeniu od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlega kwota 2.280 w związku z ponoszonymi wydatkami związanymi z używaniem samochodu stanowiącego własność żony a związanymi z dojazdem do lekarza oraz na badania i zabiegi.

Pan uważa, że przysługuje mu prawo do odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty 2.280 zł. w związku z ponoszonymi wydatkami na dojazd samochodem będącym własnością żony na wizyty do lekarzy, na badania oraz na zabiegi.

Stosownie do treści art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późniejszymi zmianami) – w brzmieniu obowiązującym w 2004 roku – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust.5 c, 6, 8, ust. 10-12 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ustawy z dnia 26.07.1991 r., zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń zostały określone w ust. 7b-7g tego artykułu.

Warunkiem odliczenia wyżej wymienionych wydatków zgodnie z artykułem 26 ust. 7d w/w ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową lub rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

W prawie podatkowym nowela do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 9 listopada 2000 r. (Dz.U. Nr 104, poz. 1104 z późniejszymi zmianami) – z mocą od dnia 1 stycznia 2001, wcześniej nowelą do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 24 marca 1995 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - (Dz.U. Nr 35, poz. 173 z późniejszymi zmianami (rozporządzenie z dnia 13 października 1997 r. Dz.U. Nr 128, poz. 834) – z mocą od dnia 1września 1997 r., określono jakie osoby należy uznać za osoby niepełnosprawne. Zgodnie z nimi przez osoby zaliczone do:

1. I grupy inwalidztwa – należy rozumieć osoby w stosunku, do których na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   - całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo,
   - znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy rozumieć odpowiednio osoby w stosunku, do których na postawie odrębnych przepisów orzeczono:
   - całkowitą niezdolność do pracy albo
   - umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej. Wydatki rehabilitacyjne to wydatki związane z przywracaniem w możliwie wysokim stopniu sprawności organizmu oraz przystosowaniem osoby niepełnosprawnej do czynnego udziału w życiu społecznym (wyrok NSA z dnia 27 listopada 1996 r. SA/Łd 2682/95).

Większość wydatków podlegających odliczeniu nie jest ograniczona limitem kwotowym, tzn. podlega odliczeniu w wysokości faktycznie poniesionego wydatku, pod warunkiem posiadania dowodu poniesienia.

Do wydatków nie limitowanych, z których skorzystać może niemal każda osoba niepełnosprawna należy zaliczyć wydatki na:

• adaptację i wyposażenie mieszkania oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
• przystosowanie pojazdów mechanicznych dla potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
• zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
• zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
• odpłatność na turnusie rehabilitacyjnym;
• odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno - opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
• opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
• opłacenie tłumacza języka migowego;
• kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
• odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne:
  a) osoby niepełnosprawnej – karetką transportu sanitarnego;
  b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 – również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
• odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
  a) na turnusie rehabilitacyjnym,
  b) w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacyjno-leczniczym, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
  c) koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia.

Wśród wydatków na cele rehabilitacyjnych podlegających odliczeniu od dochodu są też wydatki, których odliczenie jest limitowane. Do wydatków limitowanych ustawodawca zalicza:

• wydatki na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczanych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
• wydatki na utrzymanie przez osoby niewidome o których mowa w pkt 7, psa przewodnika – w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.
• wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł., jeżeli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo)
• wydatki związane z używaniem samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Dla skorzystania z ulgi związanej z używaniem przez osobę niepełnosprawną samochodu osobowego jest, aby samochód był własnością albo współwłasnością osoby niepełnosprawnej (albo osoby, na utrzymaniu której pozostaje osoba niepełnosprawna) – fakt ten ustala się na podstawie wpisu w dowodzie rejestracyjnym. Jeżeli samochód jest współwłasnością osób niepełnosprawnych (w tym również współwłasnością małżeńską), to każda z nich może dokonać stosownych odliczeń z tytułu jego używania, nawet jeśli w dowodzie rejestracyjnym jest wymieniony tylko jeden z współwłaścicieli. Nie jest konieczne, aby osoba niepełnosprawna miała prawo jazdy. Prawo do ulgi daje tylko używanie samochodu osobowego. Używanie samochodu innego niż osobowy nie uprawnia do skorzystania z ulgi. Podatnik nie jest obowiązany do posiadania rachunków stanowiących o wysokości faktycznie poniesionych wydatków. Należy jednak zwrócić uwagę, iż omawiana ulga wolą ustawodawcy przyznana została tylko na przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne. Zatem warunkiem dopuszczającym odliczenie od dochodu przed opodatkowaniem poniesionych wydatków jest, by osoba niepełnosprawna posiadająca I lub II grupę inwalidztwa w danym roku podatkowym istotnie poddawała się takim zabiegom. Ulga ta nie przysługuje bowiem z racji posiadania własnego samochodu przez podatnika (lub współwłasnością) będącego osobą niepełnosprawną, gdy osoba niepełnosprawna takim zabiegom się nie poddaje.

Ponadto wydatki na cele rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinsansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b).

Należy zaważyć, że prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej przysługuje nie tylko podatnikom, którzy są osobami niepełnosprawnymi, ale również podatnikom, na których utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają odliczeniu od dochodu ponoszone przez Pana wydatki związane z używaniem samochodu osobowego stanowiącego Pana współwłasność (tj. osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I grupy inwalidztwa) dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo – rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

W związku z powyższym stanowisko przedstawione we wniosku jest prawidłowe.